Σύνθεση και μελέτη βιοδραστικών μορίων και συζευγμάτων τους με κυκλοδεξτρίνες

• Κύριος συγγραφέας: Κορδοπάτη, Γκόλφω
• Άλλοι συγγραφείς: Τσιβγούλης, Γεράσιμος
• Μορφή: Thesis
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2022
• Θέματα: Κυκλοδεξτρίνες; Υπερμοριακά συζεύγματα; Πυρηνικός μαγνητικός συντονισμός (NMR); Ενδομοριακές αλληλεπιδράσεις; Cyclodextrins; Supramolecular conjugates; Nuclear magnetic resonance spectroscopy (NMR); Intramolecular interactions; Leuprolide; PLP; Captopril; 615.19

Οι κυκλοδεξτρίνες είναι μια οικογένεια κυκλικών ολιγοσακχαριτών. Στην εσωτερική τους κοιλότητα είναι δυνατός ο εγκλωβισμός υδρόφοβων μορίων ή τμημάτων τους. Ο εγκλωβισμός βιοδραστικών μορίων σε πολλές περιπτώσεις, βελτιώνει τις ιδιότητες των μορίων αυτών και η διαδικασία αυτή έχει οδηγήσει στη δημιουργία και διάθεση πάνω από 20 σκευασμάτων. Το σκεύασμα του βιοδραστικού μορίου - κυκλοδεξτρίνης μπορεί να δημιουργηθεί είτε ως μίγμα/σύμπλοκο των δύο τμημάτων είτε ως σύζευγμα. Η χρήση συμπλόκων, αν και απλούστερη παρασκευαστικά δεν διασφαλίζει σταθερή αναλογία των δύο τμημάτων στον οργανισμό αφού ο εγκλωβισμός είναι αντιστρεπτός. Στη παρούσα διατριβή, παρουσιάζεται η σύνθεση και μελέτη συνολικά εννέα διαφορετικών συζεύγματων τροποποιημένων κυκλοδεξτρινών με βιοδραστικά μόρια. Οι τροποποιημένες κυκλοδεξτρίνες περιλαμβάνουν μεταβολές στη πολικότητα αυτών (υπερμεθυλιωμένες ή απλές), στο τμήμα σύνδεσης (μικρό και μεγάλο άνοιγμα) και τέλος στην ομάδα επέκτασης (spacer) η οποία συνδέει τα δύο τμήματα. Τα τρία βιοδραστικά μόρια τα οποία επιλέχθηκαν διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε διάφορες βιολογικές λειτουργίες. Συγκεκριμένα, το πεπτιδικό ανάλογο του Leuprolide σχετίζεται με τον ορμονοεξαρτώμενο καρκίνο, το πεπτιδικό ανάλογο του PLP139 154 σχετίζεται με τη Σκλήρυνση κατά Πλάκας και τέλος το Captopril σχετίζεται με την υπέρταση. Τα δύο πεπτιδικά μόρια φέρουν αμινοξέα όπως η τρυπτοφάνη, η τυροσίνη και η φαινυλαλανίνη τα οποία αποτελούν πιθανά σημεία δέσμευσης των κυκλοδεξτρινών. Όλα τα συζεύγματα μελετήθηκαν με 1D και 2D NMR φασματοσκοπία. Από τη μελέτη αυτή προέκυψαν σημαντικά ευρήματα σχετικά με την ικανότητα εγκλωβισμού διαφορετικά τροποποιημένων κυκλοδεξτρινών σε συζεύγματα, αναλόγως της θέσης τροποποίησης ή την υπερμεθυλίωση, την εκλεκτικότητα σύμπλεξης συγκεκριμένων αμινοξέων, τη διαμόρφωση και το προσανατολισμό του εγκλωβισμένου τμήματος ως προς τη κυκλοδεξτρίνη και το ρόλο της ομάδας επέκτασης (spacer). Πειράματα με μίγματα έδειξαν ότι η αλληλεπίδραση είναι ενδομοριακή και όχι διαμοριακή.