| Περίληψη: | Οι Επτά επί Θήβας του Αισχύλου, σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην αρχαία Αθήνα το 467 π.Χ. και βραβεύτηκαν ως μέρος της τετραλογίας Λάϊος, Οιδίπους, Επτά επί Θήβας και του σατυρικού δράματος Σφιγξ, σε μια εποχή όπου η δημοκρατία έχει εγκαθιδρυθεί στην Αθήνα, αλλά έχουν αφήσει έντονα ίχνη σε αυτήν και την πολιτική της οι Περσικοί πόλεμοι.
Στην εργασία αυτή θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε και να αναδείξουμε τις σχέσεις της τραγωδίας των Επτά επί Θήβας με αποσπάσματα της προσωκρατικής σκέψης, ξεκινώντας από τα έπη του Ησιόδου, που οι μελετητές θεωρούν σημαντικά ως υπόστρωμα αυτού του έργου, και φτάνοντας μέχρι τον Πρωταγόρα, που η δράση του αρχίζει την εποχή που πρωτοπαρουσιάστηκε το έργο. Παρόλο που οι μελετητές δεν έχουν ασχοληθεί συχνά με αυτό το ζήτημα, φαίνεται να έχει ιδιαίτερη σημασία για την ερμηνεία αυτής της τραγωδίας, γι’ αυτό το λόγο θα επιμείνουμε σε αυτήν την έρευνα και θα προσπαθήσουμε να δείξουμε πώς ο Αισχύλος χρησιμοποιεί όχι μόνο τους διάφορους μύθους αλλά και φιλοσοφικούς στοχασμούς της εποχής του, για να τους μετουσιώσει σε θέατρο.
|
|---|
