Επίδραση γλυκοκορτικοειδών, φλαβονοειδών και μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων στην επαγόμενη από TGF-β1 έκφραση παραγόντων ίνωσης σε ινοβλάστες πτερυγίου οφθαλμού ανθρώπου

Το πτερύγιο είναι ένας τύπος ανεξέλεγκτης καλοήθους υπερπλασίας ινοαγγειακού συνδετικού ιστού, από τον επιπεφυκότα προς τον κερατοειδή χιτώνα. Αποτελεί μια συνηθισμένη διαταραχή της οφθαλμικής επιφάνειας, η οποία παρατηρείται αποκλειστικά στον άνθρωπο. Ιστοπαθολογικά, χαρακτηρίζεται από υπερπλασία...

Πλήρης περιγραφή

Λεπτομέρειες βιβλιογραφικής εγγραφής
Κύριος συγγραφέας: Νεοφώτιστου, Ελένη
Άλλοι συγγραφείς: Neofotistou, Eleni
Γλώσσα:Greek
Έκδοση: 2022
Θέματα:
Διαθέσιμο Online:https://hdl.handle.net/10889/23989
id nemertes-10889-23989
record_format dspace
institution UPatras
collection Nemertes
language Greek
topic Πτερύγιο οφθαλμού
Ίνωση
Δεξαμεθαζόνη
Κερσετίνη
Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα
Ινοσυνδετίνη
Pterygium
Fibrosis
TGF-β1,
Dexamethasone
Quercetin
Non-steroidal anti-inflammatory drugs
α-SMA
IL-6
Fibronectin
spellingShingle Πτερύγιο οφθαλμού
Ίνωση
Δεξαμεθαζόνη
Κερσετίνη
Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα
Ινοσυνδετίνη
Pterygium
Fibrosis
TGF-β1,
Dexamethasone
Quercetin
Non-steroidal anti-inflammatory drugs
α-SMA
IL-6
Fibronectin
Νεοφώτιστου, Ελένη
Επίδραση γλυκοκορτικοειδών, φλαβονοειδών και μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων στην επαγόμενη από TGF-β1 έκφραση παραγόντων ίνωσης σε ινοβλάστες πτερυγίου οφθαλμού ανθρώπου
description Το πτερύγιο είναι ένας τύπος ανεξέλεγκτης καλοήθους υπερπλασίας ινοαγγειακού συνδετικού ιστού, από τον επιπεφυκότα προς τον κερατοειδή χιτώνα. Αποτελεί μια συνηθισμένη διαταραχή της οφθαλμικής επιφάνειας, η οποία παρατηρείται αποκλειστικά στον άνθρωπο. Ιστοπαθολογικά, χαρακτηρίζεται από υπερπλασία διαφοροποιημένων βλαστοκυττάρων του σκληροκερατοειδούς, συνοδευόμενη από καταστροφή της μεμβράνης του Bowman, και από ένα στρώμα ενεργοποιημένων ινοβλαστών με φλεγμονή, νεοαγγείωση συσσώρευση συστατικών του εξωκυττάριου χώρου και ίνωση, μέσω της δράσης μεταλλοπρωτεϊνασών, κυτταροκινών και αυξητικών παραγόντων. Παρότι μέχρι σήμερα τα ακριβή αίτια ανάπτυξης του πτερυγίου δεν έχουν πλήρως διαλευκανθεί, ως κύριος παράγοντας της ανάπτυξής του θεωρείται η χρόνια έκθεση στην υπεριώδη ακτινοβολία. Στην ανάπτυξη του πτερυγίου επίσης συντελούν και άλλοι εξωγενείς περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως σκόνη και ξηρασία. Ανάμεσα στους κύριους ινωτικούς αυξητικούς παράγοντες είναι ο TGF-β1. Ο TGF-β1 παίζει σημαντικό ρόλο στην φλεγμονώδη απόκριση, και εμπλέκεται ισχυρά σε ινωτικές διαδικασίες, επάγοντας την έκφραση μορίων που σχετίζονται με την ίνωση, όπως IL-6, TIMP-1, κολλαγόνο τύπου I, ινοσυνδετίνης και α-ακτίνης λείου μυός (α-SMA). Τα γλυκοκορτικοειδή, μεταξύ των οποίων και η δεξαμεθαζόνη, είναι στεροειδείς ορμόνες που δρουν μέσω αναστολής της φωσφολιπάσης A2, του NF-κΒ και επαγωγή της σύνθεσης IL-10, και χρησιμοποιούνται σε διάφορες φλεγμονώδεις καταστάσεις. Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (NSAIDs) είναι ενώσεις με αρκετά διαφορετικές δομές, που αναστέλλουν τη σύνθεση προσταγλανδινών μέσω της παρεμπόδισης πρόσβασης του αραχιδονικού οξέος προς τα ένζυμα σύνθεσης των προσταγλανδινών, COX-1 και COX-2, και εμφανίζουν αντιφλεγμονώδεις, αναλγητικές και αντιπυρετικές ιδιότητες. Τα φλαβονοειδή, μεταξύ των οποίων και η κερσετίνη, είναι φυσικά απαντώμενες ενώσεις σε φυτικές τροφές, καρπούς και φρούτα, είναι ισχυρά αντιοξειδωτικά και εμφανίζουν σημαντικές αντιφλεγμονώδεις και αντικαρκινικές δράσεις. ΣΚΟΠΟΣ Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η συγκριτική μελέτη της επίδρασης διαφόρων φαρμακευτικών ουσιών, που από τη βιβλιογραφία ήταν γνωστό ότι καταστέλλουν την έκφραση παραγόντων ίνωσης, όπως το γλυκοκορτικοειδές δεξαμεθαζόνη, το φλαβονοειδές κερσετίνη, και διάφορα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, όπως ινδομεθακίνη, ασεκλοφενάκη, ακετυλοσαλικυλικό οξύ και τενοξικάμη, στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση των IL-6, α-SMA και ινοσυνδετίνη σε ινοβλάστες πτερυγίου οφθαλμού ανθρώπου και η διερεύνηση του μηχανισμού δράσης τους, με έμφαση στην ικανότητά τους να ενεργοποιούν ή μη την ΑΜΡΚ. ΥΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ Ινοβλάστες από ιστό πτερυγίου απομονώθηκαν μετά από ήπια επεξεργασία με βακτηριακή κολλαγονάση. Οι ινοβλάστες καλλιεργήθηκαν με TGF-β1, απουσία ή παρουσία των προς μελέτη φαρμακευτικών ουσιών, από τα κύτταρα απομονώθηκε mRNA και μελετήθηκε η έκφραση IL-6, α-SMA και ινοσυνδετίνης με qPCR ανάλυση, και στο μέσο καλλιέργειας προσδιορίστηκαν τα επίπεδα της IL-6 με ELISA. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ Όλες οι φαρμακευτικές ουσίες που χρησιμοποιήθηκαν προκάλεσαν στατιστικά σημαντική καταστολή στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της IL-6, τόσο στο επίπεδο του mRNA, όσο και στο επίπεδο της πρωτεΐνης. Με τη χρήση του αναστολέα της ΑΜΡΚ, Compound C, διαπιστώθηκε ότι στη κατασταλτική επίδραση όλων των ουσιών δεν εμπλέκεται η ΑΜΡΚ. Η κατασταλτική επίδραση της δεξαμεθαζόνης στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της IL-6, αντιστράφηκε πλήρως παρουσία του παράγοντα αναστολής της μετανάστευσης μακροφάγων (MIF), ενώ αυτός δεν είχε καμία επίδραση στην κατασταλτική επίδραση της κερσετίνης. Η επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της IL-6 κατεστάλη επίσης ισχυρά από το συλλέκτη ελευθέρων ριζών NAC, από τον αναστολέα των Src κινασών, ΡΡ2, αλλά και τον αναστολέα του EGFR, AG1478. Η προσταγλανδίνη PGE2 από μόνη της προκάλεσε επαγωγή στην έκφραση της IL-6, που κατεστάλη παρουσία του αναστολέα των Src κινασών, ΡΡ2, αλλά και του αναστολέα του EGFR, AG1478. Όλες οι φαρμακευτικές ουσίες που χρησιμοποιήθηκαν προκάλεσαν στατιστικά σημαντική καταστολή στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της α-SMA, ιδιαίτερα δε η δεξαμεθαζόνη και η κερσετίνη. Με τη χρήση του αναστολέα της ΑΜΡΚ, Compound C, διαπιστώθηκε ότι στη κατασταλτική επίδραση όλων των ουσιών δεν εμπλέκεται η ΑΜΡΚ. Μόνο η κερσετίνη, από όλες τις φαρμακευτικές ουσίες που χρησιμοποιήθηκαν, προκάλεσε στατιστικά σημαντική καταστολή στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της ινοσυνδετίνης. Με τη χρήση του αναστολέα της ΑΜΡΚ, Compound C, διαπιστώθηκε ότι στη κατασταλτική επίδραση της κερσετίνης δεν εμπλέκεται η ΑΜΡΚ. Σε αντίθεση με τη κερσετίνη, η δεξαμεθαζόνη και τα NSAIDs προκάλεσαν ενίσχυση στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της ινοσυνδετίνης. Η επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της α-SMA και της ινοσυνδετίνης κατεστάλη από NAC. ΣΥΖΗΤΗΣΗ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ 1. Ο TGF-β1 επάγει την παραγωγή ROS, που στη συνέχεια επάγουν την έκφραση των COXs και τη παραγωγή PGE2, η οποία ενεργοποιεί Src κινάσες και αυτές με τη σειρά τους τον EGFR με τελικό αποτέλεσμα την έκφραση της IL-6. 