| Περίληψη: | Η Υγεία αποτελεί θεμελιώδες αγαθό για κάθε άνθρωπο, εντούτοις έντονος προβληματισμός παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας από την αύξηση των δαπανών της γενικότερα αλλά και των φαρμακευτικών δαπανών ειδικότερα. Η φαρμακευτική περίθαλψη αποτελεί γενικότερα ένα χρονίζον Ελληνικό πρόβλημα, οι λύσεις του οποίου μέχρι σήμερα τουλάχιστον ήταν πρόχειρες και εφήμερου χαρακτήρα. Επιπροσθέτως το πρόβλημα του φαρμάκου συνδέεται άμεσα με το ακανθώδες ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου ήταν η ύπαρξη μεγάλου αριθμού ταμείων και μεγάλου εύρους ασφαλιστικών σχημάτων, καθένα από τα οποία υπέκειτο σε διαφορετική νομοθεσία και σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις υπήρχαν έντονες διαφοροποιήσεις με αποτέλεσμα να προκύπτουν ανισοτιμίες στην πρόσβαση και τη χρηματοδότηση των υπηρεσιών, με τη δαπάνη του φαρμάκου να καλύπτεται σχεδόν εξολοκλήρου από αυτά τα ασφαλιστικά ταμεία. Η υπερσυνταγογράφηση, ο σχεδόν ανύπαρκτος σχετικός έλεγχος και η ανυπαρξία σχεδιασμού ως προς τη διάθεση και γενικά κατανάλωση φαρμάκου, έχει συντελέσει σε τεράστιες ετήσιες εκροές στον τομέα αυτό. Συνήθως εστιάζοντας τις λύσεις σε εσφαλμένες παραμέτρους του προβλήματος, το πρόβλημα όχι απλά δεν επιλύθηκε, παρά τα τελευταία χρόνια, η φαρμακευτική δαπάνη σημείωσε υπέρογκες αυξήσεις. Η τελευταία προσπάθεια με την ιδέα της ενοποίησης των ταμείων και την ίδρυση του ΕΟΠΥΥ σε ένα και μοναδικό φορέα παροχής υπηρεσιών υγείας, φαίνεται ως ιδέα να έχει θεωρητικό υπόβαθρο. Η συγκρότηση του ΕΟΠΥΥ πάντως συνιστά μια απόπειρα μεταρρύθμισης της κοινωνικής ασφάλισης υγείας και της υγειονομικής περίθαλψης γενικότερα, κρίσιμης σημασίας για την παρούσα συγκυρία . Δυστυχώς όμως ο ατελής σχεδιασμός του νέου αυτού Οργανισμού σε συνδυασμό με την άμεση μετάθεση σε αυτόν των πολλαπλών προβλημάτων του παρελθόντος, κυρίως οικονομικού και διαρθρωτικού χαρακτήρα, και με δεδομένη την αδυναμία σοβαρής κρατικής επιχορήγησης, έφεραν τον ΕΟΠΥΥ σε χρηματοδοτικό έμφραγμα. Η χρηματοδοτική αυτή εμπλοκή του ΕΟΠΥΥ, σε συνάρτηση με τις ακολουθούμενες πολιτικές έχουν δημιουργήσει μείζονα κρίση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας μεταξύ του οργανισμού και των επαγγελματιών υγείας (γιατρών, φαρμακοποιών και άλλων), των εξωτερικών προμηθευτών (ιδιωτικές κλινικές, διαγνωστικά εργαστήρια) αλλά και των πολιτών, φαινόμενο το οποίο ωθεί σε διαδικασία απονομιμοποίησης. Με την εφαρμογή πάντως κανόνων ελέγχου όπως η ηλεκτρονική συνταγογράφηση να έχουν δείξει άμεσα αποτελέσματα, φαίνεται η προφανής ορθή πορεία που θα πρέπει να ακολουθηθεί πλέον, μέσω άρτιου σχεδιασμού και ορθών εκτιμήσεων.
|
|---|
