Ο ηθικός προσδιορισμός του πολιτικώς πράττειν στον νεοπλατωνικό Πρόκλο
Ο στόχος της παρούσας εργασίας είναι να αποδείξει τις συσχετίσεις οι οποίες υφίστανται μεταξύ της Ηθικής, της Πολιτικής, της Αισθητικής και της Ιατρικής και υπό ποίον τρόπον παρουσιάζονται στο μεταφυσικό-υπερβατικό πεδίο, με βάση το σκεπτικό το οποίο αναπτύσσεται από τον Πρόκλο στο Υπόμνημα του Εἴς...
| Κύριος συγγραφέας: | |
|---|---|
| Άλλοι συγγραφείς: | |
| Γλώσσα: | Greek |
| Έκδοση: |
2022
|
| Θέματα: | |
| Διαθέσιμο Online: | http://hdl.handle.net/10889/16099 |
| id |
nemertes-10889-16099 |
|---|---|
| record_format |
dspace |
| institution |
UPatras |
| collection |
Nemertes |
| language |
Greek |
| topic |
Πρόκλος Σωκράτης Πλάτων Αλκιβιάδης Ιπποκράτης Ψυχή Δίκαιο Ηθική Πολιτική Αισθητική Ιατρική Υγεία Διαλεκτική Αρμονία Πολιτικός αρχηγός Proclus Socrates Plato Alcibiades Hippocrates Soul Law Ethics Politics Aesthetics Medicine Health Dialectics Harmony Political leader |
| spellingShingle |
Πρόκλος Σωκράτης Πλάτων Αλκιβιάδης Ιπποκράτης Ψυχή Δίκαιο Ηθική Πολιτική Αισθητική Ιατρική Υγεία Διαλεκτική Αρμονία Πολιτικός αρχηγός Proclus Socrates Plato Alcibiades Hippocrates Soul Law Ethics Politics Aesthetics Medicine Health Dialectics Harmony Political leader Γιαννοπούλου, Άννα Ο ηθικός προσδιορισμός του πολιτικώς πράττειν στον νεοπλατωνικό Πρόκλο |
| description |
Ο στόχος της παρούσας εργασίας είναι να αποδείξει τις συσχετίσεις οι οποίες υφίστανται μεταξύ της Ηθικής, της Πολιτικής, της Αισθητικής και της Ιατρικής και υπό ποίον τρόπον παρουσιάζονται στο μεταφυσικό-υπερβατικό πεδίο, με βάση το σκεπτικό το οποίο αναπτύσσεται από τον Πρόκλο στο Υπόμνημα του Εἴς τόν Πλάτωνος πρῶτον Ἀλκιβιάδην (πρβλ. στ. 315-339). Οι εν λόγω στίχοι στον σχολιασμό του Πρόκλου, αναφέρονται στο χωρίο 115a-116c του πρωτότυπου κειμένου, Πλάτων, Αλκιβιάδης Ι. Τα περιεχόμενα της εν λόγω εργασίας περιλαμβάνουν το: κεφάλαιο 1: «Πώς η ηθική και η πολιτική καθίστανται ερευνητικά σχήματα στο υπόμνημα Εἴς τόν Πλάτωνος πρῶτον Ἀλκιβιάδην;», το κεφάλαιο 2: «Ποία είναι η προέλευση των κυριότερων εννοιών και νοημάτων του σχολιασμού και ποίος είναι ο τρόπος που αναλύονται από τον Πρόκλο;», το κεφάλαιο 3: «Κύρια ανάλυση του σχολιασμού.», το κεφάλαιο 4: «Επιπρόσθετα στοιχεία εν σχέσει με τις έννοιες του σχολιασμού και ανάλυση της σύνδεσης του σχολιασμού τού Πρόκλου με την Ιπποκρατική ιατρική», το κεφάλαιο 5: «Σύγκριση του διαλόγου Αλκιβιάδης Ι με τον Σίσυφον το νόθο πλατωνικό διάλογο.», το κεφάλαιο 6: «Καταγραφή των κεντρικών εννοιών του σχολιασμού και χαρακτηρισμός τους.», το κεφάλαιο 7: «Ανάλυση των κεντρικών εννοιών τού σχολιασμού του Πρόκλου.» και καταληκτικά το κεφάλαιο 8, «Επίλογος».
