| Summary: | Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η παρουσίαση των ζητημάτων που προκύπτουν σχετικά με την αποκατάσταση των διατηρητέων δημόσιων κτιρίων στη χώρα μας, της επανάχρησής τους, συνήθως με διαφορετική χρήση από την αρχική, καθώς και του τρόπου πρόσληψης του γεγονότος της «επανένταξης» από τους πολίτες, ειδικά των μικρότερων Ελληνικών πόλεων όπου τα κτίρια αυτά συχνά λειτουργούν ως τοπόσημα και υποδοχείς της συλλογικής μνήμης. Η περίπτωση του Ξενοκρατείου κτιρίου στο Μεσολόγγι αποτελεί μία καλή περίπτωση μελέτης. Επιχειρείται η παρουσίαση και ανάλυση των όρων «αποκατάσταση», «επανάχρηση» καθώς και των αρχών ορθής εφαρμογής αυτών μέσα από τα διεθνή, ευρωπαϊκά και εθνικά κανονιστικά κείμενα. Ακολουθεί περιγραφή του κτιρίου, της λειτουργίας του ως μουσείο και τέλος, γίνεται προσπάθεια σφυγμομέτρησης της τοπικής κοινωνίας – σε επίπεδο νομού – μέσω μιας διαδικτυακής έρευνας της οποίας τα αποτελέσματα παρατίθενται στο Παράρτημα Ι της εργασίας.
Η εργασία αυτή βασίστηκε τόσο σε βιβλιογραφικές αναφορές και επισκόπηση αρχειακού υλικού, όσο και σε προσωπική εμπειρία από την συμμετοχή, ως αρχιτέκτων μηχανικός, στην ομάδα επίβλεψης των μουσειογραφικών εργασιών του υποέργου «Δημιουργία – οργάνωση μόνιμων συλλογών Ξενοκρατείου».
Τα βασικά συμπεράσματα που προέκυψαν είναι τα εξής:
1) τα διατηρητέα κτήρια θεωρούνται κτήρια υψηλής αισθητικής αξίας, ικανά να δεχθούν χρήσεις ενταγμένες στο σύγχρονο τρόπο ζωής.
2) Η παραμέληση εμβληματικών κτηρίων επηρεάζει σημαντικά την κρίση του κοινού σχετικά με την αναγνώρισή τους ως ταυτοτικά στοιχεία της πόλης.
3) Η προστασία και η επανάχρηση των διατηρητέων κτηρίων και γενικότερα η αποδοτική διαχείριση της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, προσδίδει πολιτιστική υπεραξία στην πόλης και επαυξάνει τις δυνατότητες επισκεψιμότητάς της.
Επίσης από την εργασία, εντοπίστηκαν οι τρόποι πρόσληψης και οι πρακτικές διαχείρισης της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της πόλης.
|
|---|
