| Περίληψη: | Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιάσει το θεωρητικό πλαίσιο, που έχει αναπτυχθεί για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Επίσης, παρουσιάζει τις διεθνείς εμπειρικές ενδείξεις, αναφορικά με τις επιδράσεις των διαφόρων διαπραγματευτικών παραμέτρων, στα μακροοικονομικά και μικροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας. Παρουσιάζεται, τέλος, το θεσμικό πλαίσιο των συλλογικών διαπραγματεύσεων, που επικρατεί σε διάφορες χώρες του ΟΟΣΑ, εστιάζοντας, με μια λεπτομερέστερη προσέγγιση, στην περίπτωση της Ελλάδας. Τα βασικά συμπεράσματα είναι ότι, η υψηλή συνδικαλιστική πυκνότητα, η υψηλή διαπραγματευτική κάλυψη και ο υψηλός βαθμός συντονισμού/ συγκέντρωση μειώνουν τις μισθολογικές ανισότητες. Η υψηλή πυκνότητα και διαπραγματευτική κάλυψη, από την άλλη, αυξάνουν την ανεργία, ενώ ο συντονισμός την μειώνει. Στις Αγγλοσαξονικές χώρες επικρατεί καθεστώς επιχειρησιακών διαπραγματεύσεων ενώ, στις χώρες της Ηπειρωτικής Ευρώπης, πιο συγκεντρωτικά καθεστώτα. Στην Ελλάδα, υπάρχει υψηλός βαθμός συγκέντρωσης, και οι τελευταίες κρατικές παρεμβάσεις οδήγησαν σε ευκαμψία μισθών προς τα κάτω.
|
|---|
