| Περίληψη: | Το άγχος αποχωρισμού αποτελεί μια από τις πιο συχνές διαταραχές στα παιδιά προσχολικής ηλικίας. Η συγκεκριμένη αγχώδης διαταραχή είναι άμεσα συνδεδεμένη με το σχολικό περιβάλλον και πιο συγκεκριμένα με το νηπιαγωγείο, το οποίο αποτελεί μία από τις πρώτες κοινότητες με την οποία έρχεται σε επαφή το παιδί. Οι γνώσεις των νηπιαγωγών και ο τρόπος αντιμετώπισης περιστατικών με κεντρικό άξονα το άγχος αποχωρισμού, που ενδεχομένως να βιώνουν κάποια νήπια, κατέχει σημαντικό ρόλο στην επίλυση του προβλήματος και στην κατάλληλη αντιμετώπισή του. Η παρούσα έρευνα στοχεύει στη διερεύνηση των απόψεων και γνώσεων που διαθέτουν οι νηπιαγωγοί για την ετοιμότητα αναγνώρισης της παραπάνω διαταραχής, καθώς και των συμπτωμάτων της, όπως και των πρακτικών αντιμετώπισης που ακολουθούν. Για την διερεύνηση των στόχων της παρούσας έρευνας υιοθετήθηκε η ποσοτική μέθοδος, με την χρήση ερωτηματολογίου, το οποίο κατασκευάστηκε με βάση τη βιβλιογραφική επισκόπηση και συμπληρώθηκε από 125 νηπιαγωγούς. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το άγχος αποχωρισμού είναι αρκετά συχνό στις νηπιακές ηλικίες με βασικούς παράγοντες τις γονικές αντιδράσεις και στρατηγικές και πιο συγκεκριμένα την γονική υπερπροστασία, χωρίς να θεωρούν ότι η ύπαρξη ψυχοπαθολογίας των γονέων και το προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον επηρεάζουν την εμφάνιση της συγκεκριμένης διαταραχής. Επιπλέον, σύμφωνα με τους νηπιαγωγούς η ανάγκη του νηπίου για επαφή με τα άτομα προσκόλλησης εκδηλώνεται κυρίως με το κλάμα χωρίς να σωματοποιείται. Τέλος, οι πρακτικές που ακολουθούνται από τους νηπιαγωγούς στοχεύουν στη συναισθηματική ενδυνάμωση του νηπίου και στον καθησυχασμό από το άγχος και τον φόβο που προκαλούνται από τον αποχωρισμό.
|
|---|