Καταρχάς ως καίρια επισήμανση διατυπώνεται ότι ο Αλκιβιάδης είναι μία προσωπικότητα η οποία προκαλεί με την παρουσία της –την φερόμενη ως αντεπιχείρημα– για να συζητηθούν τα ως άνω θέματα. Ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα αναφέρεται στο πώς η ψυχή του Αλκιβιάδη θα είναι ικανή να απορροφήσει τα μεταφυσικά νοήματα και να καταστεί υγιής. Μία υγιής ψυχή, όπως ανέφερε και ο Ιπποκράτης, είναι η αφετηρία της υγείας της γενικότερης κατάστασης της ανθρώπινης υπόστασης, συμπεριλαμβανομένου και του σώματος. Η ψυχή είναι το έκτυπο του μεταφυσικού κόσμου στο ανθρωπολογικό πεδίο και αποτελεί, σύμφωνα με τις επιλογές της, την οντότητα εκείνη μεταξύ νόσου και υγείας. Συνεπώς, ο Πρόκλος στο σύστημά του προβάλλει το πώς ο άνθρωπος πρέπει να υποβάλλει την ψυχή του, την οποία ταυτίζει με τον εαυτό του στη διαδικασία τής διαλεκτικής και της μαιευτικής προτού καταστεί πολιτικός σύμβουλος. Και αυτό, προκειμένου να γνωρίζει ο Αλκιβιάδης τα αναγκαία ανθρωπολογικά και πολιτικά νοήματα, και έπειτα να δύναται να παραινέσει και άλλους ανθρώπους για το περιεχόμενό τους με ορθόν τρόπο. Μία βασική παράμετρος για την δέουσα άσκηση και διδασκαλία των αξιών είναι ο ηθικός βίος και το σύστημα των αρετών με το οποίο αυτός εκφράζεται.
Είναι καίριο να τονισθεί ότι ο Πρόκλος, ως φιλόσοφος αλλά και ιατρός, κατά τη διάρκεια του βίου του, ερευνούσε πλείστες θεραπείες σε διάφορες ασθένειες. Πρέπει να επισημανθεί ότι πρέσβευε μία ψυχοσωματικού τύπου ιατρική, όπως εκείνη του Ιπποκράτη. Επομένως, η Ηθική εντός μίας πολιτείας εμφανίζεται ως κλάδος τής Ανθρωπολογίας και είναι εκείνη η οποία ορίζει τις κατάλληλες συνθήκες με σκοπό ο άνθρωπος να κατακτήσει συνειδητά τη γνώση και την ευδαιμονία του, ώστε να οδηγηθεί στην κατανόηση της συστηματικής σύνδεσης μεταξύ τού αγαθού και τού καλού, η οποία αποτελεί την ύψιστη επιστήμη. Η πολιτική, από την άλλη, είναι μία πρακτική έκφανση της ηθικής υπό όρους συλλογικούς και θεσμικούς. Ο πολιτικός αρχηγός δύναται να κατανοεί την πολιτική πράξη μέσω τής ηθικής θεμελίωσης και έτσι να λαμβάνει τις ορθές αποφάσεις, ώστε να στρέφει το ενδιαφέρον του στο δημόσιο συμφέρον και να κατανοεί τα αυθεντικά καθόλου, όπως το δίκαιο (το οποίο αποτελεί κεντρικό θέμα πλείστων διαλόγων του Πλάτωνα), δηλαδή τα υπερβατικά νοήματα, τόσο καθεαυτά όσο και κατά την εφαρμογή τους. Η ψυχή και η οικειοπραγία των μελών της αντιπροσωπεύουν το ίδιο το πολιτικό σύστημα, όπου κάθε μέλος πράττει ό,τι τού αρμόζει με σκοπό την συλλογική αρμονία. Συνεπώς, όταν η ψυχή είναι υγιής, δηλαδή κοσμείται από τις αρετές, οι εξατομικευμένες και οι συλλογικές δραστηριότητες λειτουργούν με ορθόν τρόπο. Ο Αλκιβιάδης λοιπόν πρέπει να στρέψει το κύριο ενδιαφέρον του στην ψυχή του και ελασσόνως στο σώμα του. Από την άλλη πλευρά, όπως αναφέρει ο Πρόκλος, είναι αναγκαίο να καταστήσει το σώμα του βοηθητικό και υποστηρικτικό εργαλείο, το οποίο θα βοηθήσει την ψυχή να αναδεικνύει τα όλο και περαιτέρω νοήματα, τα οποία θα αποδεικνύουν το πόσο πλησιάζει τη μεταφυσική ακεραιότητα. Και για την πραγμάτωση του συνόλου των ανωτέρω θεωρεί ως παιδαγωγικό και επιστημονικό παράδειγμα τον Σωκράτη. |
| author2 |
Giannopoulou, Anna |
| author_facet |
Giannopoulou, Anna Γιαννοπούλου, Άννα |
| author |
Γιαννοπούλου, Άννα |
| author_sort |
Γιαννοπούλου, Άννα |
| title |
Ο ηθικός προσδιορισμός του πολιτικώς πράττειν στον νεοπλατωνικό Πρόκλο |
