| Περίληψη: | Το ιατρικό λειτούργημα αναπόδραστα πλέον συνδέεται με τις έννοιες της ευθύνης και του σεβασμού στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Στον αντίποδα κάθε ιατρικής επέμβασης, η συναίνεση του ασθενούς αποτελεί την έκφραση της ελευθερίας και αυτοδιάθεσης του ατόμου. Δεν είναι μεγάλη η χρονική απόσταση όμως, που μας χωρίζει από μια πατερναλιστική θεώρηση στη σχέση του ιατρού με τον ασθενή, αφού μέχρι τα μισά του 20ου αιώνα, ο ιατρός μόνος αποφάσιζε για τη θεραπεία, ενώ ο ασθενής δεν είχε συχνά κανένα λόγο. Η εξέλιξη των επιστημών αφενός, αλλά και η αέναη αγωνία για τη θωράκιση της ανθρώπινης αξίας από την άλλη, ανήγαγαν την συναίνεση του ασθενούς σε βασική οριογραμμή σε κάθε ιατρική πράξη και θεμέλιο της βιοηθικής αντιμετώπισης σε κάθε είδους εφαρμογή της ιατρικής επιστήμης στην ανθρώπινη ζωή. Σκοπός της παρούσας εργασίας αποτελεί η συνδυαστική προσέγγιση και συνάρτηση των δύο αυτών ζητημάτων, της ιατρικής ευθύνης κατά την τέλεση της ιατρικής πράξης και της συναίνεσης του ασθενούς, όπως οι έννοιες αυτές έχουν κατοχυρωθεί και ορίζονται σαφώς στον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας, την Ελληνική νομοθεσία γενικά, αλλά και σε διεθνείς συμβάσεις, όπως η Σύμβαση του Οβιέδο για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την Βιοϊατρική.
Η μελέτη της σχετικής νομοθεσίας αλλά και νομολογίας ανέδειξε τους προβληματισμούς, τα κενά και τις ατολμίες που υπάρχουν ακόμα σχετικά με τα παραπάνω ζητήματα και τα οποία θα πρέπει να καλυφθούν, ώστε αφενός να εξασφαλίζεται η προστασία του ασθενούς και της αξιοπρέπειάς του και αφετέρου ο ιατρός να είναι σε θέση να επιτελεί το λειτούργημά του απρόσκοπτα.
|
|---|
