| Περίληψη: | Στην παρούσα εργασία εξετάζεται η πρακτική της ρωμαϊκής εξορίας, δηλαδή της αναγκαστικής απομάκρυνσης, εν είδει ποινής, από τον τόπο κατοικίας χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής και την επιβολή της διαμονής έξω από τα όρια της πατρίδας τους για δύο από τους σημαντικότερους συγγραφείς της λατινικής λογοτεχνίας, τον Μάρκο Τύλλιο Κικέρωνα και τον Πόπλιο Οβίδιο Νάσωνα, οι οποίοι κατείχαν σημαίνουσα θέση στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της Ρώμης. Μετά από την παρουσίαση της ισχύουσας νομοθεσίας την εποχή που έζησαν, ο μεν Κικέρων κατά την περίοδο της Res Publica και ο δε Οβίδιος κατά την Αυγούστεια Περίοδο, αλλά και των σύγχρονων ιστορικών και κοινωνικών γεγονότων, επιχειρείται η αφήγηση της εμπειρίας της εξορίας και η προσέγγισή της ως βίωμα καθοριστικής σημασίας στη ζωή των δύο συγγραφέων μέσα από την εκ του σύνεγγυς ανάγνωση των σωζόμενων έργων τους, στα οποία περιγράφονται αναλυτικά οι σκέψεις, τα συναισθήματα και η αλληλουχία των συναισθηματικών εξάρσεων και της αστάθειας που προκύπτουν από την απομάκρυνσή τους από το περιβάλλον που ζουν και δραστηριοποιούνται, από την πατρίδα, την οικογένεια, τους συγγενείς, τους φίλους, τις συνήθειες και τον τρόπο διαβίωσής τους και οι προσπάθειες προσαρμογής στον τόπο της εξορίας τους. Τέλος, μελετάται η αποτελεσματικότητα της αφήγησής τους για τον στόχο της επανόδου τους στην πατρίδα, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο κάθε συγγραφέας οικειοποιείται αυτήν την εμπειρία και τη χρησιμοποιεί για την αυτοπαρουσίασή του και για να περάσει μηνύματα για την ταυτότητά του ως Ρωμαίου πολίτη και μέλους του κοινωνικού συνόλου.
|
|---|