2. Η κατασταλτική επίδραση στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της IL-6: α) της δεξαμεθαζόνης, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά της να αναστέλλει τη παραγωγή της PGE2, αναστέλλοντας την Α2 φωσφολιπάση και την απελευθέρωση του αραχιδονικού οξέος, προδρόμου μορίου των προσταγλανδινών. β) της κερσετίνης, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά της να εξουδετερώνει τα ROS, και κατά συνέπεια και τη παραγωγή της PGE2, λόγω των ισχυρών αντιοξειδωτικών ιδιοτήτων της. γ) των NSAIDs, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά τους να αναστέλλουν τις COXs και τη παραγωγή της PGE2. 3. Ο TGF-β1 επάγει την έκφραση της α-SMA και της ινοσυνδετίνης μέσω της παραγωγής ROS που προκαλεί. α) Η κατασταλτική επίδραση της κερσετίνης στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της α-SMA και της FΝ, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά της να εξουδετερώνει τα ROS, λόγω των ισχυρών αντιοξειδωτικών ιδιοτήτων της. β) Η κατασταλτική επίδραση της δεξαμεθαζόνη και των NSAIDs, στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της α-SMA μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά τους να αναστέλλουν τη παραγωγή PGE2, μέσω αναστολής της φωσφολιπάσης Α2 και της COX-2, αντίστοιχα. Φαίνεται ότι τα ROS, που επάγονται από τον TGF-β1, επάγουν την παραγωγή PGE2 η οποία διαμεσολαβεί στην έκφραση της α-SMA, μάλλον όπως και στη περίπτωση της IL-6. γ) Η ενίσχυση της επαγόμενης από τον TGF-β1 έκφρασης της ινοσυνδετίνης από τη δεξαμεθαζόνη και τα NSAIDs, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά τους να αναστέλλουν τη παραγωγή PGE2, μέσω αναστολής της φωσφολιπάσης Α2 και των COXs, αντίστοιχα. Δεδομένου ότι, όπως έχει αναφερθεί, η PGE2 μπορεί να ανταγωνίζεται τη ινωτική δράση του TGF-β1, είναι δυνατόν η ενδογενώς παραγόμενη PGE2 από τη επίδραση του TGF-β1 να παρεμποδίζει μερικώς την επαγωγή από αυτόν της έκφρασης της FΝ. Έτσι η δεξαμεθαζόνη και τα NSAIDs, αναστέλλοντας την ενδογενώς παραγόμενη PGE2, προκαλούν την εμφάνιση της πλήρους ινωτικής δραστικότητας του TGF-β1. 4. Δεδομένης της ενισχυτικής επίδρασης της δεξαμεθαζόνης και των NSAIDs στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της FΝ, αλλά και των παρενεργειών των γλυκοκορτικοειδών και των NSAIDs, και με βάση τα αποτελέσματα για τη κερσετίνη, είναι εύλογο να προταθεί η χρήση της κερσετίνης στην αντιμετώπιση του πτερυγίου. Η πρόταση αυτή ενισχύεται επιπλέον από το γεγονός ότι η UVB ακτινοβολία επάγει την έκφραση του MIF, ο οποίος όπως προαναφέρθηκε, ανταγωνίζεται τη κατασταλτική επίδραση της δεξαμεθαζόνης, που χρησιμοποιείται σήμερα ως η πρώτη θεραπευτική αντιμετώπιση του πτερυγίου, στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της IL-6, όχι όμως και τη κατασταλτική επίδραση της κερσετίνης.
