| Περίληψη: | Η καταπληξία αποτελεί μια παθολογική, απειλητική και εν δυνάμει θανατηφόρα κατάσταση, που ανακύπτει από την αδυναμία και ανεπάρκεια του καρδιοαναπνευστικού συστήματος να μεταφέρει οξυγόνο στο ανθρώπινο σώμα. Είναι μια προοδευτική συνθήκη κυτταρικής υποάρδευσης, η οποία προκαλεί μειωμένη παροχή οξυγόνου και αύξηση της κατανάλωσής του στον οργανισμό. Η έλλειψη αιμάτωσης σε κυτταρικό επίπεδο οδηγεί σε αναερόβιο μεταβολισμό και αδυναμία παραγωγής επαρκούς ενέργειας για την κάλυψη των μεταβολικών αναγκών του οργανισμού και την υποστήριξη της ζωής.
Η καταπληξία μπορεί να προκληθεί από διάφορους παράγοντες, όπως η αναπνευστική ανεπάρκεια, οι οξείες αλλεργικές αντιδράσεις, οι λοιμώξεις και οι μεγάλες απώλειες αίματος και υγρών. Η υποογκαιμική καταπληξία ή υποογκαιμικό shock προκαλείται έπειτα από μαζική και ταχεία απώλεια αίματος ή μεγάλου όγκου υγρών και οδηγεί σε άμεση αιμοδυναμική, μεταβολική κατάρρευση και αποσταθεροποίηση του πάσχοντος οργανισμού. Στις χαρακτηριστικές κλινικές εκδηλώσεις συγκαταλέγονται η υπόταση, οι μεταβολές του επιπέδου συνείδησης, η παρατήρηση κυανωτικών άκρων σε συνδυασμό με έντονη ταχύπνοια και χαμηλές πιέσεις πληρώσεως της καρδιάς(όπως χαμηλή ΚΦΠ).
Η κατανόηση των μηχανισμών λειτουργίας της κυτταρικής δραστηριότητας και μετακίνησης των ενδοκυττάριων και εξωκυττάριων υγρών στα κατά τόπους διαμερίσματα, καθώς και η μελέτη βασικών αρχών που διέπουν τη λειτουργία του καρδιαγγειακού συστήματος, αποτελούν ακρογωνιαίους λίθους για την κατανόηση και έρευνα των μηχανισμών πρόκλησης της υποογκαιμικής καταπληξίας. Μείζονος σημασίας θεωρούνται για την αντιμετώπιση της υποογκαιμίας, η έγκαιρη διάγνωσής της και του παράγοντα που την προκαλεί, καθώς επίσης και η τήρηση εγκεκριμένων και επικαιροποιημένων πρωτοκόλλων από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που στοχεύουν στην άμεση αναγνώριση και αποτελεσματική διαχείριση της υγείας του ατόμου.
Τέλος, ο ρόλος του νοσηλευτικού προσωπικού στην αντιμετώπιση ασθενών με υποογκαιμική καταπληξία κρίνεται καθοριστικός με τεράστια σημασία. Η ορθή και λεπτομερής αξιολόγηση των ασθενών οδηγεί στην πρώιμη διάγνωση και προσφέρει πιθανότητες, ώστε να αναταχθεί η κατάσταση εγκαίρως, ενώ παράλληλα αποτελεί το πιο σημαντικό στάδιο της νοσηλευτικής διεργασίας. Ενώ, το πλήρες νοσηλευτικό ιστορικό παρέχει τη δυνατότητα σχηματισμού μιας πολυδιάστατης και ολοκληρωμένης εικόνας σχετικά με τον υποογκαιμικό ασθενή και τον αιτιολογικό παράγοντα.
|
|---|
