| Περίληψη: | Η γήρανση αποτελεί το φαινόμενο της προοδευτικής φθοράς του ανθρώπινου σώματος με την πάροδο της ηλικίας μέσω βιολογικών διαδικασιών. Ο άνθρωπος στην τρίτη ηλικία έρχεται αντιμέτωπος με αυτές τις βιολογικές φθορές και κατά συνέπεια ξεκινά ένα στάδιο αποδοχής της νέας σωματικής κατάστασης καθώς και τις συνέπειες που απορρέουν από αυτή και συμφιλίωσης με τον ερχομό του θανάτου. Επιπροσθέτως, η «τρίτη ηλικία» συνοδεύεται από παθήσεις είτε ως απόρροια βιολογικής εκφύλισης του οργανισμού, είτε λόγω παθολογικών μεταβολών ή εξαιτίας εξωτερικών και περιβαλλοντικών παραγόντων. Ωστόσο όμως, έγινε ενδελεχής μελέτη για δύο συχνές παθολογικές καταστάσεις που πλήττουν τον γηριατρικό πληθυσμό, τις διαταραχές κινητικότητας και ύπνου.
Η παρούσα πτυχιακή εργασία συντάχθηκε με σκοπό την διερεύνηση των πτυχών των διαταραχών ύπνου και κινητικότητας στους ηλικιωμένους ασθενείς, η αξιολόγηση των παραγόντων και των συνεπειών των διαταραχών αυτών δίνοντας έμφαση στην αντιμετώπιση τους και στην νοσηλευτική τους φροντίδα. Η υλοποίηση της εργασίας εκπονήθηκε με την ανασκόπηση της ελληνικής και ξενόγλωσσης βιβλιογραφίας στις ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων Iatronet, PubMed, Google Scholar, Iatronet, ONMED.GR ΕΟΔΥ, WHO.
Τα αποτελέσματα που προέκυψαν από την ανασκόπηση δείχνουν ότι οι βιολογικές διαδικασίες φθοράς του οργανισμού των ανθρώπων είναι κατά κύριο λόγο μια σημαντική αιτία εμφάνισης κινητικών διαταραχών και ύπνου που όμως επηρεάζεται από παθολογικούς παράγοντες όπως είναι οι προϋπάρχουσες ασθένειες, η κληρονομικότητα ή ο τρόπος ζωής αλλά και από εξωτερικούς παράγοντες όπως είναι το περιβάλλον. Επίσης όλοι αυτοί οι παράγοντες δείχνουν ότι μειώνουν το προσδόκιμο της ζωής του ανθρώπου καθώς οι διαταραχές αυτές είναι υπεύθυνες για συνεχείς πτώσεις με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται η παθολογική τους κατάσταση και να δημιουργούνται περεταίρω επιπλοκές που δυσκολεύει και κατά συνέπεια το θεραπευτικό πλαίσιο.
Η νοσηλευτική φροντίδα των ασθενών με διαταραχές ύπνου και κινητικότητας κρίνεται επιτακτική και αναγκαία, πρέπει να είναι άμεση και έμμεση και πρέπει να περιλαμβάνει ποικίλες παρεμβατικές νοσηλευτικές στρατηγικές ώστε να καλύψει τόσο το θεραπευτικό πλαίσιο του ασθενούς αλλά και να εκπαιδεύσει, να πληροφορήσει, να αξιολογήσει και να προλαμβάνει τις περεταίρω επιπλοκές των διαταραχών αυτών. Τέλος, εκτός από την συμβολή του νοσηλευτικού προσωπικού κρίνεται αναγκαία και η συνεργασία όλων των φορέων υγείας για την καλύτερη δυνατή εκπόνηση του θεραπευτικού πλαισίου των ασθενών.
|
|---|
