| Summary: | Στην παρούσα εργασία, με αιχμή την “εθνική κληρονομιά” και υπό το πρίσμα της διακειμενικότητας και της φεμινιστικής θεώρησης, συνεξετάζονται η θεατρική παράσταση Αντιγόνη-Lonely Planet (2017) της Λένας Κιτσοπούλου, το θεατρικό έργο Ίχνη της Αντιγόνης (2018) της Σουηδής με ελληνική καταγωγή Χριστίνας Ουζουνίδου και η κινηματογραφική Αντιγόνη (2019) της Καναδής Σοφί Ντερασπέ και επιχειρείται να διαφανεί ο τρόπος μετασχηματισμού του μύθου, οι νέες δυναμικές του που αποκαλύπτονται, καθώς και η επίδραση του πολιτικού και κοινωνικού πλαισίου στη πρόσληψή του και τι αυτή εξυπηρετεί.
Κοινός παρονομαστής των παραπάνω προσεγγίσεων της Αντιγόνης είναι το γυναικείο βλέμμα, η γυναικεία οπτική τριών σύγχρονων δημιουργών του 21ου αιώνα, οι οποίες αναδεικνύουν τον έμφυλο χαρακτήρα των συγκρούσεων του έργου παρουσιάζοντας μια ηρωίδα- όχι περίκλειστη σε μία μορφή- που παραβιάζει τα όρια του κοινωνικού της φύλου ιδωμένη σε μια μεταφεμινιστική εποχή.Και στα τρία εξεταζόμενα έργα της παρούσας εργασίας ο άξονας που διαπερνά το έργο είναι το σώμα και οι πολλαπλές του συνδηλώσεις. Εξετάζεται ο τρόπος που το σώμα ενώνει το πολιτικό με το έμφυλο και διεκδικεί την επικράτειά του, η πολυσημία του και πώς αυτό αξιοποιείται στα παραπάνω διαφορετικά καλλιτεχνικά είδη της θεατρικής παράστασης, του θεατρικού κειμένου και της κινηματογραφικής ταινίας.
|
|---|
