Role of altered telomere dynamics in severe psychiatric disorders and in response to mood stabilizers

Bipolar disorder (BD) is a mood disorder that manifests itself through manic and depressive episodes. About 1-2 percent of the population is affected by the disease. It's been proposed that bipolar disorder (BD) is linked to accelerated aging and cell senescence. Lithium is the mainstay t...

Πλήρης περιγραφή

Λεπτομέρειες βιβλιογραφικής εγγραφής
Κύριος συγγραφέας: Μποσγανάς, Παναγιώτης
Άλλοι συγγραφείς: Bosganas, Panagiotis
Γλώσσα:English
Έκδοση: 2022
Θέματα:
Διαθέσιμο Online:http://hdl.handle.net/10889/16548
id nemertes-10889-16548
record_format dspace
institution UPatras
collection Nemertes
language English
topic Bipolar patients
Bipolar disorder
Lithium
Telomere length
Διπολικοί ασθενείς
Διπολική διαταραχή
Λίθιο
spellingShingle Bipolar patients
Bipolar disorder
Lithium
Telomere length
Διπολικοί ασθενείς
Διπολική διαταραχή
Λίθιο
Μποσγανάς, Παναγιώτης
Role of altered telomere dynamics in severe psychiatric disorders and in response to mood stabilizers
description Bipolar disorder (BD) is a mood disorder that manifests itself through manic and depressive episodes. About 1-2 percent of the population is affected by the disease. It's been proposed that bipolar disorder (BD) is linked to accelerated aging and cell senescence. Lithium is the mainstay treatment as a mood stabilizer in BD, both as an acute treatment for mania and as a prophylactic intervention. Despite the fact that 30% of patients experience complete symptom remission with chronic treatment, a large proportion of individuals do not respond well. In addition, it is widely known that lithium is a drug that has a narrow therapeutic range and a wide range of mild to severe side effects. The patient response to lithium appears to have a strong hereditary basis, and lithium responders appear to have a more uniform disease manifestation. Individuals with psychiatric diseases, and in particular those with BD, have a lower life expectancy than people in the general population. This is primarily caused by three factors: an increase in the prevalence of metabolic and cardiovascular diseases, as well as an increase in the risk of a suicide attempt. Elderly people are more likely to develop cardiovascular and metabolic diseases, and these pathologies are additionally characterized by a persistent inflammatory state, a trait often present in psychiatric disorders. As a result, we realize that there is an accelerating aging of the pathogenesis of psychiatric disorders which is indicated by the increased incidence of age-related disorders. This conclusion is molecularly supported by modified cell aging markers, including reduced telomere length. Because of its relationship with memory function and hippocampus shape, telomere length variation is currently considered a promising biomarker of susceptibility to neuropsychiatric diseases. While the evidence supporting shorter telomeres in BD is conflicting, a recent study found that long-term lithium medication is linked to longer telomeres in the disease. In our study, we tried to compare telomere length (TL) between patients treated with BD and healthy controls (HR) and also to explore if telomere length (TL) differed in clinical responders and non-responders to lithium (LiRs, non-LiRs). This is the first study exploring if TL differs in cell lines (LCLs) derived from BD patients with different clinical response to Lithium. Our findings confirm our previous studies showing that TL does not differ between R and non-R in lithium. In addition, we suggest that 7 days of treatment may not be enough to measure any effect of lithium on TL. Thus, not necessarily excluding, this could take place should the treatment be longer, as in the clinical setting
author2 Bosganas, Panagiotis
author_facet Bosganas, Panagiotis
Μποσγανάς, Παναγιώτης
author Μποσγανάς, Παναγιώτης
author_sort Μποσγανάς, Παναγιώτης
title Role of altered telomere dynamics in severe psychiatric disorders and in response to mood stabilizers
