| Περίληψη: | Ο σακχαρώδης διαβήτης στην εποχή μας έχει λάβει επιδημιολογικές διαστάσεις. Ο κίνδυνος ανάπτυξης σακχαρώδους διαβήτη έχει συσχετιστεί με τον τρόπο διαβίωσης και τις συμπεριφορές που ενέχουν κίνδυνο για την υγεία, όπως η έλλειψη φυσικής δραστηριότητας και παχυσαρκία.
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι οι ασθενείς που, παράλληλα με την θεραπευτική τους αγωγή, συμμετέχουν σε προγράμματα φυσικής δραστηριότητας και ακολουθούν μια σωστή διατροφή έχουν καλύτερη ρύθμιση του διαβήτη και μειώνουν σημαντικά τον κίνδυνο επιπλοκών.
Υπάρχουν μερικοί μηχανισμοί με τους οποίους η άσκηση μειώνει τη γλυκόζη αίματος διότι αυξάνει την ευαισθησία στην ινσουλίνη, δηλαδή τα κύτταρα στον μυϊκό και στον λιπώδη ιστό, χρησιμοποιούν καλύτερα την υπάρχουσα ινσουλίνη και προσλαμβάνουν πιο εύκολα την γλυκόζη από το αίμα, τόσο κατά τη διάρκεια της άσκησης αλλά και μετά από αυτή.
Υπάρχει και ένας άλλος μηχανισμός ο οποίος διεγείρεται όταν οι μύες λειτουργούν κατά τη διάρκεια της άσκησης και ο οποίος δεν εξαρτάται από την ύπαρξη ινσουλίνης. Ο μηχανισμός αυτός επιτρέπει στα κύτταρα να προσλαμβάνουν γλυκόζη και να τη χρησιμοποιούν για την παραγωγή ενέργειας, είτε υπάρχει διαθέσιμη ινσουλίνη είτε όχι.
Μέσα από αυτούς τους μηχανισμούς η άσκηση μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλότερα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Τέλος, η επίδραση της άσκησης στα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, διαφέρει ανάλογα με τη χρονική διάρκεια αλλά και την ένταση της άσκησης, καθώς και από πολλούς άλλους παράγοντες. Κάθε σωματική δραστηριότητα και ιδιαίτερα η άσκηση, βελτιώνοντας την ευαισθησία στην ινσουλίνη, μπορεί να μειώσει τη γλυκόζη αίματος έως και 24 ώρες ή σπανιότερα και ακόμη περισσότερο, μετά το τέλος της.
Κάθε άτομο με διαβήτη θα πρέπει να εξοικειωθεί με το πώς ανταποκρίνεται η γλυκόζη του αίματός του στην άσκηση. Ο συχνός έλεγχος της γλυκόζης, πριν και μετά την άσκηση, μπορεί να βοηθήσει. Τα αποτελέσματα αυτών των ελέγχων της γλυκόζης μπορούν να δείξουν πώς το κάθε άτομο αντιδρά στις διαφορετικές δραστηριότητες.
|
|---|
