Η Ηχολαλία ως μέσο επικοινωνίας στον Αυτισμό (Μελέτη Περίπτωσης)

• Κύριοι συγγραφείς: Μητροσύλη Μπούνα, Ελένη, Τζιγκουνάκη, Στυλιανή, Σιούλα, Κωνσταντίνα
• Άλλοι συγγραφείς: Παπακυρίτσης, Ιωάννης
• Μορφή: Πτυχιακή Εργασία
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: Πανεπιστήμιο Πάτρας 2022
• Θέματα: Αυτισμός; Ηχολαλία; Επικοινωνία

Η παρούσα έρευνα, με τίτλο ‘Η ηχολαλία ως μέσο επικοινωνίας στον αυτισμό’ αφορά τη μελέτη περίπτωσης, ενός παιδιού, που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού και ηχολαλεί, δηλαδή επαναλαμβάνει λόγια των συνομιλητών του ή και δικά του. Η ηχολαλία στον αυτισμό μπορεί να έχει και θετικές και αρνητικές επιπτώσεις. Μερικοί θεωρούν πως η ηχολαλία είναι μια μοναδική μορφή ομιλίας και για ένα παιδί με ΔΑΦ μπορεί να είναι ένας από τους πρώτους τρόπους με τους οποίους χρησιμοποιεί την ομιλία για να επικοινωνήσει. Έτσι, ενώ μπορεί να περιγραφεί ως σύμπτωμα αυτισμού, μπορεί επίσης να είναι ένα εξαιρετικό σημείο για έναν γονέα ή έναν λογοθεραπευτή να αρχίσει να εργάζεται με το παιδί. Από την άλλη πλευρά, σε ορισμένες περιπτώσεις, η ηχολαλία δεν έχει πραγματικά κανένα επικοινωνιακό νόημα καθώς μπορεί απλά να χρησιμοποιείται ως μέσο εφησυχασμού όπως οι στερεότυπες κινήσεις με τα χέρια για παράδειγμα. Η παρούσα μελέτη περίπτωσης εστιάζει στην πρώτη άποψη, στη λειτουργική χρήση της ηχολαλίας από παιδιά με ΔΑΦ, ως μορφή έκφρασης και επικοινωνίας. Στη λειτουργική ηχολαλία, μπορεί το παιδί να επαναλαμβάνει λέξεις, φράσεις κλπ., αλλά αυτή τη φορά τις χρησιμοποιεί με λειτουργικό (κατανοητό) τρόπο. Πιο συγκεκριμένα, πήραμε δείγμα αυθόρμητης ομιλίας, ενός παιδιού με αυτισμό, το οποίο το αναλύσαμε σε 2 διαφορετικές συνθήκες. Η πρώτη συνθήκη είναι με α) κατά την αλληλεπίδραση του παιδιού με τη σχολική συνοδό την ώρα του μαθήματος, διαλλείματος, κενού ή κάποιας δραστηριότητας (π.χ. ζωγραφική) και η δεύτερη συνθήκη β) κατά την αλληλεπίδραση του παιδιού με συμμαθητές την ώρα του διαλλείματος, της γυμναστικής ή κενού. Στόχος λοιπόν, της παρούσας έρευνας είναι να αποδείξουμε, ότι η ηχολαλία μπορεί να είναι λειτουργική και να βοηθάει στην επικοινωνία ενός παιδιού, τόσο με έναν ενήλικα, που γνωρίζει ότι το παιδί ηχολαλεί, όσο και με συνομηλίκους του, οι οποίοι αντιδρούν πιο αυθόρμητα στην ηχολαλία του παιδιού.