| Περίληψη: | Ο εγκεφαλικός φλοιός αποτελεί μια πολύπλοκη δομή, η δημιουργία της οποίας περιλαμβάνει την κατανομή των διάφορων κυτταρικών τύπων στις αντίστοιχες νεοσχηματιζόμενες στιβάδες του εγκεφάλου. Η διαδικασία της φλοιογένεσης ξεκινά κατά την εμβρυογένεση με κατεύθυνση από το εσωτερικό προς το εξωτερικό τμήμα του εγκεφάλου καθώς τα πρόδρομα κύτταρα του πρόσθιου εγκεφάλου διαιρούνται και δίνουν γένεση σε διάμεσους και τους προβάλλοντες νευρώνες. Αρχικά, τα νευροεπιθηλιακά κύτταρα δίνουν γένεση στα κύτταρα ακτινωτής γλοίας και αυτά με τη σειρά τους μέσω διαιρέσεων αυτοανανέωσης κατά την εξέλιξη της φλοιογένεσης επεκτείνουν τον πληθυσμό τους. Μετέπειτα, μέσω ασύμμετρων διαιρέσεων διαφοροποίησης σταδιακά δίνουν γένεση σε νευρώνες μέσω της παραγωγής διάμεσων νευρώνων και της επακόλουθης δημιουργίας των νευρικών κυττάρων. Η όλη διαδικασία της φλοιογένεσης υπόκειται σε αυστηρό έλεγχο με τη βοήθεια εξωτερικών σημάτων και έκφρασης ενδογενών μεταγραφικών παραγόντων. Ένας τέτοιος μηχανισμός ελέγχου, είναι η Geminin, η οποία αποτελεί βασικό ρυθμιστή του κυτταρικού κύκλου καθώς και των διαδικασιών κυτταρικής διαφοροποίησης και έχει μελετηθεί εκτενώς σε προηγούμενες μελέτες του εργαστηρίου.
Η παρούσα εργασία μελετά τις ενδογενείς διαφορές των νευροεπιθηλιακών και των κυττάρων ακτινωτής γλοίας και πιο συγκεκριμένα, η έρευνα εστιάζεται στη διερεύνηση της διαφορετικής ρύθμισης της αντιγραφής του DNA των δύο αυτών κυτταρικών πληθυσμών σε in vivo πειραματικό ζωϊκό μοντέλο. Σύμφωνα με τα ευρήματα αυτά, αναδεικνύεται η αυξημένη αδειοδότηση των αφετηριών της αντιγραφής στην περίπτωση των νευροεπιθηλιακών κυττάρων σε σύγκριση με τα κύτταρα ακτινωτής γλοίας. Το γεγονός αυτό συνάδει, μεταξύ άλλων, με τον αυξημένο αριθμό ανενεργών αδειοδοτημένων αφετηριών της αντιγραφής των νευροεπιθηλιακών κυττάρων σε σύγκριση με τα κύτταρα ακτινωτής γλοίας, καθώς λειτουργεί ως μηχανισμός προστασίας τους σε συνθήκες αντιγραφικού στρες, στο οποίο ο πρώτος πληθυσμός εμφανίζει αυξημένη ευαισθησία.
Επιπλέον, στα πλαίσια της συγκεκριμένης διπλωματικής διεξάγεται in vivo και in vitro μελέτη της επίδρασης που προκαλεί το αντιγραφικό στρες που αναπτύσσεται έπειτα από αποσιώπηση της έκφρασης της Geminin (όπως υποδηλώνουν προηγούμενες εργασίες του εργαστηρίου) σε δύο διαφορετικά πειραματικά συστήματα. Τα αποτελέσματα υποστηρίζουν πως το αντιγραφικό αυτό στρες οδηγεί σε μειωμένη αδειοδότηση των αφετηριών της αντιγραφής και στα δύο πειραματικά μοντέλα που εξετάζονται. Αυτό ενδέχεται να οφείλεται είτε σε επαγόμενη διακοπή του κυτταρικού κύκλου στην G2 φάση και από-αδειοδότηση των αφετηριών της αντιγραφής είτε στο ρόλο που διαδραματίζει σε ορισμένες περιπτώσεις η Geminin ως θετικός ρυθμιστής της αδειοδότησης της αντιγραφής και συνεπώς σε συνθήκες αποσιώπησής της η αδειοδότηση της αντιγραφής περιορίζεται.
|
|---|
