| Περίληψη: | Η σεξουαλική αγωγή και ανάγκες των παιδιών και των νέων που έχουν οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας, είναι ένα θέμα ευαίσθητο και ταυτόχρονα περίπλοκο για την κοινωνία. Η σεξουαλικότητα θεωρείται κάτι το φυσικό και φυσιολογικό και οι γονείς από τη στιγμή που έρχονται καθημερινά σε επαφή με τα παιδιά τους, μπορούν να αποτελέσουν πηγή σημαντικών πληροφοριών στους εκπαιδευτικούς και σε άλλους επαγγελματίες υγείας.
Σκοπός: Να καταγραφούν οι στάσεις, οι αντιλήψεις και οι συμπεριφορές των γονέων που έχουν παιδιά με αναπηρία, σχετικά με τη σεξουαλική τους αγωγή.
Μεθοδολογία: Ο τρόπος συλλογής των δεδομένων που επιλέχτηκε, είναι η συνέντευξη με τη μορφή ημι-δομημένης διάταξης, βασιζόμενη σε ερωτήσεις που χωρίζονται σε τέσσερις θεματικές ενότητες. Ο πληθυσμός είναι οι γονείς και των δύο φύλων που έχουν παιδιά με οποιαδήποτε αναπηρία και φοιτούν σε ειδικά σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας ελληνικής εκπαίδευσης και το δείγμα αποτελούν συνολικά είκοσι (20) γονείς (δέκα από την πρωτοβάθμια και δέκα από τη δευτεροβάθμια). Η κατηγορία της δειγματοληψίας που ακολουθείται είναι η μη πιθανότητας και το είδος είναι ευκολίας ή περιστασιακή. Για την ανάλυση των δεδομένων χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος θεματικής ανάλυσης τριών φάσεων: ο περιορισμός των δεδομένων, η παράθεση των δεδομένων, ο έλεγχος των δεδομένων και η νοηματοποίησή τους.
Αποτελέσματα: Η πλειοψηφία των γονέων υποστηρίζει πως μαθήματα σεξουαλικής αγωγής στα γενικά αλλά ιδιαίτερα στα ειδικά σχολεία θα βοηθήσει ποικιλοτρόπως τους ίδιους, τα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς και τη μεταξύ τους σχέση με στόχο την καλύτερη επικοινωνία που θα συμβάλει στο να αποκτήσουν αυτά τα παιδιά σωστές γνώσεις για το σώμα τους, την ασφάλειά τους και τρόπους διαχείρισης της συμπεριφοράς και σεξουαλικότητάς τους. Η επιρροή των Μ.Μ.Ε. στα παιδιά τους, υποστηρίζεται από όλους πως είναι μεγάλη, απαιτεί χρόνο και τρόπο από τους ίδιους για να την διαχειριστούν σωστά ενώ πολύ λίγοι θεωρούν πως μπορεί να αξιοποιηθεί προληπτικά. Η πλειοψηφία των γονέων ενθαρρύνουν σεξουαλικές εκφράσεις όπως είναι η αυτοϊκανοποίηση, καθώς τις θεωρούν κάτι το φυσιολογικό. Η ανησυχία τους βρίσκεται στο να μπορούν να κατανοήσουν τη σημασία της ιδιωτικότητας και θεωρούν το σχολείο κατάλληλο για αυτή την εκμάθηση. Τέλος, οι περισσότεροι γονείς υποστηρίζουν πως τα παιδιά, ανάλογα το είδος της αναπηρίας, μπορούν να κάνουν οικογένεια, ενώ ένα σημαντικό ποσοστό δεν δίνει απάντηση.
Συμπεράσματα: Η σεξουαλική αγωγή ως μάθημα σε γενικά και ειδικά σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Ελλάδας, δεν είναι ακόμα εφαρμοσμένη και μέσα από την συγκεκριμένη έρευνα και τις απαντήσεις των γονέων, γίνεται προσπάθεια προβληματισμού και γενικότερης ευαισθητοποίησης για το σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίξει και κυρίως ως μέσο πρόληψης. Οι περισσότεροι γονείς που απάντησαν, φαίνονται έτοιμοι να «αγκαλιάσουν» ένα τέτοιο μάθημα, για αυτό το λόγο θα πρέπει να συνεχιστεί η διερεύνηση του θέματος, για να βρεθούν οι ανάγκες και να οργανωθεί η παρέμβαση με τον σωστό τρόπο.
|
|---|