title_short Role of altered telomere dynamics in severe psychiatric disorders and in response to mood stabilizers
title_full Role of altered telomere dynamics in severe psychiatric disorders and in response to mood stabilizers
title_fullStr Role of altered telomere dynamics in severe psychiatric disorders and in response to mood stabilizers
title_full_unstemmed Role of altered telomere dynamics in severe psychiatric disorders and in response to mood stabilizers
title_sort role of altered telomere dynamics in severe psychiatric disorders and in response to mood stabilizers
publishDate 2022
url http://hdl.handle.net/10889/16548
work_keys_str_mv AT mposganaspanagiōtēs roleofalteredtelomeredynamicsinseverepsychiatricdisordersandinresponsetomoodstabilizers
AT mposganaspanagiōtēs orolostēsdynamikēstōntropopoiēmenōntelomerōnsesobarespsychiatrikesdiataracheskaiōsapantēsēsestatheropoiētesdiathesēs
_version_ 1771297293903855616
spelling nemertes-10889-165482022-09-05T20:46:10Z Role of altered telomere dynamics in severe psychiatric disorders and in response to mood stabilizers Ο ρόλος της δυναμικής των τροποποιημένων τελομερών σε σοβαρές ψυχιατρικές διαταραχές και ως απάντηση σε σταθεροποιητές διάθεσης Μποσγανάς, Παναγιώτης Bosganas, Panagiotis Bipolar patients Bipolar disorder Lithium Telomere length Διπολικοί ασθενείς Διπολική διαταραχή Λίθιο Bipolar disorder (BD) is a mood disorder that manifests itself through manic and depressive episodes. About 1-2 percent of the population is affected by the disease. It's been proposed that bipolar disorder (BD) is linked to accelerated aging and cell senescence. Lithium is the mainstay treatment as a mood stabilizer in BD, both as an acute treatment for mania and as a prophylactic intervention. Despite the fact that 30% of patients experience complete symptom remission with chronic treatment, a large proportion of individuals do not respond well. In addition, it is widely known that lithium is a drug that has a narrow therapeutic range and a wide range of mild to severe side effects. The patient response to lithium appears to have a strong hereditary basis, and lithium responders appear to have a more uniform disease manifestation. Individuals with psychiatric diseases, and in particular those with BD, have a lower life expectancy than people in the general population. This is primarily caused by three factors: an increase in the prevalence of metabolic and cardiovascular diseases, as well as an increase in the risk of a suicide attempt. Elderly people are more likely to develop cardiovascular and metabolic diseases, and these pathologies are additionally characterized by a persistent inflammatory state, a trait often present in psychiatric disorders. As a result, we realize that there is an accelerating aging of the pathogenesis of psychiatric disorders which is indicated by the increased incidence of age-related disorders. This conclusion is molecularly supported by modified cell aging markers, including reduced telomere length. Because of its relationship with memory function and hippocampus shape, telomere length variation is currently considered a promising biomarker of susceptibility to neuropsychiatric diseases. While the evidence supporting shorter telomeres in BD is conflicting, a recent study found that long-term lithium medication is linked to longer telomeres in the disease. In our study, we tried to compare telomere length (TL) between patients treated with BD and healthy controls (HR) and also to explore if telomere length (TL) differed in clinical responders and non-responders to lithium (LiRs, non-LiRs). This is the first study exploring if TL differs in cell lines (LCLs) derived from BD patients with different clinical response to Lithium. Our findings confirm our previous studies showing that TL does not differ between R and non-R in lithium. In addition, we suggest that 7 days of treatment may not be enough to measure any effect of lithium on TL. Thus, not necessarily excluding, this