| Περίληψη: | Σκοπός της παρούσας διατριβής είναι η διερεύνηση και η παρουσίαση των αναπαραστάσεων της γλωσσικής αναπηρίας σε κείμενα της νεοελληνικής πεζογραφίας κατά την περίοδο 1880-1940. Εκκινώντας από την άποψη πως η αναπηρία είναι ένα σύνθετο φαινόμενο σωματικής εμπειρίας και, ταυτόχρονα, μια κατασκευή που υπακούει σε πολιτισμικά, κοινωνικά, πολιτικά μοντέλα και συμφραζόμενα, τα οποία χειραγωγούν και επιβάλλονται ιδεολογικά, η διατριβή σκοπεύει να εξετάσει τους τρόπους με τους οποίους δομούνται αφηγηματικοί χαρακτήρες με διαταραχές λόγου, όπως οι κωφοί και οι βραδύγλωσσοι. Ειδικότερα, η μελέτη αυτή έχει στόχο να εξετάσει πώς οι χαρακτήρες αυτοί αναπαρίστανται και λειτουργούν μέσα στην αφήγηση υπό το πρίσμα των σπουδών αναπηρίας (Disability Studies), αλλά και των θεωριών με τις οποίες συχνά διασταυρώνονται, αναδεικνύοντας, παράλληλα, ευρύτερα ζητήματα για τη σχέση λογοτεχνίας, σώματος, επικοινωνίας και γνώσης.
|
|---|
