| Περίληψη: | Εισαγωγή: Οι τενοντοπάθειες του κάτω άκρου, αποτελούν παθήσεις πολυπαραγοντικού χαρακτήρα και σχετίζονται συνήθως με υπέρχρηση των τενόντιων δομών. Χαρακτηρίζονται από πόνο δραστηριότητας, τοπική ευαισθησία στην ψηλάφηση, μειωμένη λειτουργικότητα και πιθανή φλεγμονή του τένοντα, ενώ επηρεάζουν τόσο τον αθλητικό όσο και το γενικό πληθυσμό. Μεγαλύτερη επιδημιολογική εμφάνιση στην άρθρωση του γόνατος έχει η τενοντοπάθεια του επιγονατιδικού τένοντα και στην ποδοκνημική άρθρωση η τενοντοπάθεια του αχιλλείου τένοντα. Για την αποκατάσταση των προαναφερθέντων τενοντοπαθειών έχουν χρησιμοποιηθεί και αξιολογηθεί διάφορες παρεμβάσεις και είδη θεραπευτικής άσκησης. Ωστόσο, μέχρι σήμερα δεν έχει τεκμηριωθεί ουσιαστικά η σύγκριση της αποτελεσματικότητας μεταξύ των διαφορετικών τύπων άσκησης σε αυτές τις μορφές τενοντοπάθειας.
Σκοπός: Στα πλαίσια αυτού του ερευνητικού κενού, η παρούσα κριτική ανασκόπηση έχει σαν στόχο την αξιολόγηση της επίδρασης διαφόρων ειδών θεραπευτικής άσκησης στην αποκατάσταση της τενοντοπάθειας επιγονατιδικού και αχιλλείου τένοντα. Επιμέρους στόχος είναι η διερεύνηση της αξίας της θεραπευτικής άσκησης για τις τενοντοπάθειες.
Μεθοδολογία: Για την διεκπεραίωσης της κριτικής ανασκόπησης, πραγματοποιήθηκε έρευνα στις μηχανής αναζήτησης Pubmed, Google Scholar και PEDro με στόχο την εύρεση αξιόπιστων ερευνών σχετικών με το θέμα. Λόγω του μεγάλου όγκου αρθρογραφίας, αναγκαία τέθηκαν κάποια θεμελιώδη κριτήρια εισόδου των μελετών, για την μεγαλύτερη αξιοπιστία της ανασκόπησης. Οι έρευνες έπρεπε να συγκρίνουν κάποια μορφής άσκησης μεμονωμένα, σε σχέση με μία ή περισσότερες παρεμβάσεις και να είναι δημοσιευμένες έως 15 έτη πριν από το χρόνο συγγραφής της εργασίας. Ακόμη, προτιμήθηκαν τυχαιοποιημένες μελέτες και μελέτες κοόρτης που έχουν μεγαλύτερο δείκτη αξιοπιστίας.
Συμπεράσματα: Για την τενοντοπάθεια του αχιλλείου τένοντα, οι έκκεντρες ασκήσεις δείχνουν να έχουν το μεγαλύτερο θεραπευτικό αποτέλεσμα. Ωστόσο, κρίνεται σκόπιμη η διεξαγωγή μεγαλύτερου ερευνητικού έργου για τις ασκήσεις αντίστασης με αργό ρυθμό καθώς από την παρούσα έρευνα δεν αποκλείεται η θεραπευτική τους δράση. Για την τενοντοπάθεια επιγονατιδικού τένοντα, η έκκεντρη άσκηση επίσης κατέχει πρωτεύουσα θέση στην αποκατάσταση. Όμως, εμφανίζονται πιθανώς ενθαρρυντικά στοιχεία τις ισομετρικές, ισοτονικές και ασκήσεις αντίστασης με αργό ρυθμό που πρέπει να διερευνηθούν σε περισσότερες έρευνες και να συγκριθούν με άλλους τύπους θεραπευτικής άσκησης.
|
|---|