could take place should the treatment be longer, as in the clinical setting Η διπολική διαταραχή (γνωστή και ως διπολική συναισθηματική διαταραχή, μανιοκαταθλιπτική διαταραχή ή απλώς μανιοκατάθλιψη) είναι διαταραχή της διάθεσης, η οποία εκδηλώνεται μέσω μανιακών και καταθλιπτικών επεισοδίων. Περίπου το 1 με 2 τοις εκατό του πληθυσμού επηρεάζεται από αυτή τη νόσο. Βασική θεραπεία της διπολικής διαταραχής αποτελεί ένας αρκετά διαδεδομένος σταθεροποιητής διάθεσης, το λίθιο (Li). Επίσης, μια από τις εκτενέστερες λειτουργίες του λιθίου είναι η οξεία θεραπεία τόσο για τη μανία αλλά και τη προφυλακτική παρέμβαση στην νόσο. Παρά το γεγονός ότι το 30% των ασθενών εμφανίζουν πλήρη ύφεση των συμπτωμάτων με χρόνια θεραπεία, ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων δεν ανταποκρίνεται επαρκώς σε αυτή τη θεραπεία. Επιπρόσθετα, δεν θα μπορούσε να παραλειφθεί ότι το λίθιο ως φάρμακο είναι στενά συνδεδεμένο με ένα μικρό θεραπευτικό εύρος και παρουσιάζει ένα ευρύ φάσμα ήπιων έως σοβαρών παρενεργειών. Η ανταπόκριση των ασθενών στο λίθιο φαίνεται να εδράζεται στην ισχυρή κληρονομική βάση και τα άτομα που ανταποκρίνονται σε αυτό εμφανίζουν πιο ομοιόμορφη εκδήλωση της νόσου. Τα άτομα με ψυχιατρικές παθήσεις, και ιδιαίτερα εκείνα με διπολική διαταραχή, έχουν χαμηλότερο προσδόκιμο ζωής από τα άτομα του γενικού πληθυσμού. Αυτό προκαλείται κυρίως από τρεις παράγοντες: την αύξηση του επιπολασμού των μεταβολικών και καρδιαγγειακών παθήσεων, καθώς και την αύξηση του κινδύνου απόπειρας αυτοκτονίας. Έχει προταθεί ότι η διπολική διαταραχή συνδέεται με την επιτάχυνση της γήρανσης και τη γήρανση των κυττάρων. Συγκεκριμένα, παρατηρούμε πως οι ηλικιωμένοι είναι πιο πιθανό να αναπτύξουν καρδιαγγειακά και μεταβολικά νοσήματα. Αυτές οι παθολογίες χαρακτηρίζονται επιπλέον από μια επίμονη φλεγμονώδη κατάσταση, ένα γνώρισμα που εμφανίζεται συχνά σε ψυχιατρικές διαταραχές. Από όλα τα παραπάνω συνάγεται, ότι υπάρχει μια επιταχυνόμενη γήρανση της παθογένειας των ψυχιατρικών διαταραχών, η οποία υποδεικνύεται από την αυξημένη συχνότητα των διαταραχών που σχετίζονται με την ηλικία. Αυτό το συμπέρασμα υποστηρίζεται μοριακά από τροποποιημένους δείκτες γήρανσης των κυττάρων, συμπεριλαμβανομένου του μειωμένου μήκους των τελομερών. Λόγω της σχέσης της με τη λειτουργία της μνήμης και το σχήμα του ιππόκαμπου, η διακύμανση του μήκους των τελομερών θεωρείται επί του παρόντος ένας πολλά υποσχόμενος βιοδείκτης ευαισθησίας σε νευροψυχιατρικές ασθένειες. Ενώ, τα στοιχεία που υποστηρίζουν τα βραχύτερα τελομερή στην διπολική διαταραχή είναι αντικρουόμενα, σε μια πρόσφατη μελέτη διαπιστώθηκε, ότι η μακροχρόνια φαρμακευτική αγωγή με λίθιο, συνδέεται με μακρύτερα τελομερή στη νόσο. Στη μελέτη μας, συγκρίναμε το μήκος των τελομερών (TL) μεταξύ ασθενών με διπολική διαταραχή που έλαβαν θεραπεία (in vitro) και υγιείς μάρτυρες (HR). Επιπροσθέτως, διερευνήσαμε εάν το μήκος των τελομερών (TL) διέφερε στους κλινικά ανταποκρινόμενους ασθενείς που υποβλήθηκαν σε θεραπεία με λίθιο και στους μη κλινικά ανταποκρινόμενους ασθενείς (LiRs, non-LiRs ). Αυτή είναι η πρώτη μελέτη που διερευνά εάν το μήκος των τελομερών (TL) διαφέρει στις κυτταρικές σειρές (LCLs) που προέρχονται από ασθενείς με διπολική διαταραχή με διαφορετική κλινική ανταπόκριση στο λίθιο. Τα ευρήματά μας επιβεβαιώνουν τις προηγούμενες μελέτες που δείχνουν ότι το μήκος των τελομερών (TL) δεν διαφέρει μεταξύ κλινικά ανταποκρινόμενων ασθενών που υποβλήθηκαν σε θεραπεία με λίθιο και σε μη κλινικά ανταποκρινόμενους ασθενείς (LiRs, non-LiRs). Εν κατακλείδι, μέσα από αυτή τη μελέτη ωθούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι 7 ημέρες θεραπείας μπορεί να μην είναι αρκετές για τη μέτρηση της επίδρασης του λιθίου στο μήκος των τελομερών (TL). Επομένως, χωρίς απαραίτητα να αποκλείεται, θα μπορούσε να επιτευχθεί η επιδραστικότητα του λιθίου στο μήκος των τελομερών, εάν η θεραπεία είναι μεγαλύτερη σε διάρκεια, όπως συμβαίνει στο κλινικό περιβάλλον. 2022-07-18T11:35:33Z 2022-07-18T11:35:33Z 2022-07-15 http://hdl.handle.net/10889/16548 en application/pdf