Βελτιστοποίηση της χειρουργικής αντιμετώπισης των περιτροχαντηρίων καταγμάτων του ισχίου με τη χρήση συστήματος πλάκας-ολισθαίνοντας κοχλία και ενδομυελικού ήλου: συγκριτική πειραματική μελέτη και μελέτη πεπερασμένων στοιχείων

• Κύριος συγγραφέας: Κυριακόπουλος, Γεώργιος
• Άλλοι συγγραφείς: Kyriakopoulos, Georgios
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2023
• Θέματα: Περιτροχαντήρια κατάγματα; Διατροχαντήρια κατάγματα; Μηχανική αστοχία; Σταθερά κατάγματα; Ασταθή κατάγματα; Ενδομυελικός ήλος; Πλάκα-ολισθαίνων κοχλίας; Βλαισσή ανάταξη; Ραιβή ανάταξη; Ανατομική ανάταξη; Intertrochanteric fractures; Pertrochanteric fractures; Mechanical failure; Cutout; Stable fractures; Unstable fractures; Gamma-nail; Cephalomedullary nail; Sliding hip screw; Valgus reduction; Varus reduction; Anatomic reduction

Παρά την εξέλιξη στα υλικά και τις χειρουργικές τεχνικές , η μηχανική αστοχία παραμένει μία από τις συχνότερες επιπλοκές στην αντιμετώπιση των περιτροχαντηρίων καταγμάτων , με καταστροφικές συνήθως συνέπειες σε έναν ήδη ιατρικά βεβαρημένο πληθυσμό ασθενών. Ο σκοπός της παρούσης μελέτης είναι η μελέτη της επίδρασης των παραγόντων υπό τον έλεγχο του χειρουργού , δηλαδή της ανάταξης του κατάγματος και της επιλογής του υλικού οστεοσύνθεσης, στην εμβιομηχανική συμπεριφορά του συστήματος οστό- υλικό οστεοσύνθεσης. Υλικά και μέθοδοι: Η μελέτη διενεργήθηκε σε δύο στάδια. Στο πρώτο στάδιο πραγματοποιήθηκε πειραματική μελέτη φόρτισης δοκιμίων για την πειραματική σύγκριση των υλικών και τη βαθμονόμηση του μοντέλου πεπερασμένων στοιχείων. Τα υλικά που μελετήθηκαν ήταν το σύστημα ολισθαίνοντος κοχλία πλάκας (DHS, DePuy) και ο ενδομυελικός ήλος (G-nail 3, Stryker) . Στη συνέχεια αναπτύχθηκαν και μελετήθηκαν μοντέλα πεπερασμένων στοιχείων με συνδυασμούς υλικών διαφορετικής γωνίας και ανατάξεων σε ανατομική και μη ανατομική θέση. Συλλέξαμε δεδομένα σχετικά με την έναρξη της μηχανικής αστοχίας ήτοι: τις μέγιστες τάσεις στο σπογγώδες οστό γύρω από το διαυχενικό κοχλία , τον όγκο σπογγώδους οστού της κεφαλής που φορτίστηκε στα όρια της μηχανικής του αστοχίας , τα φορτία στο υλικό και όπου ήταν εφικτό τα φορτία στο φλοιώδες οστό στην έσω επιφάνεια της διακαταγματικής γραμμής (περιοχή calcar). Αποτελέσματα: Τα μοντέλα σταθερών καταγμάτων παρουσίασαν σημαντικά μικρότερες τάσεις στο σπογγώδες οστό και στο υλικό σε σχέση με τα ασταθή ανεξαρτήτως υλικού οστεοσύνθεσης. Η αύξηση της γωνίας του υλικού οδήγησε σε μείωση των τάσεων στο υλικό σε όλα τα μοντέλα , αλλά είχε ευεργετική δράση μειώνοντας τις τάσεις στο σπογγώδες οστό της κεφαλής μόνο στις υποομάδες των σταθερών καταγμάτων και των ασταθών καταγμάτων με G-nail. Στα ασταθή κατάγματα με ανατομική ανάταξη η χρήση του ενδομυελικού ήλου οδήγησε σε μείωση των μέγιστων τάσεων γύρω από το διαυχενικό κοχλία καθώς και του όγκου σπογγώδους που φορτίστηκε σε κρίσιμες και υποκρίσιμες τάσεις σε σχέση με τα μοντέλα με DHS. Αυξάνοντας τη γωνία ανάταξης κατά 5 μοίρες (βλαισσοποίηση) παρατηρήθηκε σημαντική μείωση τόσο στις μέγιστες τάσεις του σπογγώδους όσο και στον όγκο που φορτίστηκε σε κρίσιμες τάσεις σε όλα τα υλικά , αλλά με πιο σημαντική επίδραση στα μοντέλα με DHS. Η ραιβοποίηση κατά 5 ή 10 μοίρες οδήγησε σε σημαντική αύξηση των τάσεων τόσο στο σπογγώδες όσο και στο υλικό ανεξαρτήτως υλικού . Συμπεράσματα: Στα σταθερά κατάγματα δύο τεμαχίων (ΑΟ 31.Α2) η οστεοσύνθεση με DHS φαίνεται να είναι εμβιομηχανικά τουλάχιστον ισοδύναμη του G-nail. Σε ασταθή κατάγματα με ανατομική ανάταξη η χρήση του ενδομυελικού ήλου οδηγεί σε σημαντικά μικρότερες τάσεις στο σπογγώδες οστό της κεφαλής και μικρότερες μετατοπίσεις , ιδίως στροφικές , κατά τη φόρτιση. Η ανάταξη σε ραιβότητα θα πρέπει να αποφεύγεται σε κάθε περίπτωση. Σε ασταθή κατάγματα όπου χρησιμοποιείται DHS , η ανάταξη σε ήπια βλιασσότητα φαίνεται να είναι προτιμότερη εμβιομηχανικά. Η μεγαλύτερη γωνία υλικού που επιτρέπει ικανοποιητική θέση και πορεία του διαυχενικού κοχλία εντός της μηριαίας κεφαλής θα πρέπει να προτιμάται στα σταθερά κατάγματα ανεξαρτήτως υλικού και στα ασταθή κατάγματα όπου χρησιμοποιείται το G-nail.