author2 Neofotistou, Eleni
author_facet Neofotistou, Eleni
Νεοφώτιστου, Ελένη
author Νεοφώτιστου, Ελένη
author_sort Νεοφώτιστου, Ελένη
title Επίδραση γλυκοκορτικοειδών, φλαβονοειδών και μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων στην επαγόμενη από TGF-β1 έκφραση παραγόντων ίνωσης σε ινοβλάστες πτερυγίου οφθαλμού ανθρώπου
title_short Επίδραση γλυκοκορτικοειδών, φλαβονοειδών και μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων στην επαγόμενη από TGF-β1 έκφραση παραγόντων ίνωσης σε ινοβλάστες πτερυγίου οφθαλμού ανθρώπου
title_full Επίδραση γλυκοκορτικοειδών, φλαβονοειδών και μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων στην επαγόμενη από TGF-β1 έκφραση παραγόντων ίνωσης σε ινοβλάστες πτερυγίου οφθαλμού ανθρώπου
title_fullStr Επίδραση γλυκοκορτικοειδών, φλαβονοειδών και μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων στην επαγόμενη από TGF-β1 έκφραση παραγόντων ίνωσης σε ινοβλάστες πτερυγίου οφθαλμού ανθρώπου
title_full_unstemmed Επίδραση γλυκοκορτικοειδών, φλαβονοειδών και μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων στην επαγόμενη από TGF-β1 έκφραση παραγόντων ίνωσης σε ινοβλάστες πτερυγίου οφθαλμού ανθρώπου
title_sort επίδραση γλυκοκορτικοειδών, φλαβονοειδών και μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων στην επαγόμενη από tgf-β1 έκφραση παραγόντων ίνωσης σε ινοβλάστες πτερυγίου οφθαλμού ανθρώπου
publishDate 2022
url https://hdl.handle.net/10889/23989
work_keys_str_mv AT neophōtistouelenē epidrasēglykokortikoeidōnphlabonoeidōnkaimēsteroeidōnantiphlegmonōdōnpharmakōnstēnepagomenēapotgfb1ekphrasēparagontōninōsēsseinoblastespterygiouophthalmouanthrōpou
AT neophōtistouelenē effectofglucocorticoidsflavonoidsandnonsteroidantiinflammatorydrugsontgfb1inducedexpressionoffibroticagentsinhumaneyepterygiumfibroblasts
_version_ 1771297283028025344
spelling nemertes-10889-239892022-11-16T04:37:38Z Επίδραση γλυκοκορτικοειδών, φλαβονοειδών και μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων στην επαγόμενη από TGF-β1 έκφραση παραγόντων ίνωσης σε ινοβλάστες πτερυγίου οφθαλμού ανθρώπου Effect of glucocorticoids, flavonoids and non-steroid anti-inflammatory drugs on TGF-β1 induced expression of fibrotic agents in human eye pterygium fibroblasts Νεοφώτιστου, Ελένη Neofotistou, Eleni Πτερύγιο οφθαλμού Ίνωση Δεξαμεθαζόνη Κερσετίνη Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα Ινοσυνδετίνη Pterygium Fibrosis TGF-β1, Dexamethasone Quercetin Non-steroidal anti-inflammatory drugs α-SMA IL-6 Fibronectin Το πτερύγιο είναι ένας τύπος ανεξέλεγκτης καλοήθους υπερπλασίας ινοαγγειακού συνδετικού ιστού, από τον επιπεφυκότα προς τον κερατοειδή χιτώνα. Αποτελεί μια συνηθισμένη διαταραχή της οφθαλμικής επιφάνειας, η οποία παρατηρείται αποκλειστικά στον άνθρωπο. Ιστοπαθολογικά, χαρακτηρίζεται από υπερπλασία διαφοροποιημένων βλαστοκυττάρων του σκληροκερατοειδούς, συνοδευόμενη από καταστροφή της μεμβράνης του Bowman, και από ένα στρώμα ενεργοποιημένων ινοβλαστών με φλεγμονή, νεοαγγείωση συσσώρευση συστατικών του εξωκυττάριου χώρου και ίνωση, μέσω της δράσης μεταλλοπρωτεϊνασών, κυτταροκινών και αυξητικών παραγόντων. Παρότι μέχρι σήμερα τα ακριβή αίτια ανάπτυξης του πτερυγίου δεν έχουν πλήρως διαλευκανθεί, ως κύριος παράγοντας της ανάπτυξής του θεωρείται η χρόνια έκθεση στην υπεριώδη ακτινοβολία. Στην ανάπτυξη του πτερυγίου επίσης συντελούν και άλλοι εξωγενείς περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως σκόνη και ξηρασία. Ανάμεσα στους κύριους ινωτικούς αυξητικούς παράγοντες είναι ο TGF-β1. Ο TGF-β1 παίζει σημαντικό ρόλο στην φλεγμονώδη απόκριση, και εμπλέκεται ισχυρά σε ινωτικές διαδικασίες, επάγοντας την έκφραση μορίων που σχετίζονται με την ίνωση, όπως IL-6, TIMP-1, κολλαγόνο τύπου I, ινοσυνδετίνης και α-ακτίνης λείου μυός (α-SMA). Τα γλυκοκορτικοειδή, μεταξύ των οποίων και η δεξαμεθαζόνη, είναι στεροειδείς ορμόνες που δρουν μέσω αναστολής της φωσφολιπάσης A2, του NF-κΒ και επαγωγή της σύνθεσης IL-10, και χρησιμοποιούνται σε διάφορες φλεγμονώδεις καταστάσεις. Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (NSAIDs) είναι ενώσεις με αρκετά διαφορετικές δομές, που αναστέλλουν τη σύνθεση προσταγλανδινών μέσω της παρεμπόδισης πρόσβασης του αραχιδονικού οξέος προς τα ένζυμα σύνθεσης των προσταγλανδινών, COX-1 και COX-2, και εμφανίζουν αντιφλεγμονώδεις, αναλγητικές και αντιπυρετικές ιδιότητες. Τα φλαβονοειδή, μεταξύ των οποίων και η κερσετίνη, είναι φυσικά απαντώμενες ενώσεις σε φυτικές τροφές, καρπούς και φρούτα, είναι ισχυρά αντιοξειδωτικά και εμφανίζουν σημαντικές αντιφλεγμονώδεις και αντικαρκινικές δράσεις. ΣΚΟΠΟΣ Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η συγκριτική μελέτη της επίδρασης διαφόρων φαρμακευτικών ουσιών, που από τη βιβλιογραφία ήταν γνωστό ότι καταστέλλουν την έκφραση παραγόντων ίνωσης, όπως το γλυκοκορτικοειδές δεξαμεθαζόνη, το φλαβονοειδές κερσετίνη, και διάφορα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, όπως ινδομεθακίνη, ασεκλοφενάκη, ακετυλοσαλικυλικό οξύ και τενοξικάμη, στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση των IL-6, α-SMA και ινοσυνδετίνη σε ινοβλάστες πτερυγίου οφθαλμού ανθρώπου και η διερεύνηση του μηχανισμού δράσης τους, με έμφαση στην ικανότητά τους να ενεργοποιούν ή μη την ΑΜΡΚ. ΥΛΙΚΑ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΙ Ινοβλάστες από ιστό πτερυγίου απομονώθηκαν μετά από ήπια επεξεργασία με βακτηριακή κολλαγονάση. Οι ινοβλάστες καλλιεργήθηκαν με TGF-β1, απουσία ή παρουσία των προς μελέτη φαρμακευτικών ουσιών, από τα κύτταρα απομονώθηκε mRNA και μελετήθηκε η έκφραση IL-6, α-SMA και ινοσυνδετίνης με qPCR ανάλυση, και στο μέσο καλλιέργειας προσδιορίστηκαν τα επίπεδα της IL-6 με ELISA. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ Όλες οι φαρμακευτικές ουσίες που χρησιμοποιήθηκαν προκάλεσαν στατιστικά σημαντική καταστολή στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της IL-6, τόσο στο επίπεδο του mRNA, όσο και στο επίπεδο της πρωτεΐνης. Με τη χρήση του αναστολέα της ΑΜΡΚ, Compound C, διαπιστώθηκε ότι στη κατασταλτική επίδραση όλων των ουσιών δεν εμπλέκεται η ΑΜΡΚ. Η κατασταλτική επίδραση της δεξαμεθαζόνης στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της IL-6, αντιστράφηκε πλήρως παρουσία του παράγοντα αναστολής της μετανάστευσης μακροφάγων (MIF), ενώ αυτός δεν είχε καμία επίδραση στην κατασταλτική επίδραση της κερσετίνης. Η επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της IL-6 κατεστάλη επίσης ισχυρά από το συλλέκτη ελευθέρων ριζών NAC, από τον αναστολέα των Src κινασών, ΡΡ2, αλλά και τον αναστολέα του EGFR, AG1478. Η προσταγλανδίνη PGE2 από μόνη της προκάλεσε επαγωγή στην έκφραση της IL-6, που κατεστάλη παρουσία του αναστολέα των Src κινασών, ΡΡ2, αλλά και του αναστολέα του EGFR, AG1478. Όλες οι φαρμακευτικές ουσίες που χρησιμοποιήθηκαν προκάλεσαν στατιστικά σημαντική καταστολή στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της α-SMA, ιδιαίτερα δε η δεξαμεθαζόνη και η κερσετίνη. Με τη χρήση του αναστολέα της ΑΜΡΚ, Compound C, διαπιστώθηκε ότι στη κατασταλτική