| Περίληψη: | Η επίδοση, η παραγωγικότητα και η ευημερία των εργαζομένων αποτελούν βασικούς παράγοντες της αποδοτικότητας αλλά και της μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας ενός οργανισμού. Υπό αυτή την έννοια η εύρυθμη λειτουργία της Διαχείρισης του Ανθρώπινου Δυναμικού αποτελεί ασπίδα για τις προκλήσεις του εξωτερικού περιβάλλοντος του οργανισμού. Σύμφωνα με αυτό, ο σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι να καθορίσει την επίδραση της οικονομικής ύφεσης και της πανδημίας του Covid-2019 στην ΔΑΔ και τις αντίστοιχες στρατηγικές. Πιο συγκεκριμένα η εργασία στηρίζεται στην βιβλιογραφική επισκόπηση, εστιάζοντας στην επίδραση της Ασιατικής κρίσης του 1997 και της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, αλλά και της υγειονομικής ύφεσης του 2019 στη ΔΑΔ.
Με βάση τα αποτελέσματα, από τη μία πλευρά η παρουσία μίας οικονομικής ύφεσης τείνει να μειώνει το κόστος εργασίας οδηγώντας στη μείωση των μισθών, των ωρών και των μπόνους εργασίας. Επιπλέον μία ακόμη δυσμενής επίπτωση αφορά το γεγονός ότι, κατά τις περιόδους ύφεσης, οι εργασιακές σχέσεις πλήττονται περισσότερο. Ωστόσο, επιπλέον μελέτες συνιστούν ότι αρκετοί οργανισμοί, αναγνωρίζοντας τον εξέχοντα ρόλο της κατάρτισης και εκπαίδευσης του εργατικού δυναμικού, επενδύουν περισσότερο στο ανθρώπινο κεφάλαιο κατά τις περιόδους ύφεσης. Άλλωστε η επένδυση αυτή στηρίζεται στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του οργανισμού και τη δημιουργία συγκριτικού πλεονεκτήματος.
Αναφορικά με τις επιδράσεις της πανδημίας, τα πιο κρίσιμα ζητήματα που καταγράφονται αφορούν την αναποτελεσματικότητα και δυσλειτουργία της τηλεργασίας, την δημιουργία οικογενειακών εντάσεων ειδικότερα για τις πολυμελείς οικογένειες, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την απειλή της ατομικής ευημερίας λόγω της αίσθησης αβεβαιότητας, άγχους και στρες των εργαζομένων, αλλά και την μείωση της παραγωγικότητας τους.
Τα παραπάνω συμπεράσματα συνιστούν την αναγκαιότητα των οργανισμών να ανταποκρίνονται άμεσα και αποτελεσματικά στις προκλήσεις του επιχειρησιακού και εργασιακού περιβάλλοντος. Στη βάση αυτή, διακρίνονται δύο θεμελιώδεις πρακτικές όπως αυτές είναι η επένδυση σε κατάρτιση και εκπαίδευση και η ενίσχυση των εργασιακών σχέσεων. Η απορρόφηση και η διάχυση της γνώσης από πλευράς εργαζομένων και των διευθυντικών στελεχών ενισχύουν τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του οργανισμού, αφού δημιουργούν συγκριτικό πλεονέκτημα. Παράλληλα η οικοδόμηση των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή η προώθηση της επικοινωνίας μεταξύ των εργαζομένων και της ηγεσίας, αλλά και η αρμονία των μεταξύ τους σχέσεων, αποτελούν θεμέλιο για την εύρυθμη λειτουργία της διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού και του οργανισμού.
|
|---|
