| Περίληψη: | Η εκπόνηση της Διατριβής Διπλώματος Ειδίκευσης με τίτλο «Η Εφαρμογή των Ενεμάτων στην Αποκατάσταση των Μνημείων» είχε ως στόχο τη συνοπτική προσέγγιση και παρουσίαση της σύνθεσης και της εφαρμογής των ενεμάτων στην αποκατάσταση των μνημείων. Η εργασία αυτή δεν αποσκοπεί να προτείνει πρακτική λύση στο θέμα της αποκατάστασης των μνημείων με τη χρήση των ενεμάτων, καθώς κάτι τέτοιο δε θα ήταν εύκολο να πραγματοποιηθεί στα πλαίσια μιας μεταπτυχιακής εργασίας.
Στο πρώτο κεφάλαιο της εργασίας προσδιορίζεται η έννοια του ενέματος και της τεχνικής του και γίνεται και μια συνοπτική ιστορική αναδρομή στη χρήση τους από την αρχή της εμφάνισης τους στα Ρωμαϊκά μνημεία, μέχρι και σήμερα με την εμφάνιση των νέων υλικών.
Το δεύτερο κεφάλαιο αναφέρεται στις κατηγορίες των ενεμάτων. Συγκεκριμένα διαχωρίζονται με βάση τη σύνθεσή τους στα πολυμερή και στα υδραυλικά και γίνεται λεπτομερή αναφορά στα υλικά που απαρτίζουν τη σύνθεσή τους.
Στο τρίτο κεφάλαιο καθορίζονται οι επιθυμητές ιδιότητες των ενεμάτων στις τρεις τους φάσεις, την υγρή, κατά τη διάρκεια της πήξης τους και μετά τη στερεοποίηση τους, ενώ στο τέταρτο γίνεται η ανάλυση των ιδιοτήτων αυτών, με κυριότερη την ενεσιμότητα, και των παραγόντων που τις επηρεάζουν. Επιπρόσθετα αναλύονται και τα μηχανικά χαρακτηριστικά των ενεμάτων και της λιθοδομής με βάση πειραματικά αποτελέσματα που πραγματοποιήθηκαν σε δοκίμια στο εργαστήριο, δηλαδή αντοχή σε θλίψη και σε εφελκυσμό, καθώς και η συνάφεια που αναπτύσσεται μεταξύ τους.
Στο πέμπτο κεφάλαιο αναφέρονται τα κριτήρια σχεδιασμού των υδραυλικών ενεμάτων σε συνδυασμό με τα βασικά δεδομένα που επηρεάζουν το σχεδιασμό τους και τονίζονται οι απαιτούμενες έρευνες και μελέτες που πρέπει να γίνονται προκειμένου να είναι σωστός ο σχεδιασμός τους. Συγχρόνως γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στο ρόλο που παίζουν τα ενέματα στη στερέωση των μνημείων καθώς και των προτερημάτων και των μειονεκτημάτων που έχει η εφαρμογή τους.
Στο έκτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι μέθοδοι εφαρμογής τους, με κυριότερη την εισαγωγή ενεμάτων υπό πίεση, και τα υλικά και ο εξοπλισμός που χρησιμοποιούνται. Στο έβδομο παρατίθενται παραδείγματα εφαρμογής ενεμάτων σε μνημεία με πιο σημαντικά, τον Παρθενώνα, την Ι.Μ Δαφνίου, τον Όσιο Λουκά στη Βοιωτία και την Αγία Ειρήνη στην Αθήνα. Στις εφαρμογές αυτές τονίζεται ο στόχος και τα κριτήρια σχεδιασμού της κάθε επέμβασης αλλά και οι λόγοι που οδήγησαν στην τελική επιλογή της σύνθεσης των ενεμάτων. Επιπλέον γίνεται και μια απλή αναφορά και σε άλλα μνημεία που χρησιμοποιήθηκαν ενέματα όπως είναι στη Θεσσαλονίκη.
Τέλος αναφέρονται τα γενικά συμπεράσματα και οι προβληματισμοί που προέκυψαν από τη Διατριβή Διπλώματος Ειδίκευσης. Μέσα από την παρούσα έρευνα προκύπτει ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της χρήσης των ενεμάτων είναι ότι αποτελούν επέμβαση μη ορατή η οποία επιτυγχάνει την επισκευή και ενίσχυση της λιθοδομής των μνημείων με τη μικρότερη δυνατή διατάραξη και χωρίς αλλαγή του αρχικού φορέα. Αυτό σημαίνει πως διατηρούνται στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό οι υπάρχουσες παραμορφώσεις και κάθε ιστορική πληροφορία του μνημείου, χωρίς να αλλοιώνεται η εξωτερική του μορφή και συγχρόνως επιτυγχάνεται η αποκατάσταση της συνέχειας μεταξύ των ρηγματωμένων και αποδιοργανωμένων τμημάτων της λιθοδομής ή του αρχιτεκτονικού μέλους με ταυτόχρονη βελτίωση της αντοχής του φορέα.
Παρόλο που η χρήση τους ενδείκνυται κυρίως λόγω του ότι είναι επέμβαση μη ορατή που δεν αλλοιώνει την εξωτερική μορφή του μνημείου, το θέμα των ενέσεων δεν έχει εξαντληθεί ερευνητικά. Υπάρχουν ακόμα θέματα που πρέπει να εξετασθούν και που έχουν να κάνουν με πραγματικά δεδομένα, δηλαδή με τη συμπεριφορά του ενέματος μετά την εφαρμογή τους σε μνημεία.
Για το λόγο αυτό η σύνθεση και η συμπεριφορά των ενεμάτων εξακολουθεί να ερευνάται και να βελτιώνεται. Αυτό σημαίνει πως η πραγματοποίηση όλων των απαιτούμενων δοκιμαστικών εφαρμογών και ελέγχων πριν και κατά τη διάρκεια του έργου είναι απαραίτητο να περιλαμβάνονται στο συνολικό σχεδιασμό των εργασιών στερέωσης και αποκατάστασης των μνημείων.
|
|---|
