| Summary: | Οι μυοσκελετικές παθήσεις (ΜΣΠ) που σχετίζονται με τους χώρους εργασίας στην Ε.Ε. προκαλούν οικονομικό κόστος που φθάνει στο 2% του συνολικού ΑΕΠ της Ε.Ε. Η κυριότερη αιτία πρόκλησης ΜΣΠ στο πρωτογενή τομέα είναι η εκτέλεση επαναλαμβανόμενων εργασιών, όπως η εργασία σκαλίσματος, σε ποσοστό 62%, που οδηγεί σε κρίσιμη συσσώρευση μυϊκής κόπωσης. Τα τελευταία χρόνια μελετάται η ανάπτυξη παθητικών εξωσκελετικών μηχανισμών οι οποίοι παρέχουν αντισταθμιστική βαρύτητα μέσω ελατηρίων ή/και άλλων ελαστικών μερών, που αποθηκεύουν και απελευθερώνουν ενέργεια, ώστε να υποβοηθήσουν τους εργαζόμενους να πραγματοποιήσουν τις κατάλληλες σωματικές κινήσεις.
Σκοπός της διπλωματικής εργασίας ήταν η ανάπτυξη κατάλληλου εξωσκελετικού μηχανισμού που θα χρησιμοποιείται από τους εργαζόμενους στην γεωργία, που εκτελούν επαναληπτικές κινήσεις, όπως η εργασία σκαλίσματος, για την ανακούφιση της μέσης και πιθανόν την αποφόρτιση του ραχιαίου μυός. Η αποτελεσματικότητα του μηχανισμού εκτιμήθηκε μέσω της διερεύνησης του φαινομένου της συσσώρευσης της μυϊκής κόπωσης στην περιοχή της μέσης.
Το πειραματικό πρωτόκολλο περιλάμβανε την οπτικοακουστική καταγραφή ανακλαστήρων (εικόνα 1), οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί σε συγκεκριμένους σπονδύλους της περιοχής της μέσης (S1, L5, L4, L3, L1) κατά τη διαδικασία της επαναλαμβανόμενης εργασίας σκαλίσματος και την ταυτόχρονη καταγραφή της υποκειμενικής κόπωσης των εθελοντών μέσω της κλίμακας αισθητής κόπωσης του Borg. Τα αποτελέσματα των δύο μεθοδολογιών συγκρίθηκαν με αποτελέσματα που ελήφθησαν από την ανάλυση κατάλληλου εμβιομηχανικού μοντέλου της μέσης, για την εργασία σκαλίσματος.
Κατά την ανάλυση των αποτελεσμάτων παρατηρήθηκε ότι οι εθελοντές εκτέλεσαν περισσότερες επαναλήψεις όταν χρησιμοποιούσαν τον εξωσκελετικό μηχανισμό.
Επίσης παρατηρήθηκε ότι κατά την εκτέλεση της εργασίας σκαλίσματος χωρίς την εφαρμογή του εξωσκελετικού μηχανισμού οι περισσότεροι εθελοντές δήλωσαν ¨πολύ έντονη¨ και ¨μέγιστη¨ αισθητή κόπωση (Borg ≥ 7) μετά από περίπου το 75% της συνολικής διάρκειας εκτέλεσης της εργασίας σε αντίθεση με όταν εφάρμοζαν τον εξωσκελετικό μηχανισμό (65%). Το εύρημα αυτό είναι πολύ σημαντικό διότι δείχνει ότι πιθανών η χρήση του μηχανισμού να οδήγησε σε μείωση του καταναλισκόμενου έργου από τον ραχιαίο μυ και συνεπώς στην καθυστέρηση της κατάρρευσης του μυός. Τα δεδομένα επαληθεύτηκαν και από τα αποτελέσματα του εμβιομηχανικού μοντέλου όπου υπολογίστηκε ότι η δύναμη συμπίεσης του μεσοσπονδύλιου δίσκου, F’(Nt), με την εφαρμογή του εξωσκελετικού μηχανισμού ήταν 21% μικρότερη.
|
|---|
