| Περίληψη: | Το σύνδρομο της επαγγελματικής εξουθένωσης εκφράζει την εξάντληση των ψυχικών αποθεμάτων ενός επαγγελματία υγείας στην προσπάθειαπροσαρμογής του να αντιμετωπίσει τις καθημερινές επαγγελματικές του δυσκολίες.
σκοπός:
Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η εκτίμηση του βαθμού επαγγελματικής εξουθένωσης του ιατρονοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού που εργάζεται σε τμήματα Covid και σε τμήματα non- Covid .
υλικό και μέθοδος:
Το δείγμα της μελέτης αποτέλεσαν 430 άτομα ιατρονοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού που εργάζονταν σε 7 δημόσια νοσοκομεία της Δυτικής Ελλάδας. Τα νοσοκομεία που συμμετείχαν στη μελέτη ήταν τα ακόλουθα: Γ.Ν.Π. «ο Άγιος Ανδρέας», Π.Γ.Ν.Π. « Παναγία η Βοήθεια», Ν.Μ. Αγρινίου, Ν.Μ. Μεσολογγίου, Γ.Ν. Αιγίου, Γ.Ν.Π.Π. « Καραμανδάνειο» και Γ.Ν. Πύργου. Από αυτά τα άτομα τα 143 είχαν άμεση εμπλοκή με ασθενείς COVID και τα υπόλοιπα 287 εργάζονταν σε άλλα τμήματα. Η συλλογή των στοιχείων έγινε από τον Μάρτιο του 2022 έως και τον Σεπτέμβριο του 2022.
Για την συλλογή των στοιχείων χρησιμοποιήθηκε το ερωτηματολόγιο καταγραφής της επαγγελματικής εξουθένωσης MaslachBurnoutInventory (MBI) των Maslach&Jackson (1981).Για την διερεύνηση της επιρροής των δημογραφικών χαρακτηριστικών στην συναισθηματική εξάντληση, την προσωπική πληρότητα, την αποπροσωποποίηση και την συνολική επαγγελματική εξουθένωση, χρησιμοποιήθηκαν οι έλεγχοι t-test, Anova και Kruskal-Wallis. Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί πως η προσωπική πληρότητα είναι η μόνη μεταβλητή που έχει αντίθετη φορά, δηλαδή υψηλότερος μέσος όρος, υποδεικνύει χαμηλότερο επίπεδο πληρότητας.
αποτελέσματα:
Η παραπάνω έρευνα αποτυπώνει και μελετά την ψυχική εξουθένωση των επαγγελματιών υγείας κατά την διάρκεια της πανδημίας του Covid-19. Το δείγμα αποτελείται από συνολικά 430 άτομα, εκ των οποίων οι περισσότεροι γυναίκες, 31 με 45 ετών και άγαμοι ή έγγαμοι. Ταυτόχρονα, οι περισσότεροι συμμετέχοντες είναι νοσηλευτές, δεν έχουν μεταπτυχιακό ή διδακτορικό τίτλο και δεν εργάζονται στον τόπο καταγωγής τους. Επιπλέον, οι περισσότεροι δεν είχαν άμεση επαφή με ασθενείς με Covid-19.
Γενικότερα, αναδείχθηκε πως οι περισσότεροι ερωτηθέντες παρουσιάζουν μεσαίου επιπέδου συναισθηματική εξάντληση, προσωπική πληρότητα και αποπροσωποποίηση. Ωστόσο, οι άνδρες, οι ερωτηθέντες άνω των 61 ετών και όσοι δεν είναι ούτε νοσηλευτές ούτε ιατροί εμφανίζουν υψηλότερή επαγγελματική εξάντληση, αποπροσωποποίηση και συνολική επαγγελματική εξουθένωση, αλλά χαμηλότερο επίπεδο προσωπικών επιτευγμάτων. Παράλληλοι, οι χήροι παρουσιάζουν υψηλότερο επίπεδο συναισθηματικής εξάντλησης και συνολικής επαγγελματικής εξουθένωσης και μικρότερα επίπεδα προσωπικής εκπλήρωσης, ενώ οι παντρεμένοι εμφανίζουν μεγαλύτερο επίπεδο αποπροσωποποίησης. Συνεχίζοντας, όσοι ερωτηθέντες δεν έχουν μεταπτυχιακό ή διδακτορικό τίτλο και όσοι εργάζονται στον τόπο καταγωγής τους χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερα επίπεδα επαγγελματικής εξάντλησης, αποπροσωποποίησης και επαγγελματικής εξουθένωσης γενικότερα και χαμηλότερα επίπεδα προσωπικής εκπλήρωσης, συγκριτικά με το υπόλοιπο δείγμα. Τέλος, όσοι είχαν άμεση επαφή με ασθενείς με Covid-19 έχουν υψηλότερο επίπεδο συναισθηματικής εξάντλησης και συνολικής επαγγελματικής εξουθένωσης.
συμπεράσματα:
Ο βαθμός εξουθένωσης του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού εξαρτάται κυρίως από εργασιακούς αλλά και δημογραφικούς παράγοντες. Παρατηρήθηκε πως γυναίκες νοσηλεύτριες οι οποίες δεν εργάζονταν στον τόπο καταγωγής τους αλλά ούτε διέθεταν επιπρόσθετο ακαδημαϊκό τίτλο (μεταπτυχιακό ή διδακτορικό) παρουσίασαν τα υψηλότερα ποσοστά επαγγελματικής εξουθένωσης. Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί πως η οικογενειακή κατάσταση διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην επαγγελματική εξουθένωση, καθώς άγαμοι ή χήροι δεν διέθεταν υποστηρικτικό οικογενειακό πλαίσιο για την αντιμετώπιση της ψυχικής κυρίως εξουθένωσης. Τέλος, άτομα μεγαλύτερης ηλικίας εμφάνισαν μεγαλύτερα ποσοστά επαγγελματικής εξουθένωσης.Οι διοικήσεις των νοσοκομείων πρέπει να ενημερώνονται συνεχώς για τους στρεσογόνους παράγοντες που συμβάλουν στην εμφάνιση της επαγγελματικής εξουθένωσης. Να φροντίζουν έγκαιρα για την πρόληψή αυτής με τη δημιουργία ομάδων υποστήριξης, ατομικής συμβουλευτικής στο χώρο εργασίας, με τη μείωση του φόρτου εργασίας, με ορθολογιστική στελέχωση της υπηρεσίας και με σωστή επαναδιαχείριση του προσωπικού βελτιώνοντας την παρεχόμενη φροντίδα υγείας. Απαιτείται περιοδική επανεκτίμηση και καταγραφή του βαθμού της επαγγελματικής εξουθένωσης των εργαζομένων και του προσδιορισμού του δείκτη ικανοποίησης από τον χώρο εργασίας τους, όπως και εφαρμογή προγραμμάτων υποστηρικτικής παρέμβασης.
|
|---|
