| Περίληψη: | Είναι γνωστό ότι η οσφυαλγία δεν αποτελεί μια ενιαία παθολογική οντότητα, αλλά ένα κλινικό σύνδρομο κατεξοχήν πολυπαραγοντικό. Είναι η κλινική εκδήλωση μεγάλου αριθμού αιτιολογικών παραγόντων ενδογενών ή εξωγενών που απασχολεί μεγάλη μερίδα του σύγχρονου πληθυσμού, ιδιαίτερα των ανεπτυγμένων χωρών. Απο όλες τις αναγνωρισμένες παθήσεις που προκαλούν οσφυαλγία, οι παθήσεις του μεσοσπονδυλίου δίσκου είναι οι πιο κοινές. Εδώ υπάγεται η κήλη και η εκφύλιση του δίσκου. Η δισκοκήλη στην οσφυϊκή μοίρα της Σπονδυλικής Στήλης, είναι η μετατόπιση είτε του πηκτοειδούς πυρήνα είτε του ινώδους δακτυλίου εκτός μεσοσπονδυλίου χώρου. Η δισκοκήλη έρχεται σε επαφή και προσκρούει με το νεύρο που σχετίζεται με τους κατώτερα ανατομικά σπονδύλους, με απόρροια την συμπίεση του παρακείμενου νωτιαίου νεύρου. Οι δίσκοι είναι μικρά κυκλικά τμήματα μεταξύ των σπονδύλων ή των οστών της Σπονδυλικής Στήλης. Οι ασθενείς που έχουν διαγνωστεί με οσφυαλγία λόγω δισκοκήλης, αναφέρουν έναν κεντρικά εντοπιζόμενο πόνο, ο οποίος ακτινοβολεί ετερόπλευρα ή εξαπλώνεται στην οσφύ. Στην παρούσα Βιβλιογραφική Ανασκόπηση, παραθέτονται το Laser και ο Υπέρηχος ως δυο κυρίαρχα φυσικά μέσα τα οποία έχουν την δυνατότητα να συνδράμουν αποτελεσματικά στην αποκατάσταση της οσφυϊκής δισκοκήλης η οποία προκαλεί οσφυαλγία. Έπειτα θα συγκριθεί η αποτελεσματικότητα των 2 συγκεκριμένων φυσικών μέσων Laser και Υπέρηχος για την αποκατάσταση της παρούσας πάθησης. Το κύριο συμπέρασμα το οποίο εξήχθη είναι, ότι το Laser είναι πιο αποτελεσματικό από τον υπέρηχο για την αποκατάσταση της οσφυαλγίας κυρίως λόγω οσφυϊκής δισκοκήλης, ωστόσο ο υπέρηχος έχει την δυνατότητα να υπερτερεί του Laser όταν συνδυαστεί και με άλλες μεθόδους φυσικοθεραπείας όπως: TENS, θερμοθεραπεία και ισομετρικές ασκήσεις. Ωστόσο, κρίνεται απαραίττητη η διεξαγωγή περαιτέρω κλινικών ερευνών. Για να επιτευχθεί με ορθό τρόπο το όλο εγχείρημα χρησιμοποιήθηκαν έγκυρες επιστημονικές βάσεις δεδομένων όπως: Pubmed, Google Scholar και βιβλιογραφίες απο συγγράμματα. Τα κριτήρια εισόδου είναι ενήλικες ασθενείς που είχαν διαγνωστεί με οσφυαλγία κυρίως λόγω οσφυϊκής δισκοκήλης, οι οποίοι μπορούσαν να ανταποκριθούν ομαλά στα ερωτήματα του θεραπευτή. Οστεοπόρωση, φλεγμονώδεις ρευματοπάθειες, οστεοαρθρίτιδα καθώς και μη ελεγχόμενα καρδιαγγειακά νοσήματα συνιστούν τα κριτήρια αποκλεισμού απο τις κλινικές μελέτες.
|
|---|
