| Περίληψη: | Οι υπάρχοντες μεταγλωττιστές, έχουν τρία βασικά μειονεκτήματα i) όλα τα υπό-προβλήματα της μεταγλώττισης (π.χ. μετασχηματισμοί, εύρεση χρονοπρογραμματισμού, ανάθεση καταχωρητών) βελτιστοποιούνται ξεχωριστά (εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις όπου βελτιστοποιούνται κάποια στάδια μαζί - συνήθως 2), παρόλο που υπάρχει εξάρτηση μεταξύ τους, ii) δεν εκμεταλλεύονται αποδοτικά όλα τα χαρακτηριστικά του προγράμματος εισόδου (π.χ. δομή του εκάστοτε αλγορίθμου, επαναχρησιμοποίηση δεδομένων), iii) δεν εκμεταλλεύονται αποδοτικά τις παραμέτρους της αρχιτεκτονικής. Στη παρούσα διδακτορική διατριβή, αναπτύχθηκαν μεθοδολογίες οι οποίες αντιμετωπίζουν τα προβλήματα εύρεσης χρονοπρογραμματισμών με τον ελάχιστο αριθμό i) προσβάσεων στην κρυφή μνήμη δεδομένων L1, ii) προσβάσεων στην κρυφή μνήμη L2, iii) προσβάσεων στην κύρια μνήμη, iv) πράξεων διευθυνσιοδότησης, μαζί σαν ενιαίο πρόβλημα και όχι ξεχωριστά, για ένα kernel. Αυτό επιτυγχάνεται αντιμετωπίζοντας τα χαρακτηριστικά του λογισμικού και τις τις βασικές παραμέτρους της αρχιτεκτονικής μαζί σαν ενιαίο πρόβλημα. Είναι η πρώτη φορά που μια μεθοδολογία αντιμετωπίζει τα παραπάνω προβλήματα με αυτό τον τρόπο. Οι προτεινόμενες μεθοδολογίες εκμεταλλεύονται τα χαρακτηριστικά του προγράμματος εισόδου. Η δομή του εκάστοτε αλγορίθμου (π.χ. ο FFT αποτελείται από πράξεις πεταλούδων ενώ ο αλγόριθμος αφαίρεσης θορύβου - Gauss Blur αποτελείται από πράξεις μάσκας στοιχείων), τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του (π.χ. συμμετρία Toeplitz πίνακα), η ύπαρξη προτύπων-patterns (π.χ. στοιχεία πινάκων πολλαπλασιάζονται με μάσκα), η επαναχρησιμοποίηση των δεδομένων, η παραγωγή-κατανάλωση ενδιάμεσων αποτελεσμάτων και η παραλληλία του αλγορίθμου, αντιμετωπίζονται μαζί σαν ενιαίο πρόβλημα. Οι προτεινόμενες μεθοδολογίες εκμεταλλεύονται τις βασικές παραμέτρους της αρχιτεκτονικής. Η αρχιτεκτονική της μνήμης (π.χ. κοινή L2, L3), το πλήθος των καταχωρητών, ο αριθμός των κρυφών μνημών δεδομένων, τα μεγέθη, οι συσχετιστικότητες (assosiativity) και τα μεγέθη των γραμμών των κρυφών μνημών, ο αριθμός των λειτουργικών μονάδων, ο αριθμός των λειτουργικών μονάδων που λειτουργούν παράλληλα και ο αριθμός των πυρήνων (cores) του επεξεργαστή, αντιμετωπίζονται μαζί σαν ενιαίο πρόβλημα. Με την αξιοποίηση των χαρακτηριστικών του εκάστοτε αλγορίθμου και των παραμέτρων της αρχιτεκτονικής, αποκλείονται πιθανές λύσεις και ο χώρος εξερεύνησης μειώνεται ραγδαία (τάξεις μεγέθους). Στη παρούσα διδακτορική διατριβή, αναπτύχθηκαν μεθοδολογίες αύξησης της ταχύτητας του λογισμικού α) του Πολλαπλασιασμού Πίνακα επί Πίνακα (ΠΠΠ), β) του Πολλαπλασιασμού Πίνακα επί διάνυσμα (ΠΠΔ), γ) του Fast Fourier Transform (FFT), δ) του αλγορίθμου Canny και του μετασχηματισμού του Hough (αλγόριθμοι ανίχνευσης ακμών και ευθειών αντίστοιχα). Επίσης, αναπτύχθηκε μεθοδολογία μεταγλώττισης η οποία εκμεταλλεύεται τα χαρακτηριστικά του λογισμικού και τις παραμέτρους της ιεραρχίας μνήμης. Η μεθοδολογία μπορεί να εφαρμοστεί σε πυρήνες λογισμικού, στους οποίους α) τα μονοπάτια εκτέλεσης είναι γνωστά κατά τη μεταγλώττιση και συνεπώς δεν εξαρτώνται από τα δεδομένα, β) οι δείκτες όλων των sub- scripts να είναι γραμμικές εξισώσεις των iterators (που ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις). Οι μεθοδολογίες αφορούν