| title_short |
Ο ηθικός προσδιορισμός του πολιτικώς πράττειν στον νεοπλατωνικό Πρόκλο |
| title_full |
Ο ηθικός προσδιορισμός του πολιτικώς πράττειν στον νεοπλατωνικό Πρόκλο |
| title_fullStr |
Ο ηθικός προσδιορισμός του πολιτικώς πράττειν στον νεοπλατωνικό Πρόκλο |
| title_full_unstemmed |
Ο ηθικός προσδιορισμός του πολιτικώς πράττειν στον νεοπλατωνικό Πρόκλο |
| title_sort |
ο ηθικός προσδιορισμός του πολιτικώς πράττειν στον νεοπλατωνικό πρόκλο |
| publishDate |
2022 |
| url |
http://hdl.handle.net/10889/16099 |
| work_keys_str_mv |
AT giannopoulouanna oēthikosprosdiorismostoupolitikōspratteinstonneoplatōnikoproklo AT giannopoulouanna themoraldefinitionofpoliticalactioninneoplatonicproclus |
| _version_ |
1771297270825746432 |
| spelling |
nemertes-10889-160992022-09-05T20:20:30Z Ο ηθικός προσδιορισμός του πολιτικώς πράττειν στον νεοπλατωνικό Πρόκλο The moral definition of political action in Neoplatonic Proclus Γιαννοπούλου, Άννα Giannopoulou, Anna Πρόκλος Σωκράτης Πλάτων Αλκιβιάδης Ιπποκράτης Ψυχή Δίκαιο Ηθική Πολιτική Αισθητική Ιατρική Υγεία Διαλεκτική Αρμονία Πολιτικός αρχηγός Proclus Socrates Plato Alcibiades Hippocrates Soul Law Ethics Politics Aesthetics Medicine Health Dialectics Harmony Political leader Ο στόχος της παρούσας εργασίας είναι να αποδείξει τις συσχετίσεις οι οποίες υφίστανται μεταξύ της Ηθικής, της Πολιτικής, της Αισθητικής και της Ιατρικής και υπό ποίον τρόπον παρουσιάζονται στο μεταφυσικό-υπερβατικό πεδίο, με βάση το σκεπτικό το οποίο αναπτύσσεται από τον Πρόκλο στο Υπόμνημα του Εἴς τόν Πλάτωνος πρῶτον Ἀλκιβιάδην (πρβλ. στ. 315-339). Οι εν λόγω στίχοι στον σχολιασμό του Πρόκλου, αναφέρονται στο χωρίο 115a-116c του πρωτότυπου κειμένου, Πλάτων, Αλκιβιάδης Ι. Τα περιεχόμενα της εν λόγω εργασίας περιλαμβάνουν το: κεφάλαιο 1: «Πώς η ηθική και η πολιτική καθίστανται ερευνητικά σχήματα στο υπόμνημα Εἴς τόν Πλάτωνος πρῶτον Ἀλκιβιάδην;», το κεφάλαιο 2: «Ποία είναι η προέλευση των κυριότερων εννοιών και νοημάτων του σχολιασμού και ποίος είναι ο τρόπος που αναλύονται από τον Πρόκλο;», το κεφάλαιο 3: «Κύρια ανάλυση του σχολιασμού.», το κεφάλαιο 4: «Επιπρόσθετα στοιχεία εν σχέσει με τις έννοιες του σχολιασμού και ανάλυση της σύνδεσης του σχολιασμού τού Πρόκλου με την Ιπποκρατική ιατρική», το κεφάλαιο 5: «Σύγκριση του διαλόγου Αλκιβιάδης Ι με τον Σίσυφον το νόθο πλατωνικό διάλογο.», το κεφάλαιο 6: «Καταγραφή των κεντρικών εννοιών του σχολιασμού και χαρακτηρισμός τους.», το κεφάλαιο 7: «Ανάλυση των κεντρικών εννοιών τού σχολιασμού του Πρόκλου.» και καταληκτικά το κεφάλαιο 8, «Επίλογος». Καταρχάς ως καίρια επισήμανση διατυπώνεται ότι ο Αλκιβιάδης είναι μία προσωπικότητα η οποία προκαλεί με την παρουσία της –την φερόμενη ως αντεπιχείρημα– για να συζητηθούν τα ως άνω θέματα. Ένα από τα πιο σημαντικά ερωτήματα αναφέρεται στο πώς η ψυχή του Αλκιβιάδη θα είναι ικανή να απορροφήσει τα μεταφυσικά νοήματα και να καταστεί υγιής. Μία υγιής ψυχή, όπως ανέφερε και ο Ιπποκράτης, είναι η αφετηρία της υγείας της γενικότερης κατάστασης της ανθρώπινης υπόστασης, συμπεριλαμβανομένου και του σώματος. Η ψυχή είναι το έκτυπο του μεταφυσικού κόσμου στο ανθρωπολογικό πεδίο και αποτελεί, σύμφωνα με τις επιλογές της, την οντότητα εκείνη μεταξύ νόσου και υγείας. Συνεπώς, ο Πρόκλος στο σύστημά του προβάλλει το πώς ο άνθρωπος πρέπει να υποβάλλει την ψυχή του, την οποία ταυτίζει με τον