Ηπατίτιδα C:Νεότερα δεδομένα.Ο ρόλος του νοσηλευτή στην πρόληψη, παρακολούθηση και στη θεραπεία των ασθενών

• Κύριος συγγραφέας: ΒΩΡΟΣ, ΧΡΗΣΤΟΣ
• Άλλοι συγγραφείς: ΞΑΠΛΑΝΤΕΡΗ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ
• Μορφή: Πτυχιακή Εργασία
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας 2019
• Θέματα: Ηπατίτιδα C

Εισαγωγή: Η ηπατίτιδα C αποτελεί μια λοίμωξη που προσβάλλει κυρίως το ήπαρ. Μεταδίδεται κυρίως από την κοινή χρήση βελόνων για χρήση ενδοφλέβιων ναρκωτικών ουσιών, την σεξουαλική επαφή, την επαφή με μολυσμένο αίμα κ.α. Οφείλεται στον ιό της ηπατίτιδας C (HCV) και κατά κύριο λόγο είναι μια χρόνια λοίμωξη, η οποία για πολλά χρόνια είναι δυνατό να μην εμφανίσει συμπτώματα και να οδηγήσει σε κίρρωση του ήπατος, καρκίνο του ήπατος ακόμα και θάνατο. Η πρόληψη από τον HCV περιλαμβάνει κυρίως την χρήση καινούργιων βελόνων για την χρήση ουσιών, την διακοπή της χρήσης ουσιών, την εφαρμογή συγκεκριμένων εξετάσεων στους αιμοδότες, σε εθνικό επίπεδο και την χρήση ορθών πρακτικών προφύλαξης, κατά την σεξουαλική επαφή. Η ανάπτυξη του εμβολίου είναι ακόμα σε επίπεδο ανάπτυξης. Η θεραπεία περιλαμβάνει την χρήση ή μη ιντερφερόνης, θεραπευτικά σχήματα με ριμπαβιρίνη, DAAs κ.α. Επίσης σημαντική είναι η μείωση του αλκοόλ σε ασθενείς που παρουσιάζουν κίρρωση. Σκοπός: Η ανάλυση και παρουσίαση των νέων θεραπευτικών δεδομένων σχετικά με την ηπατίτιδα C καθώς και ο ρόλος των νοσηλευτών στην πρόληψη, παρακολούθηση και θεραπεία των ασθενών. Συμπεράσματα: Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερα θεραπευτικά σχήματα αναπτύσσονται, με το πιο σημαντικό να είναι η ανάπτυξη του εμβολίου καθώς και φαρμάκων που μειώνουν τις παρενέργειες στον ασθενή. Τα DAAs δεύτερης γενιάς είναι αρκετά ελπιδοφόρα για τους ασθενείς με ηπατίτιδα C. Πιο σημαντικό όμως φαίνεται να είναι η εξάλειψη του ιού μέσω του περιορισμού/διακοπής της μετάδοσής του, εφαρμόζοντας συγκεκριμένα μέτρα ασφαλείας (χρήση καθαρών βελόνων, προφυλακτικών κ.α). Ο νοσηλευτής αποτελεί έναν πολύ σημαντικό αρωγό την πρόληψη και παρακολούθηση της θεραπείας ενός ασθενή με ηπατίτιδα C. Σημαντική είναι όμως η εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση που πρέπει να λάβει ένας νοσηλευτής σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, έτσι ώστε να καταφέρει να πετύχει την καλύτερη εφαρμογή της ακολουθούμενης θεραπείας.