| Περίληψη: | Η πλειοτροπίνη (pleiotrophin, PTN) είναι ένας αυξητικός παράγοντας 18 kDa με υψηλή συγγένεια για την ηπαρίνη και σημαντικό ρόλο στην αγγειογένεση και την καρκινική ανάπτυξη, μέσω του υποδοχέα της με δράση φωσφατάσης τυροσίνης β/ζ (receptor protein tyrosine phosphatase β/ζ, RPTPβ/ζ) και της ιντεγκρίνης ανβ3. Με βάση κάποιες προηγούμενες ενδείξεις ότι διαφορετικές περιοχές της ΡΤΝ ασκούν διαφορετικές δράσεις, στην παρούσα εργασία μελετήθηκε η δράση συνθετικών πεπτιδίων που αντιστοιχούν σε διαφορετικές περιοχές του μορίου της ΡΤΝ στον πολλαπλασιασμό και τη μετανάστευση ενδοθηλιακών και κυττάρων γλοιοβλαστώματος. Πεπτίδια που αντιστοιχούν στις περιοχές 1-5 (ΡΤΝ1-5), 71-77 (ΡΤΝ71-77) και 112-136 (ΡΤΝ112-136) της ΡΤΝ προκάλεσαν στατιστικά σημαντική μείωση του αριθμού των κυττάρων γλοιοβλαστώματος Μ059Κ και C6, ενώ πεπτίδιο που αντιστοιχεί στα αμινοξέα 16-24 (ΡΤΝ16-24) δεν είχε καμία επίδραση. Όσον αφορά στη μετανάστευση, τα πεπτίδια PTN16-24 και PTN71-77 προκάλεσαν στατιστικά σημαντική επαγωγή του χημειοτακτισμού των κυττάρων Μ059Κ. Σε ανθρώπινα ενδοθηλιακά κύτταρα, το πεπτίδιο ΡΤΝ71-77 προκάλεσε επίσης επαγωγή, σε αντίθεση με το πεπτίδιο ΡΤΝ71-77 που προκάλεσε στατιστικά σημαντική μείωση της μετανάστευσης. Το πεπτίδιο ΡΤΝ112-136 που είναι γνωστό ότι αναστέλλει την επαγόμενη από ΡΤΝ μετανάστευση ανθρώπινων ενδοθηλιακών κυττάρων, προκάλεσε μη στατιστικά σημαντική επαγωγή της μετανάστευσης κυττάρων ΜΟ59Κ, χωρίς να επηρεάζει τη μείωση της μετανάστευσης που προκαλεί η ΡΤΝ στα κύτταρα αυτά. Επιπλέον, ανέστειλε την αλληλεπίδραση της ΡΤΝ με τον RPTPβ/ζ στα ίδια κύτταρα. Μια σημαντική παρατήρηση της παρούσας εργασίας είναι ότι η ΡΤΝ (αλλά όχι η ομόλογη midkine ή ο υποδοχέας της RPTPβ/ζ) αλληλεπιδρά άμεσα με τις ΜΜΡ-2 και ΜΜΡ-9 σε ενδοθηλιακά και σε κύτταρα γλοιοβλαστώματος. Το πεπτίδιο ΡΤΝ16-24 προκάλεσε σημαντική μείωση της αλληλεπίδρασης της ΡΤΝ με την ΜΜΡ-2 και αύξηση της αλληλεπίδρασης της ΡΤΝ με την ΜΜΡ-9, υποδηλώνοντας ότι η αλληλεπίδραση της ΡΤΝ με την ΜΜΡ-2 ίσως διαμεσολαβείται από τα αμινοξέα 16-24 του μορίου της ΡΤΝ. Φαίνεται λοιπόν, ότι κάθε περιοχή της PTN είναι υπεύθυνη για αλληλεπιδράσεις της ΡΤΝ με διαφορετικά μόρια και τελικά, για τις διαφορετικές δράσεις του μορίου.
|
|---|