εαυτό του στη διαδικασία τής διαλεκτικής και της μαιευτικής προτού καταστεί πολιτικός σύμβουλος. Και αυτό, προκειμένου να γνωρίζει ο Αλκιβιάδης τα αναγκαία ανθρωπολογικά και πολιτικά νοήματα, και έπειτα να δύναται να παραινέσει και άλλους ανθρώπους για το περιεχόμενό τους με ορθόν τρόπο. Μία βασική παράμετρος για την δέουσα άσκηση και διδασκαλία των αξιών είναι ο ηθικός βίος και το σύστημα των αρετών με το οποίο αυτός εκφράζεται. Είναι καίριο να τονισθεί ότι ο Πρόκλος, ως φιλόσοφος αλλά και ιατρός, κατά τη διάρκεια του βίου του, ερευνούσε πλείστες θεραπείες σε διάφορες ασθένειες. Πρέπει να επισημανθεί ότι πρέσβευε μία ψυχοσωματικού τύπου ιατρική, όπως εκείνη του Ιπποκράτη. Επομένως, η Ηθική εντός μίας πολιτείας εμφανίζεται ως κλάδος τής Ανθρωπολογίας και είναι εκείνη η οποία ορίζει τις κατάλληλες συνθήκες με σκοπό ο άνθρωπος να κατακτήσει συνειδητά τη γνώση και την ευδαιμονία του, ώστε να οδηγηθεί στην κατανόηση της συστηματικής σύνδεσης μεταξύ τού αγαθού και τού καλού, η οποία αποτελεί την ύψιστη επιστήμη. Η πολιτική, από την άλλη, είναι μία πρακτική έκφανση της ηθικής υπό όρους συλλογικούς και θεσμικούς. Ο πολιτικός αρχηγός δύναται να κατανοεί την πολιτική πράξη μέσω τής ηθικής θεμελίωσης και έτσι να λαμβάνει τις ορθές αποφάσεις, ώστε να στρέφει το ενδιαφέρον του στο δημόσιο συμφέρον και να κατανοεί τα αυθεντικά καθόλου, όπως το δίκαιο (το οποίο αποτελεί κεντρικό θέμα πλείστων διαλόγων του Πλάτωνα), δηλαδή τα υπερβατικά νοήματα, τόσο καθεαυτά όσο και κατά την εφαρμογή τους. Η ψυχή και η οικειοπραγία των μελών της αντιπροσωπεύουν το ίδιο το πολιτικό σύστημα, όπου κάθε μέλος πράττει ό,τι τού αρμόζει με σκοπό την συλλογική αρμονία. Συνεπώς, όταν η ψυχή είναι υγιής, δηλαδή κοσμείται από τις αρετές, οι εξατομικευμένες και οι συλλογικές δραστηριότητες λειτουργούν με ορθόν τρόπο. Ο Αλκιβιάδης λοιπόν πρέπει να στρέψει το κύριο ενδιαφέρον του στην ψυχή του και ελασσόνως στο σώμα του. Από την άλλη πλευρά, όπως αναφέρει ο Πρόκλος, είναι αναγκαίο να καταστήσει το σώμα του βοηθητικό και υποστηρικτικό εργαλείο, το οποίο θα βοηθήσει την ψυχή να αναδεικνύει τα όλο και περαιτέρω νοήματα, τα οποία θα αποδεικνύουν το πόσο πλησιάζει τη μεταφυσική ακεραιότητα. Και για την πραγμάτωση του συνόλου των ανωτέρω θεωρεί ως παιδαγωγικό και επιστημονικό παράδειγμα τον Σωκράτη. This project aims to show and prove the correlations between Ethics, Politics, Aesthetics, Medicine, and their presence in the metaphysical-transcendental field. The chapters of this dissertation are chapter 1: "How do ethics and politics become an exploration plan in the Commentary on the First Alcibiades of Plato?", the chapter 2: "What is the origin of the main concepts and meanings of the Commentary, and how does Proclus analyze them?", the chapter 3: "Main analysis of the Commentary.", the chapter 4: "Additional information affiliated with the Commentary concepts and the analysis of the relationship between Proclus' Commentary and Hippocratic medicine.", the chapter 5: "Comparison of the dialogue Alcibiades I with the pseudo-platonic dialogue Sisyphus.", the chapter 6: "The recording of the central notions of the Commentary and their characterization." the chapter 7: "Analysis of the central notions in Proclus' Commentary." and the final chapter 8: "Conclusion.". The critical point is that Alcibiades is a prominent