επίδραση όλων των ουσιών δεν εμπλέκεται η ΑΜΡΚ. Μόνο η κερσετίνη, από όλες τις φαρμακευτικές ουσίες που χρησιμοποιήθηκαν, προκάλεσε στατιστικά σημαντική καταστολή στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της ινοσυνδετίνης. Με τη χρήση του αναστολέα της ΑΜΡΚ, Compound C, διαπιστώθηκε ότι στη κατασταλτική επίδραση της κερσετίνης δεν εμπλέκεται η ΑΜΡΚ. Σε αντίθεση με τη κερσετίνη, η δεξαμεθαζόνη και τα NSAIDs προκάλεσαν ενίσχυση στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της ινοσυνδετίνης. Η επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της α-SMA και της ινοσυνδετίνης κατεστάλη από NAC. ΣΥΖΗΤΗΣΗ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ 1. Ο TGF-β1 επάγει την παραγωγή ROS, που στη συνέχεια επάγουν την έκφραση των COXs και τη παραγωγή PGE2, η οποία ενεργοποιεί Src κινάσες και αυτές με τη σειρά τους τον EGFR με τελικό αποτέλεσμα την έκφραση της IL-6. 2. Η κατασταλτική επίδραση στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της IL-6: α) της δεξαμεθαζόνης, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά της να αναστέλλει τη παραγωγή της PGE2, αναστέλλοντας την Α2 φωσφολιπάση και την απελευθέρωση του αραχιδονικού οξέος, προδρόμου μορίου των προσταγλανδινών. β) της κερσετίνης, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά της να εξουδετερώνει τα ROS, και κατά συνέπεια και τη παραγωγή της PGE2, λόγω των ισχυρών αντιοξειδωτικών ιδιοτήτων της. γ) των NSAIDs, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά τους να αναστέλλουν τις COXs και τη παραγωγή της PGE2. 3. Ο TGF-β1 επάγει την έκφραση της α-SMA και της ινοσυνδετίνης μέσω της παραγωγής ROS που προκαλεί. α) Η κατασταλτική επίδραση της κερσετίνης στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της α-SMA και της FΝ, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά της να εξουδετερώνει τα ROS, λόγω των ισχυρών αντιοξειδωτικών ιδιοτήτων της. β) Η κατασταλτική επίδραση της δεξαμεθαζόνη και των NSAIDs, στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της α-SMA μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά τους να αναστέλλουν τη παραγωγή PGE2, μέσω αναστολής της φωσφολιπάσης Α2 και της COX-2, αντίστοιχα. Φαίνεται ότι τα ROS, που επάγονται από τον TGF-β1, επάγουν την παραγωγή PGE2 η οποία διαμεσολαβεί στην έκφραση της α-SMA, μάλλον όπως και στη περίπτωση της IL-6. γ) Η ενίσχυση της επαγόμενης από τον TGF-β1 έκφρασης της ινοσυνδετίνης από τη δεξαμεθαζόνη και τα NSAIDs, μάλλον θα πρέπει να αποδοθεί στην ικανότητά τους να αναστέλλουν τη παραγωγή PGE2, μέσω αναστολής της φωσφολιπάσης Α2 και των COXs, αντίστοιχα. Δεδομένου ότι, όπως έχει αναφερθεί, η PGE2 μπορεί να ανταγωνίζεται τη ινωτική δράση του TGF-β1, είναι δυνατόν η ενδογενώς παραγόμενη PGE2 από τη επίδραση του TGF-β1 να παρεμποδίζει μερικώς την επαγωγή από αυτόν της έκφρασης της FΝ. Έτσι η δεξαμεθαζόνη και τα NSAIDs, αναστέλλοντας την ενδογενώς παραγόμενη PGE2, προκαλούν την εμφάνιση της πλήρους ινωτικής δραστικότητας του TGF-β1. 