| Summary: | Στην παρούσα μεταπτυχιακή εργασία εξετάζονται και συγκρίνονται οι περιγραφές της σκέψης, της βούλησης και της κρίσης στο έργο της Hannah Arendt. Το υλικό οργανώθηκε στη βάση μιας σειράς εννοιολογικών μοτίβων που επαναλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε μια από τις τρεις νοητικές δραστηριότητες. Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα έχει πει στα δύο πρώτα μέρη της Ζωής του Πνεύματος, που αντιστοιχούν στη σκέψη και τη βούληση, επιχειρούμε να δείξουμε ότι η Arendt κατανοεί την κρίση, χρησιμοποιώντας τα ίδια μοτίβα και δίνοντάς τους μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία, αυτή του Σωκράτη. Από τα παραπάνω κοινά μοτίβα, έχουμε εστιάσει σε δύο: στον λόγο/ομιλία και στη γεννητικότητα. Βλέπουμε εδώ την αρεντιανή κρίση ως μια εκδοχή της φρόνησης, εστιάζοντας σε αυτό που ονομάζει “common sense”, δηλαδή κοινή αίσθηση. Αυτή η έννοια αποκτά στο τελευταίο της έργο πολιτική χροιά και συνδέεται με άμεσο τρόπο με την πολλότητα, τη δημοσιότητα και την επικοινωνία ανάμεσα σε διαφορετικές οπτικές.
|
|---|
