Διερεύνηση του ρόλου του RPTPβ/ζ στη μεταγωγή σήματος από τον ALK

• Κύριος συγγραφέας: Βασιλείου, Γεώργιος
• Άλλοι συγγραφείς: Κατσώρης, Παναγιώτης
• Μορφή: Thesis
• Γλώσσα: Greek
• Έκδοση: 2017
• Θέματα: Πλειοτροπίνη; Καρκίνος; ALK; RPTPβ/ζ; Heparin Affin Regulatory Peptide (HARP); Pleiotropin; Cancer; 571.84

Η HARP (Heparin Affin Regulatory Peptide) είναι ένας αυξητικός παράγοντας με συγγένεια για την ηπαρίνη. Πρόκειται για μία εκκρινόμενη, υψηλά συντηρημένη πρωτεΐνη, η οποία εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής και μετεμβρυϊκής περιόδου, ενώ κατά την ενήλικη ζωή η έκφρασή της περιορίζεται σε συγκεκριμένους ιστούς, με εξαίρεση τις περιπτώσεις τραυματισμού και καρκίνου, που σημειώνεται ραγδαία αύξηση. Έρευνες έχουν δείξει ότι η HARP παίζει σημαντικό ρόλο σε διαδικασίες όπως ο κυτταρικός πολλαπλασιασμός, η κυτταρική διαφοροποίηση, η αγγειογένεση και η καρκινογένεση. Η HARP ασκεί τις βιολογικές της δράσεις ύστερα από πρόσδεση σε διαμεμβρανικούς υποδοχείς. Οι μέχρι σήμερα χαρακτηρισμένοι υποδοχείς της HARP είναι η Συνδεκάνη-3 (Syndecan-3, SDC3), ο RPTPβ/ζ (Receptor Protein Tyrosine Phosphatase β/ζ) και ο ALK (Anaplastic Lymphoma Kinase). Ο ALK είναι διαμεμβρανικός υποδοχέας με ενεργότητα κινάσης τυροσίνης. Παρόλο που έχει ταυτοποιηθεί ως λειτουργικός υποδοχέας του αυξητικού παράγοντα HARP, υπάρχουν αντικρουόμενα αποτελέσματα σχετικά με την αλληλεπίδρασή του και την ενεργοποίησή του από τη HARP. Πολλές αναφορές υποστηρίζουν ότι η HARP αλληλεπιδρά με τον ALK, με αποτέλεσμα την ενεργοποίηση του υποδοχεά και τη φωσφορυλίωση ενδοκυτταρικών μορίων μεταγωγής σήματος που σχετίζονται με τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό και την κυτταρική διαφοροποίηση (Mikelis et al., 2007, Stoica et al., 2001). Αρκετές είναι ωστόσο οι μελέτες που υποστηρίζουν ότι ο ALK δεν αποτελεί υποδοχέα της HARP. Επιπλέον έχει προταθεί ότι η αλληλεπίδραση των δύο μορίων εξαρτάται από τη μορφή της HARP (Moog-Lutz et al., 2005; Mathivet et al., 2007). Ενδιαφέρον αποτελεί και ένα πρόσφατο μοντέλο έμμεσης ενεργοποίησης του ALK, σύμφωνα με το οποίο ο υποδοχέας ενεργοποιείται ύστερα από πρόσδεση της HARP στον RPTPβ/ζ (Perez-Pinera et al., 2007). Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν η διερεύνηση της τελευταίας αυτής υπόθεσης. Για το λόγο αυτό, χρησιμοποιήθηκαν κύτταρα PC3, που έχουν απομονωθεί από καρκίνο ανθρώπινου προστάτη με μετάσταση στη σπονδυλική στήλη και εκφράζουν τους υποδοχείς ALK και RPTPβ/ζ, και κύτταρα PC3 που είχαν μειορυθμισμένη την έκφραση των υποδοχέων RPTPβ/ζ και ALK (RM και AM, αντίστοιχα). Σε πρώτο βαθμό, ελέγχθηκε εάν η αλληλεπίδραση της HARP με τον RPTPβ/ζ τον ενεργοποιεί ή τον απενεργοποιεί. Αυτό έγινε με τη μελέτη της φωσφορυλίωσης της Src που βρίσκεται στο κυτταροπλασματικό άκρο του RPTPβ/ζ, ύστερα από ανοσοκατακρήμνιση με αντισώματα έναντι του RPTPβ/ζ. Στη συνέχεια ελέγχθηκε το εάν ο ALK αποτελεί υποδοχέα της HARP, μελετώντας τη φωσφορυλίωση του υποδοχέα ύστερα από επίδραση με HARP και ανοσοκατακρήμνιση με αντισώματα έναντι του pALK. Τα αποτελέσματα των πειραμάτων αυτών χρησιμοποιήθηκαν για τη διεξαγωγή συμπερασμάτων ως προς τον τρόπο λειτουγίας της HARP, μέσω των υποδοχέων αυτών.