4. Δεδομένης της ενισχυτικής επίδρασης της δεξαμεθαζόνης και των NSAIDs στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της FΝ, αλλά και των παρενεργειών των γλυκοκορτικοειδών και των NSAIDs, και με βάση τα αποτελέσματα για τη κερσετίνη, είναι εύλογο να προταθεί η χρήση της κερσετίνης στην αντιμετώπιση του πτερυγίου. Η πρόταση αυτή ενισχύεται επιπλέον από το γεγονός ότι η UVB ακτινοβολία επάγει την έκφραση του MIF, ο οποίος όπως προαναφέρθηκε, ανταγωνίζεται τη κατασταλτική επίδραση της δεξαμεθαζόνης, που χρησιμοποιείται σήμερα ως η πρώτη θεραπευτική αντιμετώπιση του πτερυγίου, στην επαγόμενη από τον TGF-β1 έκφραση της IL-6, όχι όμως και τη κατασταλτική επίδραση της κερσετίνης. Pterygium is a type of uncontrolled hyperplasia of the fibrovascular connective tissue, which extends from the conjunctiva to the cornea. It is one of the most common conditions of the ocular surface observed in humans and is characterized by abnormal growth of epithelial cells, neovascularization, fibroblast proliferation, inflammatory cell infiltration and extracellular matrix synthesis. Although to date, the exact causes of its appearance have not been fully elucidated, the main factor in its development, is considered to be chronic exposure to ultraviolet radiation. Other exogenous environmental factors, such as dust and drought, also contribute to the development of pterygium. Among the major fibrotic growth factors is TGF-β1, which demonstrates an important role in the inflammatory response and is strongly involved in fibrotic processes, inducing the expression of fibrosis-related molecules, such as IL-6, TIMP-1, type I collagen, fibronectin and smooth muscle α-actin (α -SMA). Glucocorticoids, including dexamethasone, are steroid hormones that act by inhibiting the enzyme phospholipase A2 and the factor NF-κB and by inducing IL-10 synthesis and are used in a variety of inflammatory conditions. Non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) is a large group of compounds that inhibit prostaglandin synthesis by inhibiting the access of arachidonic acid to prostaglandin synthesis enzymes, COX-1 and COX-2, and have anti-inflammatory and analgetic properties. Flavonoids, including quercetin, are naturally occurring compounds in plant-based foods, fruits and berries and have significant anti-inflammatory, antioxidant and anti-cancer effects. AIM The aim of the present study, was to compare the effect of various drugs that are known to suppress the expression of fibrotic agents, such as the glucocorticoid dexamethasone, the flavonoid quercetin, and various non-steroidal anti-inflammatory drugs, including Acetylsalicylic acid, Aceclofenac, Indomethacin and Tenoxicam, on the TGF-β1-induced expression of IL-6, α-SMA and fibronectin, in human ocular fibroblasts as well as to investigate their mechanism of action, with emphasis on their ability to activate AMPK or not. MATERIALS AND METHODS At first, pterygium fibroblasts were isolated, after gentle treatment with bacterial collagenase and were cultured with TGF-β1, in the absence or presence of the drugs to be studied. Then, the mRNA was isolated from the cells, in order to be studied the expression of IL-6, α-SMA and fibronectin, by qPCR analysis. In addition, the levels of IL-6 were also determined in the culture medium with ELISA. RESULTS All the above substances that were studied, caused a statistically significant suppression of the TGF-β1-induced IL-6 expression, both at the gene level as well as at the protein level. Although, after using Compound C, an AMPK inhibitor, it was found that AMPK was not involved in this suppressive effect. The depressant effect of dexamethasone, on TGF-β1-induced IL-6 expression, was completely reversed in the presence of macrophage migration inhibitor (MIF), which had no effect on quercetin’s suppressive effect. TGF-β1-induced expression of IL-6 was also strongly suppressed by NAC, a free radical scavenger, Src kinase inhibitor, PP2, and the EGFR inhibitor, AG1478. Prostaglandin