| Περίληψη: | Στις μονάδες υγείας το ανθρώπινο κεφάλαιο είναι ο σημαντικότερος παραγωγικός συντελεστής και αποτελεί τον πιο σημαντικό ρόλο στην παραγωγή και διανομή των υπηρεσιών υγείας των οποίων η αποδοτικότητα είναι συνισταμένη της ικανοποίησης του από την εργασία, των συνθηκών εργασίας, των κινήτρων, τις εξέλιξης του αλλά και τις δια βίου επιμόρφωσης του
(Σταυροπούλου. Κ, 2010, σελ 280-295) και ο λόγος για τον οποίον επιλέχθηκε το συγκεκριμένο θέμα είναι γιατί το ανθρώπινο δυναμικό σε επιχειρήσεις όπως σε νοσοκομείο που είναι εντάσεως εργασίας, αποτελεί το πιο πολύτιμο κεφάλαιο και η συμβολή του στην επίτευξη των στόχων είναι καθοριστική.
Από την εισαγωγή του το 1983 το Ελληνικό Εθνικό Σύστημα Υγείας βρίσκεται υπό συνεχείς προσπάθειες με στόχο τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας και της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών. Παράλληλα η γνώση των προβλημάτων τα οποία αντιμετωπίζει ένα δημόσιο νοσοκομείο θα είναι απαραίτητη για την επιτυχία τις διοίκησης του, λαμβάνοντας υπόψη ότι το ανθρώπινο κεφάλαιο έχει άμεση συσχέτιση με την ποιότητα και την αποτελεσματικότητα του οργανισμού, η ικανοποίηση από την εργασία, θα πρέπει να αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς και αντικειμενικούς στόχους της διοίκησης για την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού και πως η σημαντικότητα αυτής τις παραμέτρου πόσο θα συμβάλει στο παραγόμενο έργο.
Οι μονάδες παροχής υπηρεσιών υγείας όπως είναι τα νοσοκομεία, οι οποίες βασίζονται κυρίως στο συντελεστή της εξειδικευμένης εργασίας, οφείλουν να ενδιαφέρονται πρωτίστως για το εργασιακό περιβάλλον, τις εργασιακές σχέσεις και την επαγγελματική ικανοποίηση των εργαζομένων τους. Επιπρόσθετα το καλό εργασιακό περιβάλλον αποτελεί τη θεμελιώδη παραγωγική συνιστώσα προσφοράς ποιοτικών ιατρονοσηλευτικών υπηρεσιών.(Νιάκας, 2004, σελ112).
Σύμφωνα με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο του εθνικού συστήματος υγείας τα δημόσια νοσοκομεία έχουν χαρακτήρα ιατροκεντρικό και η λειτουργία του οργανισμού στηρίζεται στις αρχές του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα. Οι σχέσεις εργασίας των εργαζομένων με τον οργανισμό, οι αμοιβές του, η εξέλιξη του και άλλα θέματα που έχουν σχέση με την υπηρεσιακή του κατάσταση ρυθμίζονται από το δημοσιοϋπαλληλικό καθεστώς, γεγονός το οποίο δεν αφήνει περιθώρια στις διοικήσεις των οργανισμών ώστε να ασκήσει μια διαφορετική πολιτική στην διαχείριση των ανθρωπίνων πόρων. Υπάρχει περιορισμένη ικανότητα για παροχή επιπλέον οικονομικών κινήτρων στο προσωπικό του δημόσιου τομέα και ιδιαίτερα κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης όπου οι πόροι είναι περιορισμένοι, θα πρέπει να δίνονται έμφαση στους μη υλικούς τρόπους παρακίνησης, προκειμένου να διατηρηθεί το ηθικό των εργαζομένων σε υψηλά επίπεδα γεγονός που είναι πολύ αναγκαίο για την διασφάλιση παροχής υπηρεσιών και για τους ίδιους τους εργαζομένους.
|
|---|
