| Περίληψη: | Η αναζήτηση λύσεων στα προβλήματα που σχετίζονται με την κυβερνοασφάλεια που εμφανίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με τις σταθερά αυξανόμενες αρνητικές επιπτώσεις τους, έχει ξεπεράσει από καιρό τα όρια μιας επιστήμης και ως εκ τούτου απαιτεί μια σύνθετη διεπιστημονική προσέγγιση.
Οι νέες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η διεθνής κοινότητα και οι τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνιών διασχίζουν τα εθνικά σύνορα και οι επιμέρους χώρες αδυνατούν να αντιμετωπίσουν ανεξάρτητα και αποτελεσματικά τις νέες απειλές κατά της κυβερνοασφάλειας μόνο με πολιτικές σε εθνικό επίπεδο που στοχεύουν στη διασφάλιση υψηλού επιπέδου προστασίας των πολιτών τους και τα δίκτυα κρατικής εξουσίας. Η ανάγκη για συλλογικές προσπάθειες για την προστασία του κυβερνοχώρου έχει αυξηθεί σημαντικά και επί του παρόντος η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένας από τους παίκτες με τη μεγαλύτερη επιρροή στον τομέα των διεθνών πολιτικών που σχετίζονται με την κυβερνοασφάλεια.
Τις περισσότερες φορές η κυβερνοασφάλεια αναφέρεται σε: α) μέτρα για την προστασία των τεχνολογιών πληροφοριών β) τις πληροφορίες που περιλαμβάνονται σε αυτά τα μέτρα, τις τρέχουσες διαδικασίες και τα σχετικά φυσικά και εικονικά στοιχεία (τα οποία, συνολικά, αποτελούν τον κυβερνοχώρο) γ) το επίπεδο προστασίας που προκύπτει από εφαρμογή των μέτρων αυτών.
Για την αντιμετώπιση των κινδύνων κυβερνοασφάλειας η Ε.Ε. φρόντισε και διαμόρφωσε ένα πλαίσιο νομοθεσίας, αλλά και πολιτικής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η ίδρυση του οργανισμού ENISA. Οι διαστάσεις της λειτουργία του είναι πολυεπίπεδες και παρουσιάζονται στην παρούσα εργασία
|
|---|
