| Περίληψη: | Εισαγωγή:
Το άθλημα της Άρσης Βαρών είναι ατομικό ολυμπιακό αγώνισμα που απαιτεί την ανύψωση ενός διαλτήρα, στου οποίου τις άκρες υπάρχουν βάρη με την μορφή δίσκου. Διακρίνεται σε αγωνίσματα ανδρών και γυναικών, σε κατηγορίες ανάλογα με το βάρος του σώματος και διαφορετικά αγωνιστικά πρότυπα.
Η χρήση βαρών κατά την προπονητική άσκηση και την αγωνιστική πορεία δημιουργεί ερωτήματα ως προς την καταπόνηση που υφίσταται το μυοσκελετικό σύστημα των αθλητών και τη σοβαρότητα, τον επιπολασμό και τη συχνότητα των τραυματισμών που προκύπτουν.
Σκοπός:
Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να διερευνήσει τις μυοσκελετικές κακώσεις που υφίστανται οι αθλητές της Άρσης Βαρών ως απόρροια της ενασχόλησής τους με το συγκεκριμένο άθλημα.
Μέθοδος:
Αφού παρουσιασθεί επιγραμματικά το άθλημα της Άρσης Βαρών, θα γίνει εκτενής αναφορά στην επιδημιολογία, τη συμπτωματολογία και τη θεραπευτική προσέγγιση των τραυματικών κακώσεων και των συνδρόμων υπέρχρησης που προκαλούνται κατά την ενασχόληση με αυτό, σύμφωνα με την βιβλιογραφία που αφορά την ορθοπαιδική ιατρική ειδικότητα και τη φυσικοθεραπευτική επιστήμη. Θα ακολουθήσει επισκόπηση ερευνών που έχουν διεξαχθεί στο εξωτερικό και διερευνούν το είδος και το εύρος των τραυματισμών που παρουσιάζονται κατά την άσκηση του εν λόγω αθλήματος.
Στη συνέχεια, θα αξιοποιηθεί μία μικρή απόπειρα έρευνας με ερωτηματολόγιο σε αρσιβαρίστες της ελληνικής επικράτειας σχετικά με τον επιπολασμό των τραυματισμών. Για τις ανάγκες της έρευνας, 132 ερωτηματολόγια NMQ (The general Nordic for the Musculoskeletal Symptoms Questionnaire) διανεμήθηκαν στην Ελληνική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών καθώς επίσης σε μέλη της Ελληνικής Ολυμπιακής Ομάδας της Άρσης Βαρών. Ερωτηματολόγια δόθηκαν, επιπρόσθετα, σε αθλητικούς συλλόγους της Αττικής και πιο συγκεκριμένα: στον Αθλητικό Σύλλογο «Ευ Αγωνίζεσθαι», στον Α.Σ. Παναθηναϊκού, στον Α.Σ. Άτλας Καλλιθέας, στο Φιλαθλητικό Γ.Σ. Αθηνών. Η στατιστική ανάλυση έγινε με τη χρήση του στατιστικού πακέτου S.P.S.S. 17.0.
Θα αναλυθούν τα αποτελέσματα και θα διερευνηθεί κατά πόσο είναι συμβατά με τα ευρήματα των διεθνών επιστημονικών ερευνών.
Αποτελέσματα:
Η βιβλιογραφία καταδεικνύει ότι η καταπόνηση εστιάζεται στους ώμους, στους βραχίονες, στους καρπούς, στη σπονδυλική στήλη, στα γόνατα και στην ποδοκνημική χώρα. Η έρευνα που διεξάχθηκε στα πλαίσια της παρούσας εργασίας συνάδει στα ευρήματα με τη σχετική βιβλιογραφία.
Πιο συγκεκριμένα, οι αθλητές που συμμετείχαν στην έρευνα θεωρούν ότι οι πιο ευπαθείς είναι οι περιοχές των γονάτων, των ώμων και των καρπών. Οι γυναίκες, ωστόσο, παραπονούνται για ενοχλήσεις και στην οσφυϊκή μοίρα. Οι ίδιες περιοχές του σώματος τους προκαλούν ενοχλήσεις τους τελευταίους δώδεκα μήνες. Το ίδιο προκύπτει και από τον πληθυσμό που αντιμετωπίζει ενοχλήσεις την τελευταία εβδομάδα. Οι περισσότεροι τραυματισμοί που επέρχονται στην κρανιακή χώρα ή στην ποδοκνημική είναι αποτέλεσμα ατυχήματος ή κακής εφαρμογής των προπονητικών ασκήσεων, με εξαίρεση τις ρήξεις τενόντων και τις τενοντίτιδες που είναι προϊόν υπέρχρησης λόγω της επαναληπτικότητας των ασκήσεων κατά την προπονητική περίοδο. Το 51.5% των ερωτηθέντων έχει κάνει φυσικοθεραπεία, ενώ το 23.5% έχει υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Το 50% του δείγματος στην έρευνα αναγκάστηκε να απέχει από τις προπονήσεις και την αθλητική δραστηριότητα εν γένει, εξ’ αιτίας του τραυματισμού που είχε. Οι άνδρες συμμετέχοντες σχεδόν ισομοιράζονται σε εκείνους που βίωσαν μυοσκελετικό πρόβλημα ξαφνικά και εκείνους που είχαν σταδιακή επιδείνωση του προβλήματος, ενώ οι γυναίκες στο μεγαλύτερο ποσοστό αντιμετώπισαν σταδιακά πρόβλημα. Οι διεθνείς έρευνες αλλά και οι αθλητές των ελληνικών ομάδων που έλαβαν μέρος στην έρευνα συγκλίνουν στην άποψη ότι ο υπ’ αριθμόν ένα λόγος τραυματισμού είναι η κακή τεχνική και έπεται ως αίτιο ο προπονητικός παράγοντας. Επιπρόσθετα, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες θεωρούν ότι η ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονται έχει άμεση και μεγάλη σχέση με τους τραυματισμούς που αντιμετωπίζουν. Οι συμμετέχοντες στην έρευνα θεωρούν ότι η ηλικία παίζει πολύ μικρό ρόλο στους τραυματισμούς που υφίστανται.
Συμπεράσματα:
Αυτό που προκύπτει από την παρούσα μελέτη είναι ότι το άθλημα της Άρσης Βαρών είναι υπαίτιο για την καταπόνηση του μυοσκελετικού συστήματος των αθλητών. Οι τραυματισμοί συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των αθλητικών δραστηριοτήτων ή ασκήσεων και των αγώνων. Μπορούν να προκύψουν από ατύχημα, κακή τεχνική εκπαίδευσης στην πράξη, ανεπαρκή εξοπλισμό και κατάχρηση ενός συγκεκριμένου τμήματος του σώματος. Οι μυοσκελετικοί τραυματισμοί που αντιμετωπίζουν οι αθλητές της Άρσης Βαρών είναι είτε σύνδρομα υπέρχρησης, είτε μυοσκελετικές κακώσεις.
|
|---|
