| Summary: | Η παρούσα εργασία έχει ως στόχο της να συζητήσει τη διαλεκτική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ της ζωής και του θανάτου στο ιστορικό έπος του Λουκανού, με τον διπλό τίτλο Φαρσάλια ή Εμφύλιος Πόλεμος. Η συζήτηση αυτή, μάλιστα, πρόκειται να στηριχθεί στη μελέτη των δυο (εκ των τριών) οραματικών – ονειρικών εμπειριών που βιώνουν οι πρωταγωνιστές Πομπήιος και Καίσαρας στο τρίτο και στο πρώτο βιβλίο, αντίστοιχα. Πρόκειται για εμπειρίες που αποτελούν κατεξοχήν λογοτεχνικά μοτίβα, τα οποία συνδυάζουν στοιχεία της κανονικότητας που συνοδεύουν τη ζωή και ταυτόχρονα στοιχεία που παραπέμπουν σε καταστάσεις χαρακτηριστικές του θανάτου. Συγκεκριμένα, η μελέτη του τρίτου βιβλίου (και άρα της ονειρικής εμπειρίας του Πομπηίου) θα απασχολήσει το πρώτο κεφάλαιο, ενώ η μελέτη του πρώτου βιβλίου (και άρα της ονειρικής εμπειρίας του Καίσαρα) θα απασχολήσει το δεύτερο κεφάλαιο. Οι δυο αυτές ονειρικές αφηγήσεις διαπλέκουν τα συναισθήματα και τις ενέργειες μιας μικρής ομάδας από πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές του έπους, οι μεν εκ των οποίων είναι ζωντανοί, οι δε αποτελούν νεκρικές ή φασματικές φιγούρες που παρεμβαίνουν στην πορεία της αφήγησης μέσα από τις επιφάνειές τους στους αντίστοιχους ζώντες χαρακτήρες. Έτσι, ο Λουκανός αναδεικνύει την πολυπλοκότητα της έννοιας του θανάτου, προσδίδοντάς της διαστάσεις, πέρα από βιολογικές, συμβολικές και κοινωνικές, αλλά και τη σχέση που διατηρεί με την ίδια τη ζωή. Συνεπώς, οι ζώντες ήρωες του έπους, μέσα από τα όνειρα – οράματά τους, αποκτούν χαρακτηριστικά που ομοιάζουν με εκείνα των νεκρών, ενώ οι νεκροί, με τη σειρά τους, ενεργούν με ζωτικότητα. Τέλος, στο έπος των Φαρσαλίων ο θάνατος και η ζωή αποτελούν καταστάσεις που διαπλέκονται μεταξύ τους και αλληλεπιδρούν.
|
|---|