personality. His role is to be the counter-argument to the whole debate because he triggers Socrates to discuss further the above issues, based on Proclus' reasoning in the Commentary on the First Alcibiades of Plato (cf. 315-339). In Proclus' Commentary, these verses refer to text 115a-116c of Plato's original text, First Alcibiades. One of the main questions is: "how will the soul of Alcibiades be able to absorb metaphysical meanings and become healthy?". A healthy soul, as Hippocrates mentioned, is the starting point of the health of the general state of human hypostasis along with the human body. The soul represents the metaphysical world in the anthropological field and constitutes, according to its choices, that entity between disease and health. Therefore, in his philosophical system, Proclus highlights how a man must submit himself to the process of dialectics and the maieutic method before becoming a political leader. This process will result in understanding the appropriate anthropological and political meanings, so the political leader, especially Alcibiades, will be ready to praise other people regarding this content and what he knows in the right way. A key parameter for proper practice and teaching of values is the moral life and the system of virtues. In addition, as a philosopher and a doctor during his lifetime, Proclus sought most cures for various diseases. His methodological-medical system entrenches a psychosomatic type of medicine, such as that of Hippocrates. Proclus starts to cure the soul of Alcibiades because it is full of the primary disease of the soul, ignorance, and that was also Plato's point of view. In addition, Ethics in the state appears as a branch of Anthropology, which defines the appropriate conditions for man to acquire knowledge and bliss and consciously conquer the systematic connection between "Agathon" and the "Kalon," which is the superordinate science. Politics, on the other hand, is a practical manifestation of ethics under collective and institutional conditions. The political leader can understand the political action through an ethical foundation and thus make the right decisions. After that, he can focus on the moral principle of the common good and understand the authentic and essential meanings like law (especially the concept of "dikaion," which is a central theme of most of Plato's dialogues), i.e., the metaphysical purposes, both as such and during their implementation. The soul, the intimacy of its members, represents the political system, where each member knows what is appropriate to do within the state to achieve general harmony. Therefore, when the soul is healthy, the soul is adorned with virtues, which means that the individualized and collective activities will work correctly. Alcibiades must therefore turn his overall attention to his soul and less attention to his body. On the other hand, as Proclus mentions, the body is an auxiliary and supportive tool that will help the soul highlight more meanings. The above reference proves the close relationship that the soul has with metaphysical integrity. In conclusion, it is essential to notice that Proclus considers Socrates as a pedagogical and scientific example. 2022-03-17T10:16:31Z 2022-03-17T10:16:31Z 2021-09-24 http://hdl.handle.net/10889/16099 gr application/pdf |
