| Περίληψη: | Τις τελευταίες δεκαετίες έχει συντελεστεί μία αλλαγή στις παγκόσμιες οικονομίες, οι οποίες τείνουν προς την έντονη ανταγωνιστικότητα, την παγκοσμιοποίηση και τη διεθνοποίηση. Σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον που συνεχώς αλλάζει, οι επιχειρήσεις για να είναι βιώσιμες και κερδοφόρες εμφανίζουν την ανάγκη να διευρύνουν τις οικονομικές και εμπορικές τους δραστηριότητες πέρα των εθνικών συνόρων, να διεθνοποιηθούν.
Απόρροια της πρακτικής διεθνοποίησης είναι η εύρεση νέων ευκαιριών για τα επιχειρησιακά αγαθά, η οικονομική ανάπτυξη, η κερδοφορία και η βιωσιμότητα μέσω της εισόδου των οργανισμών σε νέες αγορές.
Ως διεθνοποίηση μιας επιχείρησης νοείται η είσοδος και η συμμετοχή της στις παγκόσμιες αγορές. Από την περίοδο της ελληνικής οικονομικής ύφεσης το 2008, εκτός από τις αρνητικές συνέπειες στα μακροοικονομικά και μικροοικονομικά μεγέθη των εταιρειών, εντοπίστηκαν και θετικές επιπτώσεις. Μία εξ αυτών ήταν πως πολλές ελληνικές επιχειρήσεις επανεξέτασαν την αγοραία προσέγγιση που είχαν υιοθετήσει έως τότε και άρχισαν να σχεδιάζουν κι εν συνεχεία να εφαρμόζουν τη διεθνοποίησή τους. Αυτή η στρατηγική της εξωστρέφειας επηρεάζει κατάδηλα την ελληνική οικονομία.
Οι επιχειρήσεις κατά την σχεδίαση των στρατηγικών και των μεθόδων διεθνοποίησης συνηθέστερα εφαρμόζουν τις μακροχρόνιες εταιρικές συνεργασίες ή τις άμεσες εξαγωγές. Ως κύριο εμπόδιο στην προσπάθεια διεθνοποίησής τους είναι ο έντονος ανταγωνισμός, η ελλιπείς οικονομικοί πόροι, η δυσχέρεια στην εύρεση κατάλληλων συνεργατικών προσεγγίσεων, εθνική οικονομική κατάσταση και το μέγεθος της εταιρείας. Ορθός και αποδοτικός τρόπος διεθνοποίσης είναι η κατάλληλη σχεδίαση του τρόπου εισόδου σε μία ξένη αγορά και η ανάλυση του νεόυ περιβάλλοντος αναφορικά με το θεσμικό πλαίσιο, τη φορολόγηση, τον υφιστάμενο ανταγωνισμό, τη ζήτηση και τις εγχώριες παραδόσεις / νοοτροπίες.
Οι ελληνική οικονομική κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία έτη και τα νέα δεδομένα λόγω της εμφάνισης της πανδημίας δυσχεραίνουν την προσπάθεια των ελληνικών επιχειρήσεων να προχωρήσουν σε διεθνοποίηση. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αυτό που ήδη έχουν επιτύχει και η συνολική ελληνική προσπάθεια είναι τεράστια.
Στην Ελλάδα, λοιπόν, αν και η διεθνοποίηση των επιχειρήσεων έχει βελτιωθεί, δεν έχει αγγίξει τα μεγάλα ποσοστά που σημειώνονται από άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Αυτό οφείλεται ως ένα βαθμό στην έλλειψη ευρείας εξαγωγικής βάσης, ακθώς μόλις τα τελευταία έτη παρατηρείται το φαινόμενο ακόμα και μικρές εταιρείες να εξάγουν τα προϊόντα τους. Το μέγεθος των ελληνικών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό είναι μικρομεσαίο, με αποτέλεσμα να επηρεάζει αρνητικά την παραγωγικότητα των μονάδων και το επίπεδο εξωστρέφειας.
Οι ελληνικές επιχειρήσεις για να μπορέσουν να ακολουθήσουν μία σταρτηγική διεθνοποίησης με επιτυχία και να είναι ανταγωνιστικές σε αγορές εκτός των εθνικών συνόρων πρέπει να εκσυγχρονιστούν και να ενσωματώσουν στην παραγωγική τους διαδικασία νέο τεχνολογικά εξοπλισμό. Επίσης, οι κρατικοί φορείς οφείλουν να προωθούν περαιτέρω αυτό το «άνοιγμα» των ελληνικών εταιρειών με προσφορά τομέων καθοδήγησης, συμβουλευτικής, ενημέρωσης και προετοιμασίας. Η παροχή ουσιαστικών πληροφοριακών δεδομένων γαι τη διεθνή επιχειρηματικότητα και τις παγκόσμιες αγορές θα δώσει νέα δυναμικότητα στην ελληνική εξωστρέφεια. Μέσω συλλόγων, δημοσίων ή ιδιωτικών φορέων και Επιμελητηρίων μπορεί να προωθηθεί η διμερής συνεργασία εταιρειών, η οργάνωση αποστολών εμπορικού περιεχομένου, η συμμετοχή σε παγκόσμιες εκθέσεις και η οργάνωση δράσεων με σκοπό τη δικτύωση με ξένες μονάδες και οργανισμούς.
|
|---|