PGE2 induced IL-6 expression, was suppressed in the presence of the Src kinase inhibitor, PP2, and the EGFR inhibitor, AG1478. All the drugs that were used, in particular dexamethasone and quercetin, caused statistically significant suppression of TGF-β1-induced expression of α-SMA, however using Compound C, it was found that AMPK was not involved in this suppressive effect. Concerning the expression of fibronectin, only quercetin caused a statistically significant suppression of its levels. On the contrary to quercetin, dexamethasone and NSAIDs, increased the TGF-β1-induced fibronectin expression. In addition, using compound C, it was found that AMPK was not involved in the suppressive effect of quercetin. At last, it was found that TGF-β1-induced expression of α-SMA and fibronectin was suppressed by NAC. DISCUSSION 1. TGF-β1 induces the production of ROS, that induce the expression of COXs and the production of PGE2. Then, PGE2 activates Src kinases and this activation leads to EGFR activation, resulting in the expression of IL-6. 2. The suppressive effect on TGF-β1-induced IL-6 expression: i) of dexamethasone, should probably be attributed to its ability to inhibit PGE2 production, by inhibiting A2 phospholipase and therefore release of arachidonic acid. ii) of quercetin, should probably be attributed to its ability to neutralize ROS, and consequently the production of PGE2, due to its strong antioxidant properties. iii) of NSAIDs, should probably be attributed to their ability to inhibit COXs and PGE2 production. 3. TGF-β1 induces the expression of α-SMA and fibronectin through its ROS production. i) The inhibitory effect of quercetin on TGF-β1-induced expression of α-SMA and FN, should probably be attributed to its ability to neutralize ROS, due to its potent antioxidant properties. ii) The suppressive effect of dexamethasone and NSAIDs on TGF-β1-induced expression of α-SMA, should probably be attributed to their ability to inhibit PGE2 production by inhibiting phospholipase A2 and COX-2. ROS, induced by TGF-β1, appears to induce the production of PGE2, which mediates α-SMA expression, probably as in the case of IL-6. iii) The enhancement of TGF-β1-induced fibronectin expression by dexamethasone and NSAIDs, should probably be attributed to their ability to inhibit PGE2 production by inhibiting phospholipase A2 and COXs. Since PGE2 may antagonize the fibrotic activity of TGF-β1, it is possible that endogenously produced PGE2, partially inhibits FN expression. Thus, dexamethasone and NSAIDs, activate the full fibrotic activity of TGF-β1, by inhibiting the endogenously produced PGE2. 4. Due to the positive effect of dexamethasone and NSAIDs on TGF-β1-induced FN expression, as well as the adverse effects occurring in patients after their usage, it is reasonable to suggest the use of quercetin in the treatment of pterygium. This suggestion is justified by the promising results of quercetin, as a natural substance. This proposition is further elucidated, by the fact that UVB radiation, induces the expression of MIF, which, as mentioned above, competes with the suppressive effect of dexamethasone, currently used as the first treatment for pterygium, against its TGF-β1-induced expression of IL-6. However, that is not the case for quercetin, which makes it a more promising therapeutic target against pterygium. 2022-11-15T12:08:46Z 2022-11-15T12:08:46Z 2021-12-15 https://hdl.handle.net/10889/23989 gr application/pdf