Μελέτη της παρστατίνης σε οφθαλμικά κύτταρα : in vitro μελέτη κυτταροτοξικότητας σε κύτταρα του αμφιβληστροειδούς

• Κύριος συγγραφέας: Γαρταγάνης, Πάνος
• Άλλοι συγγραφείς: Gartaganis, Panos
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2021
• Θέματα: Παρστατίνη; Αγγειογένεση; ARPE-19; anti-VEGF

Η παρστατίνη, το Ν-τελικό πεπτίδιο 41-αμινοξέων που απελευθερώνεται μετά την πρωτεολυτική ενεργοποίηση του PAR 1 υποδοχέα της θρομβίνης, αποδείχθηκε εξαιρετικά αποτελεσματική στην πρόληψη της οφθαλμικής αγγειογένεσης και ως εκ τούτου έχει πιθανές εφαρμογές στις οφθαλμικές νεοαγγειακές παθήσεις. Στο πλαίσιο ενός προγράμματος ασφάλειας για προκλινική ανάπτυξη διερευνήθηκε εάν και κατά πόσο η παρστατίνη ασκεί κυτταροτοξική επίδραση σε ζωτικά οφθαλμικά κύτταρα. Υλικά και Μέθοδοι: Η χρωματομετρική δοκιμασία ΜΤΤ [3-(4,5- dimethylthiazol-2-yl) diphenyl tetrazolium bromide] χρησιμοποιήθηκε για τη σύγκριση της κυτταροτοξικότητας δύο πεπτιδίων παρστατίνης (πλήρους μήκους και περικομμένου) σε ανθρώπινα κύτταρα ΑRPE-19 και σε R-Ret-508 κύτταρα αμφιβληστροειδούς αρουραίου σε καλλιέργεια. Τα πεπτίδια χρησιμοποιήθηκαν για 24, 48 και 72 ώρες σε ένα εύρος συγκεντρώσεων από 0.1 μΜ έως 30 μΜ. Αποτελέσματα: Η πλήρους μήκους παρστατίνη (Ρ 1-41) μείωσε σημαντικά τη μεταβολική δραστηριότητα των κυττάρων ARPE-19 σε συγκεντρώσεις 30 μΜ και 10 μΜ, με περίπου 50% μείωση της βιωσιμότητας μετά από 24 και 72 ώρες θεραπείας, αντίστοιχα. Ουδεμία επίδραση παρατηρήθηκε στη βιωσιμότητα των ARPE-19 κυττάρων μετά από θεραπεία με το περικομμένο πεπτίδιο παρστατίνης (Ρ 24-41) σε οποιαδήποτε από τις ελεγχόμενες συγκεντρώσεις ή χρονικές περιόδους. Η πλήρους μήκους παρστατίνη αποδείχθηκε επίσης ότι μειώνει τη μεταβολική δραστηριότητα των πρωτογενών αμφιβληστροειδικών κυττάρων αρουραίου R-Ret-508 σε συγκεντρώσεις 3 μΜ και 10 μΜ με περίπου 50% βιωσιμότητα μετά από 48 ώρες θεραπείας. Παρόμοια με τα κύτταρα ARPE-19, δεν παρατηρήθηκε επίδραση στη βιωσιμότητα με το περικομμένο πεπτίδιο παρστατίνης. Συμπέρασμα: Η παρστατίνη έχει σαφώς επιβλαβή επίδραση στη βιωσιμότητα των κυττάρων του αμφιβληστροειδούς που φαίνεται να εξαρτάται από το χρόνο και τη δόση. Τα αποτελέσματα αυτής της μελέτης δημιουργούν ερωτηματικά σχετικά με τη χρήση της στον οφθαλμό λόγω των πιθανών τοξικών επιδράσεων.