| Περίληψη: | Στόχος της παρούσας πτυχιακής εργασίας, είναι να διερευνήσει τα ηθικά διλήμματα που περιβάλλουν
τη συμμετοχή των νοσηλευτών στην ευθανασία. Η συμβολή των νοσηλευτών είναι αδιαμφισβήτητη, σε
έθνη όπου η ευθανασία απαγορεύεται. Ωστόσο, ένας αυξανόμενος αριθμός εθνών ολοένα και
περισσότερο εξετάζουν την προοπτική του αξιοπρεπούς θανάτου. Η εργασία αυτή, καταδεικνύει ότι η
πλειοψηφία των νοσηλευτών, επιθυμεί να αντιμετωπίζει τους ασθενείς με σεβασμό και άνεση, ωστόσο
στις απόψεις τους, σχετικά με την ευθανασία, υπάρχει σύγχυση. Η εναντίωση του νοσηλευτή στην
ευθανασία, δεν θα πρέπει να υποκινείται από προκαταλήψεις ή ιδιοτέλεια. Ο νοσηλευτής, πρέπει να
χορηγεί παρηγορητική φροντίδα και να ενημερώνει τον ασθενή για τις επιλογές στο τέλος της ζωής του.
Μια, ακόμη, διαπίστωση από την βιβλιογραφική μας έρευνα, είναι η απουσία νοσηλευτών, που μπορούν
εκπαιδεύουν τους ασθενείς, σχετικά με την υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Οι νοσηλευτές, θα πρέπει να
εκπαιδευτούν, ώστε να διασφαλίζουν πλήρης ενημέρωση, τόσο στους ασθενείς όσο και στις οικογένειές
τους, για τους πόρους που ενδέχεται να χρειαστούν. Επί του παρόντος, η νομοθεσία σε ορισμένα κράτη,
διώκει ποινικά οποιονδήποτε βοηθά στην επίσπευση του θανάτου ενός ασθενούς ή εκτελεί μια σκόπιμη
ενέργεια, που έχει ως αποτέλεσμα το θάνατο κάποιου. Παράλληλα, οι κανόνες νοσηλευτικής πρακτικής
και άσκησης ορισμένων κρατών περιλαμβάνουν – πλέον - τον Κώδικα Δεοντολογίας, για τους
επαγγελματίες νοσηλευτές. Μια παράβαση αυτού, θα μπορούσε να περιγραφεί ως αντιδεοντολογική
συμπεριφορά, που θα οδηγήσει σε πειθαρχικά μέτρα, όπως αναστολή ή απώλεια της άδειας ασκήσεως
επαγγέλματος. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί νόμος που να καλύπτει, τόσο την προστασία
των νοσηλευτών, που επιθυμούν οικειοθελώς να συμμετάσχουν στην ευθανασία, όσο και εκείνων που
δεν το επιθυμούν. Τέλος, η απαραίτητη εκπαίδευση δεν θα πρέπει να είναι διαφορετική για τους
νοσηλευτές, ώστε να παρέχουν στους ασθενείς τους την καλύτερη δυνατή φροντίδα.
|
|---|
