| Περίληψη: | Η σήψη αποτελεί ένα απειλητικό για τη ζωή σύνδρομο, που μπορεί να εξελιχθεί σε πολυοργανική ανεπάρκεια με υψηλή θνητότητα. Η ανεπάρκεια του εντερικού φραγμού διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην παθοφυσιολογική αλληλουχία των γεγονότων που οδηγούν από τη σήψη στην πολυοργανική ανεπάρκεια. Η παρούσα μελέτη ερευνά τον ρόλο της χορήγησης υδροκορτιζόνης (HC) και της μεταμόσχευσης εντερικής μικροχλωρίδας (FMT), σε ορισμένες παραμέτρους της ακεραιότητας του εντερικού φραγμού, στην ενεργοποίηση του συστήματος ανοσίας και στην επιβίωση, σε ένα μοντέλο πολυμικροβιακής σήψης σε επίμυες. Μεθοδολογία: Σαράντα ενήλικοι αρσενικοί επίμυες τύπου Wistar χωρίστηκαν με τυχαιοποιημένο τρόπο σε τέσσερεις ομάδες: ομάδα ελέγχου (ομάδα Ι), ομάδα απολίνωσης και διάτρησης του τυφλού (CLP) (ομάδα ΙΙ), ομάδα απολίνωσης και διάτρησης του τυφλού με χορήγηση υδροκορτιζόνης (2.8 mg/kg, μια δόση ενδοπεριτοναϊκά μετά παρέλευση 6ώρου) (CLP+HC) (ομάδα ΙΙΙ) και ομάδα απολίνωσης και διάτρησης του τυφλού με μεταμόσχευση εντερικής μικροχλωρίδας (μετά παρέλευση 6ώρου) (CLP+FMT) (ομάδα IV). Στις 24 ώρες μετά την απολίνωση και διάτρηση του τυφλού, ελήφθησαν δείγματα ειλεού από τα πειραματόζωα προς ιστοπαθολογική και ανοσοϊστοχημική μελέτη, και μετρήθηκαν τα επίπεδα ενδοτοξίνης, ιντερλευκίνης-6 και ιντερλευκίνης-10 στη συστηματική κυκλοφορία. Σε ένα δεύτερο πείραμα, οι ίδιες ομάδες παρακολουθήθηκαν για επτά ημέρες και καταγράφηκε η θνητότητα, με καθημερινή χορήγηση υδροκορτιζόνης (ομάδα ΙΙΙ) και μεταμόσχευση εντερικής μικροχλωρίδας (ομάδα IV) στα πειραματόζωα που επιβίωναν. Αποτελέσματα: Η χορήγηση υδροκορτιζόνης και η μεταμόσχευση εντερικής μικροχλωρίδας ελάττωσαν τη θνητότητα στα πειραματόζωα με σήψη κατά 50%. Οι παρεμβάσεις αυτές ανέστρεψαν πλήρως την ατροφία του εντερικού βλεννογόνου, αυξάνοντας την πυκνότητα των εντερικών λαχνών και το πάχος του βλεννογόνου (σε μm, μέση τιμή±τυπική αποκλιση (SD): Ομάδα I: 620±35, Ομάδα II: 411±52, Ομάδα III: 622±19, Ομάδα IV:617±44). Η HC και η FMT ελάττωσαν τον αριθμό των αποπτωτικών σωματίων στις εντερικές κρύπτες, ενώ αύξησαν τον μιτωτικό/αποπτωτικό δείκτη. Η έκφραση της ενεργοποιημένης μορφής της κασπάσης-3 στις εντερικές κρύπτες ελαττώθηκε σημαντικά από τη χορήγηση HC και από την FMT (κασπάση-3 (+) εντεροκύτταρα/10 κρύπτες, μέση τιμή±SD: Ομάδα I: 1,6±0,5, Ομάδα II: 5,8±2,4, Ομάδα III: 3,6±0,9, Ομάδα IV:2,3±0,6). Αμφότερες οι θεραπείες αύξησαν τον αριθμό των κυττάρων Paneth και ελάττωσαν τα ενδοεπιθηλιακά CD3(+) T λεμφοκύτταρα και τη φλεγμονώδη διήθηση στο χόριο στα επίπεδα της ομάδας ελέγχου. Στην ομάδα ελέγχου, η έκφραση της occludin και της claudin-1 παρατηρήθηκε περίπου στο σύνολο των εντερικών επιθηλιακών κυττάρων (92±8% και 98±4% αντίστοιχα), ενώ στην ομάδα ΙΙ (CLP) ελαττώθηκε η έκφρασή τους στο 34±12% για την occludin και στο 35±7% για την claudin-1. Η χορήγηση HC αύξησε σημαντικά την έκφραση της occludin (51±17%) και της claudin-1 (77±9%). Η FMT επίσης αποκατέστησε σημαντικά τις TJs αυξάνοντας την έκφραση της occludin (56±15%) και της claudin-1 (84±7%). Τα ευεργετικά οφέλη αυτών των θεραπειών στη λειτουργία του εντερικού φραγμού οδήγησαν σε σημαντική ελάττωση της συστηματικής ενδοτοξιναιμίας (σε EU/ml, μέση τιμή±SD: Ομάδα I: 0,93±0,36, Ομάδα II: 2,14±1,74, Ομάδα III: 1,48±0,53, Ομάδα IV: 1,61±0,58), ενώ η FMT ελάττωσε επιπλέον τα επίπεδα της IL-6 και της IL-10. Συμπεράσματα: Η μεταμόσχευση εντερικής μικροχλωρίδας και η χορήγηση υδροκορτιζόνης σε δόση stress σε επίμυες με σήψη, προκαλούν μια πολυπαραγοντική βελτίωση του μηχανικού και ανοσολογικού φραγμού του εντέρου, προλαμβάνοντας την ενδοτοξιναιμία και οδηγώντας σε βελτίωση της επιβίωσης.
|
|---|
