| Summary: | Τα αγροτικά τοπία καταλαμβάνουν περισσότερο από το 10% της επιφάνειας της γης και κάνουν εμφανή την αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπου και φύσης από την αρχαιότητα. Η πρακτική της γεωργίας γεννήθηκε τη χρονική στιγμή που οι άνθρωποι σταμάτησαν να είναι νομάδες συλλέκτες και έγιναν μόνιμοι καλλιεργητές και παραγωγοί της τροφής τους, και αυτή η «αγροτική επανάσταση» είναι που διαμόρφωσε πλήρως τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Οι τοπικές ποικιλίες διαδόθηκαν σε άλλους τόπους και προσαρμόστηκαν σε νέα περιβάλλοντα με τη χρήση διαφορετικών καλλιεργητικών τεχνικών. Στην πορεία του χρόνου ο συνδυασμός αυτών και άλλων παραγόντων συντέλεσε στην δημιουργία μιας μεγάλης αγροτικής βιοποικιλότητας. Με τις αλλαγές, όμως, που σημειώθηκαν το 19ο αιώνα στην κοινωνία και την οικονομία η βιοποικιλότητα αυτή άρχισε να χάνεται και μάλιστα με ραγδαίους ρυθμούς.
Η παρούσα εργασία είναι μια επισκόπηση των ελληνικών τοπικών ποικιλιών και ης σχέσης τους με τη βιώσιμη γεωργία. Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται μια ανάλυση της έννοιας της βιωσιμότητας, ενώ στο δεύτερο κεφάλαιο αναλύεται η σχέση βιώσιμης γεωργίας και επιχειρηματικότητας. Στο τρίτο και κύριο μέρος της εργασίας παρουσιάζονται σημαντικές ελληνικές τοπικές ποικιλίες.
|
|---|
