| Περίληψη: | Η ιατρική πράξη ενώ αποσκοπεί στην πρόληψη, διάγνωση, θεραπεία και αποκατάσταση της υγείας του ανθρώπου, όταν αυτή δεν πραγματοποιείται de lege artis, γεννά ιατρική ευθύνη. Η ευθύνη αυτή διακρίνεται σε ποινική, αστική και πειθαρχική. Η ελληνική έννομη τάξη προβλέπει και ρυθμίζει και τις τρεις αυτές εκφάνσεις της ιατρικής ευθύνης, που συχνά στοιχειοθετούνται εκ μίας και μόνο πράξης. Η ύπαρξη ικανοποιητικού νομικού πλαισίου για την οριοθέτηση της ιατρικής επιστήμης αποτελεί σημαντική δικλείδα για την προστασία τόσο του ασθενούς, όσο και του ιατρού.
Σκοπός: Με την παρούσα εργασία επιχειρείται η κατάδειξη της ιατρικής ευθύνης που υπέχει ο ειδικός και ειδικευόμενος ιατρός στα πλαίσια άσκησης του λειτουργήματός τους, εντός του δημόσιου νοσοκομείου. Παράλληλα, αποσαφηνίζονται νομικές έννοιες με έμφαση στο «ιατρικό σφάλμα» και την «αμέλεια», που καθορίζουν το αποτέλεσμα της ιατρικής πράξης.
Μέθοδος: Η εκπόνηση της παρούσας εργασίας πραγματοποιήθηκε με βιβλιογραφική και νομολογιακή ανασκόπηση αποφάσεων δικαστηρίων όλων των αρμοδιοτήτων και βαθμών. Παράλληλα έγινε περιγραφική στατιστική ανάλυση νομολογιακών δεδομένων.
Συμπεράσματα: Η παρούσα εργασία οδηγεί σε ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις, αφού προηγουμένως αποτυπώθηκε όλο το νομικό τοπίο που αφορά στην ιατρική ευθύνη. Από τη μελέτη της νομολογίας επιβεβαιώθηκαν πεποιθήσεις ως προς το λειτούργημα που ασκούν οι ιατροί των δημόσιων νοσοκομείων. Το νομικό πλαίσιο είναι αρκετά συγκεκριμένο ως προς την ποινική ευθύνη τους, ενώ διαχέεται από την απαιτούμενη αυστηρότητα λόγω της σοβαρότητας του αντικειμένου. Δε θέτει, ορθώς, τους ειδικευόμενους στο απυρόβλητο, αλλά τους καθιστά υπόλογους των πράξεων τους. Παράλληλα, επισημάνθηκαν και αστοχίες που επικρατούν στον κλάδο τους, με το διαχωρισμό τους σε «δημοσίου» και ιδιώτες. Η προνομιακή μεταχείριση των μεν έναντι των δε, όσον αφορά την κάλυψη της αστικής τους ευθύνης από το κράτος, προβάλλει το πρώτον άδικη. Η εξομοίωση τους ενδεχομένως θα αποκαθιστούσε τη συντελούμενη αδικία. Τέλος, η υπαγωγή των υποθέσεων αστικής ιατρικής ευθύνης σε εξωδικαστικές διαδικασίες, ίσως με τη σύσταση κάποιων επιτροπών αντιμετώπισης του ζητήματος πριν τη δικαστική επίλυσή του, θα διευκόλυνε και θα επιτάχυνε την αποκατάσταση του παρανόμως ζημιωθέντος ασθενούς.
|
|---|
