| Περίληψη: | Στη μελέτη αυτή, χρησιμοποιώντας την μέθοδο της in vitro διατήρησης λεπτών τομών εγκεφάλου και ηλεκτροφυσιολογικών τεχνικών σε τομές ιπποκάμπου διερευνήσαμε τους μηχανισμούς που συμμετέχουν στην ρύθμιση της διεγερτικής συναπτικής διαβίβασης και της μακρόχρονης πλαστικότητας μεταξύ διαφραγματικού και κροταφικού ιπποκάμπου καθώς επίσης και τις μεταβολές που προκαλούνται κατά το γήρας στην ενδοιπποκάμπεια δικτυακή δραστηριότητα των οξύαιχμων κυμάτων-ριπιδισμών, που παίζει κυρίαρχο ρόλο στην διεργασία της μνημονικής παγίωσης.
Τα τελικά συμπεράσματα της παρούσας διατριβής είναι τα εξής:
1. Η εγγενής υψηλότερη διεγερσιμότητα του κοιλιακού ιπποκάμπου σε σύγκριση με τον ραχιαίο φαίνεται να αντισταθμίζεται ομοιοστατικά από έναν προσαρμοστικό περιορισμό στην συνεισφορά κάποιων μηχανισμών που ενισχύουν την διεγερσιμότητα όπως είναι οι υποδοχείς mGlu5 και A2A. Τα αποτελέσματα υποδεικνύουν ότι σε καταστάσεις υψηλής δραστηριότητας του δικτύου, η δραστηριότητα στον ραχιαίο ιππόκαμπο συντονίζεται δυναμικά από τις τροποποιητικές δράσεις των αλληλεπιδρώντων A2ARs και mGluR5 στους NMDARs, πιθανόν μέσω της NR2B (Tyr1472) φωσφορυλίωσης, καθώς επίσης και με τον παρεμβατικό ρόλο των CB1Rs. Αντιθέτως, η συμμετοχή των NMDARs στην λειτουργία του κοιλιακού ιπποκάμπου είναι πιο στερεοτυπικά προσαρμοσμένη. Αυτό αναμένεται να έχει πολύ σημαντικές επιπτώσεις για την επεξεργασία της πληροφορίας που εκτελείται από τα δύο ιπποκάμπεια τμήματα.
2. Κρίνοντας τα αποτελέσματα της δεύτερης μελέτης πιστεύουμε ότι η υψηλότερη ευαισθησία του DH να παρουσιάζει LTP με ασθενέστερο ερεθισμό ΄΄θ΄΄ συχνότητας και η ικανότητα του VH να αποκρίνεται με διαφορετική ευαισθησία σε ασθενείς και ισχυρές εισόδους ίσως καταδεικνύουν την υψηλότερη εμπλοκή του DH στην σύλληψη μοναδιαίων βιωματικών συμβάντων και την μεγαλύτερη εμπλοκή του VH στην ενεργό μνήμη αντίστοιχα. Συμπεραίνουμε ότι οι διαφορές στο LTP κατά μήκος του ιπποκάμπου αντιπροσωπεύουν προσαρμοστικές εξειδικεύσεις που βοηθούν το τοπικό κύκλωμα να επεξεργάζεται την πληροφορία με τρόπο που να επιτυγχάνει τους λειτουργικούς του στόχους.
3. Τα ευρήματα της τρίτης μελέτης μας οδηγούν στο να προτείνουμε ότι η μείωση στην ριπιδική ταλάντωση που παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια της γήρανσης συνοδεύεται με μεταβολές στο πρότυπο παραγωγής SWR γεγονότων, μεταβολές που πιθανόν προκαλούνται από την δράση αντισταθμιστικών μηχανισμών στον γηράσκοντα ιππόκαμπο έτσι ώστε να διατηρηθεί ένα αποδοτικό συμπεριφορικό αποτέλεσμα.
|
|---|