ενσωματωμένους και γενικού σκοπού επεξεργαστές (χρήση μονάδας SIMD για περαιτέρω αύξηση της ταχύτητας). Ακολουθεί σύντομη περίληψη αυτών. Μεθοδολογία αύξησης της ταχύτητας του Πολλαπλασιασμού Πίνακα επί Πίνακα (ΠΠΠ): Αναπτύχθηκε μεθοδολογία αύξησης της ταχύτητας του ΠΠΠ για α) μονοπύρηνους επεξεργαστές (1 core), β) επεξεργαστές με πολλούς πυρήνες οι οποίοι συνδέονται με κοινή μνήμη. Η προτεινόμενη μεθοδολογία χωρίζει του πίνακες του αλγορίθμου σε μικρότερους οι οποίοι χωράνε στις κρυφές μνήμες και στο αρχείο καταχωρητών. Είναι η πρώτη φορά για τον ΠΠΠ που εισάγονται εξισώσεις οι οποίες αξιοποιούν τα associativities των κρυφών μνημών. Για τη πλήρη αξιοποίηση της ιεραρχίας της μνήμης προτείνεται νέος τρόπος αποθήκευσης των στοιχείων στη κύρια μνήμη (data array layout). Επίσης, προτείνεται διαφορετικός χρονοπρογραμματισμός σε επίπεδο στοιχείων και σε επίπεδο υπό-πινάκων. Η προτεινόμενη μεθοδολογία επιτυγχάνει από 1.1 έως 3.5 φορές μικρότερο χρόνο εκτέλεσης από τη βιβλιοθήκη του ATLAS, η οποία αποτελεί μια από τις ταχύτερες βιβλιοθήκες. Μεθοδολογία αύξησης της ταχύτητας του Fast Fourier Transform (FFT): Αναπτύχθηκε μεθοδολογία αύξησης της ταχύτητας του FFT αξιοποιώντας πλήρως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αλγορίθμου και τις παραμέτρους της ιεραρχίας της μνήμης. Το διάγραμμα ροής δεδομένων (Data Flow Graph – DFG) του FFT, χωρίζεται σε πρότυπα (patterns) και σε υπό- FFTs. Κάθε πρότυπο, αποτελείται από πεταλούδες, σύμφωνα με το πλήθος των καταχωρητών του επεξεργαστή. Η επιλογή των πεταλούδων κάθε προτύπου έχει γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να μεγιστοποιείται η παραγωγή-κατανάλωση των ενδιάμεσων αποτελεσμάτων. Η σειρά εκτέλεσης των προτύπων είναι αυτή η οποία δίνει τη μέγιστη επαναχρησιμοποίηση των συντελεστών του FFT. Ο DFG του FFT χωρίζεται σε υπό-FFTs σύμφωνα με τον αριθμό και τα μεγέθη των κρυφών μνημών δεδομένων. Η προτεινόμενη μεθοδολογία δίνει από 1.1 μέχρι 1.8 φορές μικρότερο χρόνο εκτέλεσης από τη βιβλιοθήκη του FFTW, η οποία παρέχει ταχύτατο χρόνο εκτέλεσης. Είναι η πρώτη φορά για τον FFT που μια μεθοδολογία λαμβάνει υπόψη τις παραμέτρους της ιεραρχίας μνήμης και του αρχείου καταχωρητών. Μεθοδολογία αύξησης της ταχύτητας του Πολλαπλασιασμού Πίνακα επί Διάνυσμα (ΠΠΔ) για Toeplitz, Bisymetric (BT), Toeplitz (Τ) και κανονικούς πίνακες: Αναπτύχθηκε μεθοδολογία αύξησης της ταχύτητας του ΠΠΔ. Οι παραπάνω πίνακες έχουν ιδιαίτερη δομή, μικρό αριθμό διαφορετικών στοιχείων και μεγάλη επαναχρησιμοποίηση, χαρακτηριστικά τα οποία αξιοποιούνται πλήρως. Η προτεινόμενη μεθοδολογία χωρίζει τους πίνακες του αλγορίθμου σε μικρότερους οι οποίοι χωράνε στις κρυφές μνήμες και στο αρχείο καταχωρητών σύμφωνα με τον αριθμό τα μεγέθη και τα associativities των κρυφών μνημών. Για τη πλήρη αξιοποίηση της ιεραρχίας μνήμης προτείνεται νέος τρόπος αποθήκευσης των στοιχείων του πίνακα (data array layout) στη κύρια μνήμη. Η προτεινόμενη μεθοδολογία χρησιμοποιεί τον κανονικό αλγόριθμο ΠΠΔ (γραμμή επί στήλη). Ωστόσο, για BT και T πίνακες, ο ΠΠΔ μπορεί να υλοποιηθεί με χρήση του FFT επιτυγχάνοντας μικρότερη πολυπλοκότητα για μεγάλα μεγέθη πινάκων (έγινε ανάλυση και σύγκριση των δύο αλγορίθμων θεωρητικά και πειραματικά). Η προτεινόμενη μεθοδολογία για κανονικούς πίνακες συγκρίνεται με τη βιβλιοθήκη του ATLAS, επιτυγχάνοντας από 