| Περίληψη: | Τα παιδιά με αναπηρία υποφέρουν από διάφορες παθήσεις και διαταραχές κυρίως νευροαναπτυξιακές οι οποίες τους δημιουργούν πολλούς περιορισμούς και ελλείμματα. Ελλείματα κινητικά και σωματικά που καθιστούν τα παιδιά αυτά δυσλειτουργικά. Εξαιτίας των δυσλειτουργιών τους χρειάζονται υπηρεσίες και παρεμβάσεις επαγγελματιών υγείας. Ένα βασικό είδος υπηρεσίας που έχουν ανάγκη είναι η φυσικοθεραπεία. Η συγκεκριμένη πτυχιακή εργασία έχει σκοπό να ερευνήσει τον τρόπο με τον οποίο προσφέρεται η φυσικοθεραπεία ως μέσο αποκατάστασης και ως μέσο ένταξης στην κοινωνία, σε παιδιά με αναπηρίες στα εκάστοτε εκπαιδευτικά περιβάλλοντα. Θέλει να δείξει τον τρόπο με τον οποίο προσφέρεται και προσαρμόζεται η φυσικοθεραπεία δια μέσω της εκπαίδευσης, κατά την πορεία του ατόμου από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και από εκεί στην ενήλικη ζωή. Μέσα από μια ανασκόπηση αρθρογραφίας αναπτύσσεται το νομοθετικό πλαίσιο στο οποίο βασίζεται η πρόσβαση των ατόμων με αναπηρίες στο εκπαιδευτικό σύστημα (κυρίως στην Ελλάδα) και τι γίνεται αργότερα με την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Όσων αφορά τη μεθοδολογία της εργασίας γίνεται αναζήτηση, ανάλυση και αξιολόγηση της σχετικής αρθρογραφίας. Μελετώνται ανασκοπήσεις με προτεραιότητα και προτίμηση στις συστηματικές. Χρησιμοποιούνται οι βάσεις δεδομένων των ηλεκτρονικών βιβλιοθηκών PubMed, Scholar Google καθώς και του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης. Μέσα από την μελέτη του νομοθετικού πλαισίου της Ελλάδος που αφορά την Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση, συμπεραίνεται ότι πρόσβαση στα ειδικά σχολεία δεν έχουν όλα τα παιδιά με αναπηρίες. Η Ελλάδα διαθέτει δομές εκπαιδευτικές για τα παιδιά αυτά μέσω των οποίων τους παρέχει και φυσικοθεραπευτικές υπηρεσίες όμως στα συγκεκριμένα σχολεία μπορούν να εισαχθούν μόνο παιδιά μέχρι κάποια ορισμένη ηλικία. Και ενώ μέσα από μελέτες φαίνεται ότι οι φυσικοθεραπείες που προσφέρονται σε ένα παιδί έχουν τεράστια οφέλη σωματικά και ψυχοκοινωνικά, όσο ένα παιδί μεγαλώνει και γίνεται έφηβος οι εκπαιδευτικές παροχές και οι υπηρεσίες φυσικοθεραπείας φθίνουν. Η μετάβαση προς την ενηλικίωση είναι μια πολύπλοκη διαδικασία και ενώ το κράτος κάνει προσπάθειες να εντάξει και να εδραιώσει τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία φαίνεται ότι τελικά τα άτομα με αναπηρίες δεν λαμβάνουν όσα προβλέπονται. Φραγμοί και εμπόδια φαίνεται ότι υπάρχουν και στον εργασιακό χώρο καθώς το ποσοστό των ατόμων με αναπηρία που απασχολείται ενεργά στην αγορά εργασίας είναι αρκετά μικρό. Τα παιδιά και τα άτομα με αναπηρίες γενικά αποτελούν μέλη της κοινωνίας μας, έχουν δικαιώματα και δεν πρέπει να μειονεκτούν έναντι στα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας.
|
|---|
