| Περίληψη: | Η αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα είναι ένα ρευματικό νόσημα το οποίο χαρακτηρίζεται από έναν άκρως ιδιαίτερο φαινότυπο. Σε πρώτο στάδιο προκαλείται φλεγμονή κυρίως στις αρθρώσεις του αξονικού σκελετού και ακολουθεί διάβρωση των οστών. Ωστόσο η πιο χαρακτηριστική εκδήλωση είναι η παθολογική παραγωγή οστού σε πιο προχωρημένα στάδια, η οποία λαμβάνει χώρα συνήθως στο φλοιώδες οστό μεταξύ των σπονδύλων, οδηγώντας στην εμφάνιση σχηματισμών που μοιάζουν με κάλο, τα συνδεσμόφυτα. Η παρουσία των συνδεσμοφύτων επιφέρει προοδευτική αγκύλωση της σπονδυλικής στήλης, γεγονός που μεταφράζεται σε μια δύσκολη και επίπονη καθημερινότητα για τους ασθενείς. Συνεπώς αποτελεί πρόκληση η εύρεση θεραπείας που θα στοχεύει ειδικά στην παθολογική οστεοποίηση. Για αυτό το σκοπό απαιτείται πλήρης διαλεύκανση των μηχανισμών που οδηγούν στην παραγωγή συνδεσμοφύτων σε αγκυλοποιητικούς ασθενείς. Οι τρέχουσες θεραπευτικές προσεγγίσεις εστιάζουν στην καταστολή της φλεγμονής της οποίας η σύνδεση με τη πρόκληση οστικών βλαβών παραμένει άγνωστη.
Η ιντερλευκίνη 17 (IL-17) είναι μια προφλεγμονώδης κυτταροκίνη η οποία φαίνεται να έχει θεμελιώδη ρόλο στη παθογένεση της αγκυλοποιητικής σπονδυλίτιδας, καθώς έχει βρεθεί αυξημένη στον ορό και στο αρθρικό υγρό των συγκεκριμένων ασθενών. Επιπλέον κλινικές μελέτες με τον αναστολέα της IL-17 είχαν πολύ αισιόδοξα αποτελέσματα καθώς φαίνεται να είναι αποτελεσματικός για μακροχρόνια χορήγηση, με ελάχιστες παρενέργειες. Επιπλέον η εμφάνιση των ακτινολογικών βλαβών φαίνεται να επιβραδύνεται σημαντικά. Ωστόσο ο ρόλος της IL-17 στην ανώμαλη παραγωγή οστού στην αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα δεν είναι πλήρως κατανοητός.
Σκοπός του πειράματος είναι να διερευνήσουμε την άμεση εμπλοκή της IL-17 στην οστεοβλαστική διαφοροποίηση σε ασθενείς με αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα και το ρόλο του WNT μονοπατιού, που αποτελεί σημαντικό ρυθμιστή της οστεογένεσης, σε αυτή τη διαδικασία.
Για το σκοπό αυτό, μεσεγχυματικά κύτταρα από το μυελό των οστών αγκυλοποιητικών ασθενών και control ατόμων που δεν έχουν αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα, καλλιεργούνται in vitro και εκτίθενται στην IL-17 παρουσία ή μη παραγόντων οστεοβλαστικής διαφοροποίησης. Για να αξιολογηθεί η οστεοβλαστική ενεργότητα έγινε χρώση αλκαλικής φωσφατάσης, ενώ η ικανότητα ασβεστοποίησης διερευνήθηκε με τις χρώσεις Von Kossa και Alizarin Red. Έπειτα μέσω RT-PCR εξετάστηκε η έκφραση δεικτών που σχετίζονται με την οστεοβλαστική διαφοροποίηση (κολλαγόνο τύπου Ι, Runx2, Osterix, Osteopontin, Osteonectin) και την λειτουργία του κανονικού WNT μονοπατιού (Axin2, Wisp1, Dkk1) του οποίου η ενεργοποίηση είναι γνωστό πως εμπλέκεται στην διαφοροποίηση των οστεοβλαστών.
Διαπιστώσαμε πως τα μεσεγχυματικά κύτταρα των αγκυλοποιητικών ασθενών παρουσίαζαν αυξημένο δυναμικό οστεοβλαστικής διαφοροποίησης και ενεργοποίησης του WNT μονοπατιού από τα κύτταρα των control ατόμων. Επιπλέον η IL-17 προκάλεσε επαγωγή της οστεοβλαστικής διαφοροποίησης στα μεσεγχυματικά κύτταρα των αγκυλοποιητικών ασθενών που καλλιεργήθηκαν σε περιβάλλον που ευνοούσε την οστεοβλαστική διαφοροποίηση. Ωστόσο τα ίδια κύτταρα όταν καλλιεργήθηκαν σε απλό θρεπτικό μέσο παρουσία IL-17, επέδειξαν μείωση κάποιων σημαντικών παραγόντων οστεοβλαστικής διαφοροποίησης, ενώ η δραστηριότητα της αλκαλικής φωσφατάσης δεν μεταβλήθηκε ιδιαίτερα. Το WNT μονοπάτι ενεργοποιήθηκε και στις δύο περιπτώσεις παρουσία της IL-17. Οι μεταβολές στα κύτταρα των control ατόμων δεν ήταν τόσο έντονες όσο στους αγκυλοποιητικούς ασθενείς.
Τα παραπάνω αποτελέσματα παρέχουν ενδείξεις πως η IL-17 επηρεάζει άμεσα την οστεοβλαστική διαφοροποίηση των μεσεγχυματικών κυττάρων αγκυλοποιητικών ασθενών και ενεργοποιεί το WNT μονοπάτι. Συνεπώς εξηγούν την αποτελεσματικότητα των βιολογικών παραγόντων έναντι της IL-17 που χρησιμοποιούνται σε κλινικές δοκιμές τα τελευταία χρόνια, ενώ το WNT μονοπάτι ενδεχομένως θα μπορούσε να αποτελεί έναν πολλά υποσχόμενο φαρμοκολογικό στόχο που θα λειτουργεί συμπληρωματικά της αντιφλεγμονώδους θεραπείας, στοχεύοντας ειδικά τη παθολογική παραγωγή οστού.
|
|---|
