Τροβαδούρος

μικρογραφία|Ο Μπερνάρ ντε Βερταντόρν, τροβαδούρος του Μεσαίωνα. Από χειρόγραφο του 13ου αιώνα. Κατά τη διάρκεια του πρώιμου μεσαίωνα (1100-1230), ο τροβαδούρος, θηλ. - τροβατρίτσε, (γνωστός στα οξιτανικά ως τρουβαδούρ/trobador - οξιτανική προφορά: [tɾuβaˈðuɾ], αρχικά [tɾuβaˈðoɾ] - θηλυκή μορφή: τρουβαϊρίτς/trobairitz [tɾuβajˈɾits]) ήταν συνθέτης και ερμηνευτής της λυρικής οξιτανικής ποίησης (δηλαδή ποιητικά και μελωδικά κείμενα), που χρησιμοποίησε την γλώσσα του όκ (γλώσσα του ναι), η οποία ήταν η κυριότερη γλώσσα στο νότιο τμήμα της Γαλλίας.

Οι Τροβαδούροι δεν χρησιμοποιούσαν τη λατινική γλώσσα του εκκλησιαστικού κλήρου, αλλά την οξιτανική γλώσσα. Αναμφίβολα, η καινοτομία της γραφής στην καθομιλούμενη Λαϊκή Λατινική γλώσσα χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους τροβαδούρους, μια υπόθεση η οποία ισχυροποιείται από το έντονο πνεύμα ανεξαρτητοποίησης και εθνικισμού (βλέπε την περίοδο των Δήμων, τη γέννηση των Πανεπιστημίων, αιρέσεις και χριστιανικές ανεξαρτησίες). Αντλούσαν τα θέματα τους κυρίως από τα κινήματα του ιπποτισμού και του αυλικού έρωτα. Παρέχεται από τη Wikipedia