1.2 μέχρι 4.4 φορές μικρότερο χρόνο εκτέλεσης. Μεθοδολογία αύξησης της ταχύτητας του αλγόριθμου ανίχνευσης ακμών και ευθειών (αλγόριθμος του Canny και μετασχηματισμός του Hough): Αναπτύχθηκε μεθοδολογία η οποία επιτυγχάνει i) μικρότερο αριθμό εντολών ανάγνωσης/εγγραφής και διευθυνσιοδότησης, ii) μικρότερο αριθμό προσβάσεων και αστοχιών στην ιεραρχία μνήμης και iii) μικρότερο μέγεθος απαιτούμενης μνήμης του αλγορίθμου, εν συγκρίσει με την βιβλιοθήκη OpenCV η οποία παρέχει ταχύτατο χρόνο εκτέλεσης στους αλγορίθμους επεξεργασίας εικόνων. Τα παραπάνω επιτυγχάνονται: α) αξιοποιώντας την παραγωγή-κατανάλωση των στοιχείων των πινάκων και την παραλληλία του αλγορίθμου - τα τέσσερα kernels του Canny συγχωνεύονται σε ένα, διασωληνώνοντας (pipelining) τους πυρήνες για να διατηρηθούν οι εξαρτήσεις των δεδομένων, β) μειώνοντας τον αριθμό και το μέγεθος των πινάκων, γ) γράφοντας τα δεδομένα σε νέους μειωμένων διαστάσεων πίνακες με κυκλικό τρόπο, δ) χωρίζοντας τους πίνακες σε μικρότερους οι οποίοι χωράνε στο αρχείο καταχωρητών και στη κρυφή μνήμη δεδομένων σύμφωνα με το μέγεθος των κρυφών μνημών και του associativity, ε) βρίσκοντας τον βέλτιστο τρόπο αποθήκευσης των πινάκων (data array layout) στην κύρια μνήμη σύμφωνα με τη συσχετιστικότητα (associativity) της κρυφής μνήμης. Η προτεινόμενη μεθοδολογία δίνει από 1.27 μέχρι 2.2 φορές μικρότερο χρόνο εκτέλεσης από τη βιβλιοθήκη OpenCV (αναπτύχθηκε από την Intel και είναι γραμμένη σε χαμηλό επίπεδο), η οποία παρέχει ταχύτατο χρόνο εκτέλεσης. Μεθοδολογία μεταγλώττισης: Αναπτύχθηκε μεθοδολογία μεταγλώττισης η οποία αντιμετωπίζει τα προβλήματα εύρεσης χρονοπρογραμματισμών με τον ελάχιστο αριθμό i) προσβάσεων στην κρυφή μνήμη δεδομένων L1, ii) προσβάσεων στην κρυφή μνήμη L2, iii) προσβάσεων στην κύρια μνήμη, iv) πράξεων διευθυνσιοδότησης, μαζί σαν ενιαίο πρόβλημα και όχι ξεχωριστά, για ένα kernel. Η προτεινόμενη μεθοδολογία λαμβάνει ως είσοδο ker- nels σε C-κώδικα και παράγει νέα επιτυγχάνοντας είτε υψηλή απόδοση είτε τον ελάχιστο αριθμό προσβάσεων σε δεδομένη μνήμη. Αρχικά βρίσκεται ο χώρος εξερεύνησης με βάση τα χαρακτηριστικά του λογισμικού. Ο χώρος εξερεύνησης περιγράφεται από μαθηματικές εξισώσεις και ανισότητες οι οποίες προέρχονται από τα subscripts των πινάκων, τους iterators, τα όρια των βρόχων και τις εξαρτήσεις των δεδομένων. Αυτός ο χώρος εξερεύνησης δεν μπορεί να παραχθεί με την εφαρμογή υπαρχόντων μετασχηματισμών στον αρχικό C-κώδικα. Κατόπιν, ο χώρος εξερεύνησης μειώνεται τάξεις μεγέθους εφαρμόζοντας διάδοση περιορισμών (constraint propagation) των παραμέτρων του λογισμικού και αυτών της αρχιτεκτονικής της μνήμης. Το αρχείο καταχωρητών (register file) και τα μεγέθη των κρυφών μνημών αξιοποιούνται πλήρως παράγοντας ανισότητες για κάθε μνήμη οι οποίες περιέχουν α) τα μεγέθη των tiles που απαιτούνται για κάθε πίνακα, β) το σχήμα κάθε tile. Επίσης, βρίσκεται ο βέλτιστος τρόπος αποθήκευσης των στοιχείων των πινάκων στη κύρια μνήμη, σύμφωνα με τη συσχετιστικότητα (associativity) των κρυφών μνημών. Η προτεινόμενη μεθοδολογία εφαρμόστηκε σε 5 ευρέως διαδεδομένους αλγορίθμους και επιτυγχάνει αύξηση της ταχύτητας (speedup) από 2 έως 18 φορές (έγινε σύγκριση του αρχικού C κώδικα και του C κώδικα έπειτα από την εφαρμογή της προτεινόμενης μεθοδολογίας – η μεταγλώττιση έγινε με τον gcc compiler).
|
|---|
