| Περίληψη: | Το Πήλιο αποτελεί μία ξεχωριστή, μία ιδιόμορφη περίπτωση. Σε καμιά από τις ελλαδικές επαρχίες δεν αναπτύχθηκαν στην περίοδο της Τουρκοκρατίας με τέτοια πυκνότητα τόσες ακμαίες κοινότητες ορεινού εποικισμού όσες στο Πήλιο. Δεν υπήρχε μία τοπική πρωτεύουσα μια «Χώρα» ή ένα κύριο αστικό κέντρο και γύρω δευτερεύουσες οικήσεις, όπως π.χ. συμβαίνει στα νησιά ή σε άλλες περιοχές του ηπειρωτικού χώρου. Υπήρξαν όμως χωριά που λειτουργούσαν σαν κύρια βιοτεχνικά κέντρα και είναι αυτά που ξεχωρίζουν ακόμα και σήμερα με το μέγεθος ή την εντυπωσιακή παρουσία τους στο χώρο. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν η Μακρινίτσα, η Ζαγορά, η Πορταριά, η Τσαγκαράδα.
Η στατική και η κατασκευαστική αντίληψη των πατωμάτων, του ξύλινου σκελετού και της στέγης, είναι στοιχεία που εξετάζουμε σ’αυτή τη διατριβή, συγκρίνοντάς τα με άλλες περιοχές (Τρίκαλα και Αμπελάκια). Αυτό που παρατηρούμε είναι ότι όχι μόνο στο Πήλιο αλλά και σε όλη την ευρύτερη περιοχή της ανατολής, η αρχιτεκτονική διαφέρει σημαντικά από τα σχήματα και τα συστήματα που χρησιμοποιούνται σήμερα. Η ανατολίτικη οικοδομική παρουσιάζει ενδιαφέροντα στοιχεία που ωστόσο αρκετοί αρχιτέκτονες μιμούνται σε κάποιες αποκαταστάσεις που πραγματοποιούνε σε παραδοσιακά ή διατηρητέα κτίρια θέλοντας εσκεμμένα και με σεβασμό στην παράδοση να μείνουν πιστοί στην αρχιτεκτονική κληρονομιά που έχουμε ως έλληνες.
|
|---|
