| Περίληψη: | Η παρούσα εργασία εντάσσεται στο πεδίο της τουριστικής οικονομικής ανάπτυξης. Ειδικότερα, η εξελικτική πορεία του ελληνικού τουρισμού στη βάση επιλεγμένων χαρακτηριστικών των τουριστικών καταλυμάτων και της ασκηθείσας χρηματοδοτικής πολιτικής, τροφοδoτεί ένα πολύ-κριτηριακό σύστημα ταξινόμησης –χαρτογράφησης – ανάλυσης, με το οποίο αναγνωρίζονται οι μηχανισμοί και οι όροι μετασχηματισμού του ελληνικού τουριστικού καταλύματος από την μεταπολεμική περίοδο έως τα τέλη της δεκαετίας του 2000. Η εργασία αυτή συνιστά τη πρώτη, ουσιαστική, προσπάθεια αποσαφήνισης της αναπτυξιακής πορείας του ξενοδοχειακού κλάδου στην Ελλάδα, καθιστώντας τα περιφερειακά και λειτουργικά του χαρακτηριστικά ως τον πιο αξιόπιστο παράγοντα για την ερμηνεία αφενός της ανάπτυξης των επιχειρήσεων φιλοξενίας στη χώρα και αφετέρου του ρόλου γενικά της οικονομικής πολιτικής σε αυτή την ανάπτυξη.
Στο πρώτο μέρος, αναλύεται η διεθνής εμπειρία και πρακτική, η οποία από την μεταπολεμική εποχή και έπειτα, έχει δείξει ότι ο τουρισμός καθώς συγκεντρώνεται στο χώρο και τον χρόνο, ως μια ιδιαίτερα διαμορφούμενη ιδιωτική κατανάλωση με τα συνακόλουθα προβλήματα παραγωγής και διάθεσης που διαχέονται στο σύνολο της οικονομίας και της κοινωνίας, απαιτεί την ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους. Σε αυτά τα πλαίσια επιχειρείται μια ομαδοποίηση των πεδίων παρέμβασης μέσα από την ενδελεχή ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας και εμπειρίας και αναλαμβάνεται η εκτενέστερη αντιμετώπιση της κρατικής χρηματοδοτικής πολιτικής, εξαιτίας του ότι, το πεδίο αυτό θεωρείται ως το πλέον καθοριστικό για την τουριστική ανάπτυξη στις χώρες υποδοχής.. Το χρηματοδοτικό αυτό πλαίσιο περιλαμβάνει διάφορες μορφές, όπως: (α) την άμεση δημόσια χρηματοδότηση και διαχείριση υποδομών γενικού χαρακτήρα, καθώς επίσης και υποδομών ειδικού τουριστικού χαρακτήρα, (β) την άμεση δημόσια χρηματοδότηση και διαχείριση εγκαταστάσεων επιχειρηματικού χαρακτήρα και (γ) την έμμεση χρηματοδότηση και ενίσχυση της εγχώριας και ξένης ιδιωτικής πρωτοβουλίας με την παροχή ενός ευνοϊκού πλαισίου αναπτυξιακών κινήτρων.
Το δεύτερο μέρος εστιάζεται στην αποτύπωση και ερμηνεία των κύριων αναπτυξιακών και λειτουργικών χαρακτηριστικών της Ελληνικής ξενοδοχίας, και διερευνά τον ρόλο της ασκηθείσας χρηματοδοτικής και επενδυτικής πολιτικής που ακολούθησε διαχρονικά η Ελλάδα, ως χώρα υποδοχής η οποία και συνιστά κλασσική περίπτωση, αυτής της σύνθετης κρατικής παρέμβασης. Οι φάσεις αυτής της πολιτικής από το 1951, έτος επανίδρυσης του ΕΟΤ και συγκρότησης της εθνικής τουριστικής πολιτικής, έως την πρώτη πενταετία του 2000, περίοδο εμφανούς απορρύθμισης των λειτουργιών του κράτους τόσο γενικότερα όσο και στον τουρισμό που διαμορφώνουν το χρονικό πλαίσιο της εξέλιξης του ελληνικού τουρισμού.
Η εργασία ολοκληρώνεται με μια συνολική θεώρηση της εξελικτικής πορείας των αναπτυξιακών και λειτουργικών χαρακτηριστικών των επιχειρήσεων φιλοξενίας στην Ελλάδα, τους παράγοντες που επηρεάζουν την ανάπτυξη του, και τον βαθμό επίδρασης της χρηματοδοτικής πολιτικής στην ανάπτυξη και περιφερειοποίηση του. Το δεδομένο αυτό, συνιστά και τη σημαντική συμβολή αυτής της εργασίας στο πεδίο της τουριστικής οικονομικής των χωρών υποδοχής, αφού επιτρέπει την επαναπροσέγγιση του ρόλου του ξενοδοχειακού κλάδου ως αυτόνομου παράγοντα ή κλάδου «κλειδί» για την εθνική και περιφερειακή ανάπτυξη της χώρας.
|
|---|
