Ο ρόλος του νοσηλευτή σε ασθενείς με σύνδρομο Αδαμαντιάδη- Behcet

• Κύριοι συγγραφείς: Καλλιανιώτη, Ελένη- Άννα Α.Μ.8820, Σταματάκης, Γεώργιος Α.Μ.8800
• Άλλοι συγγραφείς: Κεφαλιακός, Αντώνιος
• Μορφή: Πτυχιακή Εργασία
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας 2017
• Θέματα: Σύνδρομο Αδαμαντιάδη- Behcet

Το σύνδρομο Αδαμαντιάδης-Βehcet είναι μια χρόνια ασθένεια αυτοάνοσου υποστρώματος η οποία προσβάλλει πολλαπλά συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού, παρουσιάζοντας μια ετερογένεια στις κλινικές εκδηλώσεις. Σκοπός της εργασίας μας είναι αφενός να γίνει αναφορά στα αίτια, στην κλινική εικόνα και στην θεραπεία του συνδρόμου Αδαμαντιάδη-Βehcet, ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει πλήρως το σύνδρομο αυτό, αφετέρου να εξάρει το ρόλο του νοσηλευτή στην αντιμετώπισή του, τόσο στο πλαίσιο της κλινικής όσο και της ψυχολογικής κατάστασης του ασθενούς. Επίσης θα θέλαμε να τονίσουμε μέσω της εργασίας μας ότι η έγκαιρη διάγνωση και κυρίως η διαφορική διάγνωση αποτελεί το κλειδί στην σωστή θεραπεία και στην εξέλιξη της νόσου λόγω της πολυσχιδούς φύσης της και των κοινών συμπτωμάτων με πληθώρα άλλων παθήσεων. Στην εργασία μας, παρατίθενται πληροφορίες για τα είδη των αγγειίτιδων, τα αίτια και την αντιμετώπιση ως μία πρώτη επαφή του αναγνώστη, ενώ στην συνέχεια γίνεται αναφορά στον ορισμό του συνδρόμου Αδαμαντιάδη-Βehcet ,στα επιδημιολογικά δεδομένα και στα αίτια της νόσου ενώ παράλληλα πραγματοποιείται μια ιστορική αναδρομή. Εν συνεχεία, ο αναγνώστης εισάγεται σε πιο εξειδικευμένα κομμάτια που αφορούν τον παθοφυσιολογικό μηχανισμό, την κλινική εικόνα, τα κριτήρια διάγνωσης προς επίτευξη της διαφορικής διάγνωσης καθώς και την θεραπευτική αντιμετώπιση. Επιπροσθέτως η εργασία μας καταλήγει στον μείζονα ρόλο τον οποίο διαδραματίζει ο νοσηλευτής στην αντιμετώπιση του συνδρόμου Αδαμαντιάδη-Βehcet, τόσο στην αντιμετώπιση των κλινικών εκδηλώσεων, όσο και στην ψυχολογική υποστήριξη του ασθενούς, επιτυγχάνοντας μια ολιστική θεώρηση. Τέλος, από την εργασία μας, εξάγεται το συμπέρασμα ότι η αντιμετώπιση του συνδρόμου Αδαμαντιάδη-Βehcet αφορά στην έγκαιρη διάγνωση, στην διεπιστημονική συνεργασία καθώς και στην αντιμετώπιση του ασθενούς ως μια ψυχοκοινωνικοπνευματική οντότητα.