| Summary: | Τα νέα πολιτισμικά δεδομένα της μετα-
τη- μεταμοντέρνα εποχής που βιώνουμε, προκαλούν τους
σκηνοθέτες να εκφραστούν στη σκηνή με μια επιθυμία κριτικής αναθέασης της
(ετερο)κανονικότητας και συχνά με την ευθύνη συμπερίληψης της διαφορετικότητας. Η άρνηση της
απομόνωσης των παλαιότερα περιθωριακών ομάδων (και αισθητικών), οι οποίες συχνά δεν
«εκπροσωπούνταν» στο θέατρο μέσω της τραγωδίας, αποτελεί πεδίο μελέτης του επιστημονικού
λόγου σήμερα και απόρριψης των ορίων του κατασκευαστικού έμφυλου καταναγκασμού. Ο
μετασχηματισμός του σοβαρού σε ελαφρό ή διάφωνου, και η στυλιζαρισμένη επιτήδευση στην
επιτέλεση του είναι μηχανισμοί που μεταθέτουν την τραγωδία στο στυλ των «άλλων», αρνούμενα
την έγκληση στην κανονικότητα των πολλών.
|
|---|
