| Περίληψη: | Η θεραπευτική αντιμετώπιση της πλειοψηφίας των ασθενειών συνίσταται στη λήψη φαρμακευτικής αγωγής. Με το πέρας της ηλικίας, αυξάνονται κατά κανόνα, τα νοσήματα από τα οποία πάσχει το άτομο. Ως επακόλουθο, πληθαίνουν τα φάρμακα που λαμβάνει για τη ρύθμιση των συγκεκριμένων ασθενειών. Η πολυφαρμακία, που σύμφωνα με τους περισσότερους ορισμούς περιγράφει την ταυτόχρονη λήψη πέντε και άνω φαρμακευτικών σκευασμάτων, αποτελεί ένα σοβαρότατο πρόβλημα στην κλινική πρακτική καθώς ενέχει σημαντικούς κινδύνους για την υγεία των ασθενών. Επιπλέον, η λήψη ενός μεγάλου αριθμού φαρμακευτικών σκευασμάτων, αυξάνει την πιθανότητα εκδήλωσης αλληλεπιδράσεων ανάμεσα στα φάρμακα, αν δε λάβει χώρα ο σωστός συνδυασμός τους. Στην παρούσα εργασία, μελετάται η φαρμακευτική αγωγή ασθενών διάφορων ηλικιακών ομάδων που ακτινοβολούνται ως εξωτερικοί ογκολογικοί ασθενείς. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην εκτίμηση της συχνότητας της πολυφαρμακίας και στις πιθανές αλληλεπιδράσεις, οι οποίες μπορεί να λάβουν χώρα ανάμεσα στα φάρμακα. Μελετάται, επίσης, ο εντοπισμός ομάδων ασθενών, ανάλογα με την ηλικία, που είναι πιο ευάλωτες στην πολυφαρμακία και στην εμφάνιση αλληλεπιδράσεων.
Όσον αφορά στην πολυφαρμακία, καταγράφηκε ποσοστό 25,34% του συνόλου των ασθενών που λαμβάνει τουλάχιστον πέντε φαρμακευτικά σκευάσματα. Αν πραγματοποιηθεί διάκριση της ηλικιακής ομάδας, το ποσοστό αυξάνεται σε 36,36% για τους γηριατρικούς ασθενείς, ενώ μειώνεται σε 16,25% για ασθενείς ηλικίας μικρότερης των 70 ετών. Συμπερασματικά, φαίνεται ότι η πολυφαρμακία είναι ένα φαινόμενο που αφορά περισσότερο τους ηλικιωμένους ασθενείς.
Έπειτα, ο έλεγχος της φαρμακευτικής αγωγής ασθενών, οι οποίοι λαμβάνουν τουλάχιστον δυο φαρμακευτικά σκευάσματα, οπότε είναι υπαρκτή η πιθανότητα αλληλεπίδρασης μεταξύ των δραστικών ουσιών, οδήγησε στη διαπίστωση ότι υπάρχει κίνδυνος εμφάνισης, κατά μέσο όρο, 3,4 αλληλεπιδράσεων. Ο αριθμός αυξάνεται σε 4,5 αλληλεπιδράσεις κατά μέσο όρο, αν αναφερθούμε μόνο στην ηλικιακή ομάδα των γηριατρικών ασθενών και μειώνεται σε 2,2 αλληλεπιδράσεις για την ομάδα των ασθενών με ηλικία μικρότερη των 70 ετών.
Τέλος, οι πιθανές αλληλεπιδράσεις, που καταγράφηκαν από τους πιο συχνούς συνδυασμούς φαρμάκων, αφορά φάρμακα του καρδιαγγειακού συστήματος (αναστολείς του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης ΙΙ, β αναστολείς) μαζί με φάρμακα του ενδοκρινικού συστήματος (αντιδιαβητικοί παράγοντες όπως μετφορμίνη, ινσουλίνη). Επίσης, τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα αλληλεπιδρούν με όλες τις κατηγορίες φαρμάκων του καρδιαγγειακού συστήματος (αναστολείς του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης ΙΙ, β αναστολείς, παράγωγα διυδροπυριδόνης, ανταγωνιστές υποδοχέων αγγειοτενσίνης ΙΙ, διουρητικά). Συχνή είναι και η αλληλεπίδραση φαρμάκων για δυο διαφορετικές παθήσεις του ενδοκρινικού συστήματος, όπως αντιδιαβητικοί παράγοντες (μετφορμίνη, ινσουλίνη) με κορτικοστεροειδή (κορτιζόνη, μεθυλπρεδνιζολόνη, φλουτικαζόνη), καθώς και η αλληλεπίδραση μεταξύ πραζολών με διουρητικά και πραζολών με στατίνες.
|
|---|
